Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Για μια καλημέρα ακόμα


Κλείνω με θυμό το ξυπνητήρι. Ήχος παραφωνίας στο σιωπηλό δωμάτιο. Ντύνομαι βιαστικά, ανόρεχτα. Ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη μήπως και αναγνωρίσω το πρόσωπό μου. Κατεβαίνω αυτοματοποιημένα τις σκάλες. Ένας υπόκωφος, ύπουλος ήχος με έχει πάρει στο κατόπι. Γυρνώ,ψυχή. Ο ήχος εκεί. Τα πόδια μου σα να βουτήχτηκαν σε τσιμέντο. Είναι η μπάλα μου. Την κουβαλώ σχεδόν μια δεκαετία. Με τα ίδια βήματα κάθε πρωί. Άλλοτε η αλυσίδα μικραίνει, άλλοτε χάνεται πίσω μου.


Η ίδια μαύρη μπάλα, χρόνια τώρα.


Μου είπαν ότι επιτελώ κοινωνικό έργο και πρέπει να είμαι περήφανη για αυτό.Μου είπαν να υπηρετώ πιστά το χρέος μου. Με έβαλαν να το γράψω και σε κάποιον διαγωνισμό κάποιου ΑΣΕΠ. Τα έγραψα καλά.Πάντοτε αποστήθιζα με ευχέρεια. Θα έχω λέει εργαστήριο για το μάθημα και οι μαθητές θα ακούν σε θολωτούς θαλάμους τα ακουστικά κείμενα και θα επεμβαίνω όταν ζητούν βοήθεια πατώντας το κουμπί επικοινωνίας. Και θα μιλάω σε μικρόφωνο για να με ακούει όποιος το χρειάζεται. Τα έγραψα λεπτομερώς ένα Σάββατο πρωί. Την Παρασκευή στο σχολείο έψαχνα κασσεττόφωνο να παίξω μια κασσέττα. Είχαμε ένα. Το είχε όμως προλάβει ο γυμναστής για να διδάξει τσάμικο. Το Σάββατο φαντάστηκα αυτά που είχα αποστηθίσει. Είχα δυνατή φαντασία, τα απέδωσα παραστατικά στο χαρτί.


Με επιβράβευσαν για την επιμέλειά μου. Με έστειλαν σε παραμεθόριο χωριό. Όπλο δε μου έδωσαν, είχα τις παιδαγωγικές τους κατηχήσεις. Mου είπαν ότι θα έχω μικρές, ευέλικτες τάξεις σε χαρούμενες αίθουσες. Μου μίλησαν για έρευνα, για διαπολιτισμικότητα. Μου είπαν και για διαθεματικές προσεγγίσεις και για projects.Μου χάρισαν και κάτι βιβλία. Τα θυμόμουν. Τα είχα και εγώ κάτω από το δικό μου θρανίο. Μόνο που αυτά τώρα μύριζαν μελάνι νωπό και δέντρο φρεσκοκομμένο. Αλλά ήταν ίδια. Χωρίς τα στιχάκια μου, χωρίς τα σαχλά σκίτσα, τις μουτζούρες, τους κώδικές μου.Μου είπαν να τα μοιράσω, να τα μεταδώσω. Και μετά να πάρω κάτι τεράστιες καρτέλες και να βάζω αριθμούς.  Είκοσι αριθμούς για να διαλέξω. Μπορεί τα ονόματα να ξεχνιούνται αλλά οι αριθμοί ποτέ.
Μου είπαν και για ισότητα, για μαθητοκεντρικές τάξεις, για παρωχημένες καθ'έδρας διδασκαλίες. Βρήκα και την έδρα. Πάνω σε βάθρο από σαθρές τάβλες ξύλου. Φέραμε σφυριά. Το σπάσαμε. Μεγάλη ευχαρίστηση. Κόντυνε η έδρα. Ψήλωσα εγώ.Ξανακόντυνα, ξαναψήλωσα.


Σπρώχνω τη σιδερένια πόρτα. Μπροστά μου ένα ορθογώνιο κτίριο σε μπεζ χρώμα. Κάποια γκράφιτι ασφυκτιούν κάτω από φρέσκια μπογιά. Ξεθωριασμένα.Κάτι φωνάζουν.Πνιχτά αλλά κραυγάζουν.Πολλά κάγκελα. Σε πόρτες, παράθυρα. Και ένα κουδούνι, διαπεραστικό.Τις περισσότερες φορές το σκεπάζουν καλημέρες. Κάθε είδους. Ζωηρές, χαμογελαστές, γκρινιάρικες, τραγουδιστές, νυσταγμένες, ειπωμένες μέσα από τα δόντια, μουρμουριστές, θυμωμένες. Μία - μία ή πολλές μαζί αλλά πάντα ξεχωριστές.


"Hσυχία" "Σταματήστε", "Μη", "Μη μιλάτε"
Η δική μου η φωνή είναι που τα ξεστομίζει; Το δικό μου λαρύγγι επικαλείται την ησυχία;Μου μοιάζει η χροιά, αλλά..Πότε ησύχασα εγώ;
Μα πρέπει να προλάβω να τα πω. Η ύλη, οι προθεσμίες. Να τα πω και αν προλάβουμε, να ακούσω.
Με πλήττει η ησυχία.


Κουδούνισμα. Ποδοβολητά. Πόρτες ανοίγουν βίαια, ανυπόμονα.Κάτι σαλεύει ζωντανό. Πολλή φασαρία κάνει. Τα αυτιά μου.
Τρέχα ξωπίσω. Εκεί που μυρίζει καπνός εμφανίσου με τα χέρια στη μέση. Δύο λεπτά κήρυγμα. Ή απλά μάτια στραβά.


Ποιά είσαι γαμώτο; Πώς βρέθηκες εδώ; Τι ήθελες να κάνεις; Θυμάσαι;Θυμάσαι.
Αφομοίωση, αντίδραση, αφομοίωση, αντίδραση...
Ελπίδα, ματαίωση, ελπίδα..
Πείσμα, παραίτηση, πείσμα..
Αδρεναλίνη, λήθαργος, αδρεναλίνη, ύπνωση, αδρεναλίνη..
Πετσόκομμα, ράμματα... 


Η ώρα δύο. Ένα παρατεταμένο κουδούνι σημαίνει το τέλος της ησυχίας. Το κτίριο ερημώνει. Παίρνω τη μπάλα και τη φέρνω σπίτι. Την ακουμπώ στον καναπέ να μη με βαραίνει. Μαύρη αλλά πιο ελαφριά. Κάπου κοντά.Πλένω το πρόσωπό μου. Αφαιρώ το μακιγιάζ. Σα να μου μοιάζω τώρα. Εγώ είμαι.Η κινούμενη άμμος δε με κατάπιε. Όχι ακόμα.


Αύριο θα βγάλω τη μπάλα μου βόλτα ξανά. 
Να θυμηθώ να βάλω λιγότερο μέικαπ.
Για μια καλημέρα ακόμα.
Ακόμα μία.

5 σχόλια:

dimitris είπε...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ''ΠΑΛΕΥΕΙ''ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΟΙΩΘΕΙ ΕΤΣΙ?ΜΟΝΟ ΜΕ ''ΣΤΗΡΙΓΜΑ''ΘΑ ΤΟ ΠΕΡΠΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟ''ΚΑΡΟ''.ΟΛΟΙ ''ΞΑΠΟΣΤΕΝΟΥΝ''ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΡΟΣ,ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ''ΚΟΛΩΣΟΥΜΕ''ΜΠΑΛΛΕΣ,ΑΛΥΣΙΔΕΣ,ΒΑΡΗ,ΒΑΡΙΔΙΑ.ΘΑ ΜΑΣ ΚΛ...ΤΑ Α.....!ΣΥΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ.ΑΛΛΩΣΤΕ 7 ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΗΝ ΤΟ ΖΟΡΙΖΕΙΣ!

Garcia είπε...

αλλιως το περιμενες ε? :)

οι περισσοτεροι εκπαιδευτικοι που εχω γνωρισει νιωθουν να "πνιγονται"
μεσα στο σχολειο.
και πως να μη νιωθεις ετσι οταν εχεις απεναντι σου ενα κρατος που δε δινει δεκαρα για τη παιδεια.

-ως γνωστον προτιμαει να χτισει ενα mall για τον Λατση, παρα ενα σχολειο στη Νερατζιωτισα.

-καταδικαζει μια δασκαλα που τολμησε να κανει μαθηματα εκτος ωραριου σε μεταναστες μαθητες γιατι δεν "προβλεποταν".

-ταξεις πληροφορικης χωρις υπολογιστες... και ενας γυμναστης με κασσετοφωνο :D
(helloooo!...εχουν βγει εδω και κατι χρονια τα cd player)

καλημερα!

(το παρηγορο ειναι αυτο που λεει ο dimitris, το στηριγμα...)

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Και πώς την παλεύεις όταν δεν την παλεύεις άλλο;
Υποθέτω την πουλεύεις και ησυχάζεις.


Κωνσταντίνε

πώς το λένε οι Τρύπες;

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει

Ακριβώς έτσι

dimitris είπε...

ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ''ΚΑΝΕΙΣ''ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΝΑ ΤΗΝ ''ΠΟΥΛΕΨΕΙΣ''.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Γ.....ΟΛΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΝΑ''ΘΕΛΟΥΝ''ΝΑ ΤΑ''ΠΑΡΑΤΗΣΟΥΝ''.ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ''ΓΡΑΦΗ''ΣΟΥ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ 31 ΧΡΟΝΩΝ ΤΩΡΑ ΠΟΥ''ΜΠΟΡΕΙΣ''ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕ''ΠΗΡΕ''ΛΙΓΟ ΑΠΟ ''ΚΑΤΩ''ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟ''ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΣΟΥ''ΜΑ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΣΟΥ,ΜΑ ΤΟ''ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΟΥ''.Σ.....ΝΕΥΡΙΑΖΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΩ ΔΙΔΑΧΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ''ΓΝΩΡΙΖΩ''ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ''ΠΡΟΒΛΗΜΑ''-ΑΚΟΥΩ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ=ΑΣΕ ΡΕ ΠΑΤΕΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΙ''ΓΕΡΟΙ''-.ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ''ΜΠΗΚΑ''ΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΝΟΕΜΒΡΗ''ΠΑΣΑΛΕΙΒΩ''ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ,ΤΟΣΕΣ ΩΡΑΙΕΣ ΙΔΕΕΣ,ΤΟΣΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ,ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΟΤΙ ΘΑ''ΕΥΡΙΣΚΑ''ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΟΧΩΡΟ?''ΜΠΗΚΑ''ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ-ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ''ΑΝΟΙΓΩ''ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ''ΕΧΩ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΝΑ''ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΙ''ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ''ΓΝΩΡΙΖΕΙ''Ο ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΟΥΣ ΜΟΥ''ΔΙΝΟΥΝ''ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΣΕ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΙΧΑ ΠΑΓΙΩΜΕΝΕΣ.ΑΝ ΛΕΩ ΑΝ ''ΜΕΤΡΑΕΙ''ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ''ΓΡΑΦΩ''ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ''ΒΑΘΙΑ ΨΥΧΗ''ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΕΙΣΕΙΣ.ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ''ΜΑΓΑΖΙ''ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ''ΤΡΥΦΕΡΟΥΣ''ΠΟΥ ΘΑ ''ΠΑΡΟΥΝ''ΑΠΟ ΤΟ ''ΧΕΡΙ''ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ''ΧΑΣΕΙ''ΤΟΝ ''ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥΣ'',ΚΑΙ ΑΝ ΟΙ''ΤΡΥΦΕΡΟΙ''ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ''ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ''ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ''ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ''ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΤΟ''ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΤΟΥΣ''.Α Γ Α Ν Τ Α!!!

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Να είσαι καλά Δημήτρη.Μου χρειαζόταν σήμερα η τονωτική ένεση.
Υπάρχουν στιγμές που όλοι μας λυγίζουμε. Ευτυχώς, δεν έσπασα ακόμα.
Αλλά με βλέπω σταγόνα και κολυμπώ σε ωκεανούς.

Powered By Blogger