Παρένθεση

( από αυτές που δε λένε να κλείσουν )


Είναι αδύνατο να κάνεις μια ιστορική αναδρομή χωρίς η ιστορία να σε προλάβει και να σε ξεπεράσει. Η ιστορία δε σταματά, πόσο μάλλον αυτή που γράφεται με το αίμα των αδυνάτων και το προϊόν αφόδευσης των υποχείριων των ισχυρών. 


Το νέο θύμα των σοσιαλιστικών ορδών βίας και ασυδοσίας κατάγεται από τη Χιλή. Ποιός ξέρει ποιό όνειρο και ποιό ιστορικό βιβλίο εξύμνησης της ελληνικής φιλοξενίας τον έφερε εδώ να τη βιώσει.Εδώ, στη μήτρα του παγκόσμιου πολιτισμού, στην κοιτίδα του πνεύματος. Εδώ, για να γνωρίσει τους θεματοφύλακες της πολύφημης δημοκρατίας μας, τους καθημερινούς ήρωες που προασπίζουν τα ελληνορθόδοξα ιδανικά μας. Εδώ, κάτω ακριβώς από τον Παρθενώνα, πίσω από τη φωταγωγημένη Ακρόπολη, το σύμβολο της μεγαλοπρέπειάς μας.


Κάποια δίποδα όντα που θα έκαναν ακόμα και τον άνθρωπο του Νεάντερταλ να τα δακτυλοδείχνει ως απολίτιστα, αποφάσισαν ότι τα μπουζουκομάγαζα και τα δικτυωτά καλσόν που λικνίζονται στις πίστες δεν τους προσφέρουν τη δέουσα πρωτοχρονιάτικη διασκέδαση και αποφάσισαν να εντρυφήσουν στην πλέον προσφιλή τους δραστηριότητα, την άσκηση βίας και την επίδειξη δύναμης. Και αν πιστέψουμε τη λαϊκή αντίληψη ότι αυτό που κάνεις τις πρώτες ώρες και μέρες του χρόνου σε χαρακτηρίζει για το υπόλοιπο του έτους, μπορούμε να συναγωνιστούμε τη Μαντάμ Ζαϊρα σε προβλέψεις.
Ξυλοδαρμός, κατασκευή πλαστής απόδρασης, απόκρυψη συμβάντος.
Δυστυχώς για τους ίδιους είναι τόσο ανορίωτοι και στερούμενοι νοημοσύνης που δεν προέβλεψαν ότι η αναγκαία μεταγωγή του ανθρώπινου σάκου πάνω στον οποίο άδειασαν τα συμπλέγματά τους σε νοσοκομείο θα εξέθετε στη δημοσιότητα τα ανδραγαθήματά τους.


Πέντε ακόμα έρποντα όντα, που ζέχνουν το βόθρο της ψυχής τους διεκδίκησαν σήμερα το 10λεπτο της δημοσιότητας που τους αναλογεί. Τόσο θα μείνει ζωντανή η είδηση από τις ηγεσίες και τα όργανά τους. Πέντε ακόμα σύμβολα μιας κίβδηλα ελεύθερης κοινωνίας, μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας.


Ναι, θα έπρεπε να είχα συνεχίσει τον ύπνο μου. Τον βυθισμένο σε όνειρα γλυκά και σκέψεις ζεστές. Μόνο που κοιμήθηκα με την τηλεόραση ανοιχτή και μου τον ενοχλούσε-γαμημένη συνήθεια.


Και πλέον δεν ξέρω γιατί τους σιχαίνομαι τόσο. Για τον πόνο που προκαλούν, για το θράσος τους που θεριεύει, για τις αλαζονικές τους φάτσες ή για το μίσος με το οποίο δηλητηριάζουν την ψυχή μου. Τους σιχαίνομαι που σκοτεινιάζουν τις σκέψεις μου, που αμαυρώνουν το ρομαντισμό μου, που αποκτηνώνουν το συναισθηματισμό μου.
Τους κατηγορώ που με αναγκάζουν να μη με αναγνωρίζω κάθε φορά που χτυπιούνται και εκείνοι και δε νοιώθω ίχνος συμπόνοιας, ανθρωπιάς. Τους οικτίρω που μεταλλάσσουν την οργή μου σε μίσος.

Καλή Χρονιά σας είπα;