Ξυπνάτε, πεθαίνω ρε

Δεν ξέρω τι σόι βίτσιο είναι αυτό που με καλεί να ανοίγω την τηλεόραση κάθε φορά που κάποιο κουστουμαρισμένο κοράκι με βαρύ μέικαπ θα εκφωνεί τις ειδήσεις. Για την ακρίβεια, δε θα τις εκφωνεί. Θα τις κάνει reality.


Ακόμα και οι πλέον αγεωγράφητοι, οι πλέον ανιστόρητοι και εσωστρεφείς, αυτές τις μέρες γνωρίσαμε την Αϊτή και τη δυστυχία που τη ζωγραφίζει. Όλα τα φώτα πάνω της. Η εβδομάδα προβολής της. Η εικόνα σκληρή, σου βγάζει τα άντερά σου έξω και σου τα δίνει να τα φας. Παγωμένα κορμιά να αναζητούν τάφους, ουρλιαχτά να τρυπούν τα αυτιά σου, παιδικά βλέμματα να σε κοιτούν αδυσώπητα πίσω από το γυαλί. Και οργή. Γενικευμένη οργή. Πολλοί δημοσιογράφοι, λίγοι γιατροί. Πολύ δάκρυ, λίγη δράση.
Κάθεσαι να φας και η μπουκιά σου κάθεται σαν κοτρώνα στον οισοφάγο. Σκαλώνει εκεί με πείσμα για να σε ενοχλεί.Και ας μην είναι το δικό σου πιάτο "terre". Γιατί ξέρεις. Ξέρεις ότι σε λίγες μέρες οι εικόνες θα έχουν γίνει φωτογραφικό στιγμιότυπο στο υπερφορτωμένο σου υποσυνείδητο, η Αϊτή κάποια χώρα κάπου μακριά και εσύ θα γυρίσεις στη λειτουργία του ρομπότ, να κινείσαι χωρίς να νοιώθεις και να νοιώθεις χωρίς να κινητοποιείσαι.


Κάπως έτσι δεν ένοιωθες και το 2004; Σήμερα ξέρεις τι απέγιναν εκείνοι στη Σουμάτρα και στα Πουκέτ για τους οποίους δάκρυζες;Ποιός νοιάστηκε για αυτούς για να νοιαστείς και εσύ;Μόλις τα φώτα έσβησαν, το σκοτάδι τους ανήκε.


Με κάτι τέτοιες σκέψεις, μου ήρθαν στιγμές από το μέλλον. Χιλιάδες Αϊτινών να φεύγουν σε μπουλούκια για μια άλλη γη. Κοιμήσου ήσυχος αγανακτισμένε νεοέλληνα, η Ελλάδα σου, τους πέφτει μακριά. Εσύ που σήμερα δακρύζεις, που διατίθεσαι να κάνεις δωρεές, να στερηθείς 10 ποτά και 5 πακέτα τσιγάρα και να βοηθήσεις, θα βοηθούσες το ίδιο όταν οι καταραμένοι ζητήσουν ζωτικό αέρα από τον αέρα σου; Ψωμί απ΄το ψωμί σου;Tο χέρι σου να τους τραβήξει από την ανυπαρξία;


Δε χρειάστηκε να κάψω πολλά εγκεφαλικά κύτταρα στη σκέψη. Η απάντηση, που έψαχνα να αποφύγω, μου ήρθε σήμερα οπτικοποιημένη όταν άνοιξα το "Ε". Στην Αθήνα λειτουργεί ένας και μόνο ξενώνας για ανήλικους, ασυνόδευτους πρόσφυγες. Στα Εξάρχεια. Φιλοξενεί 16 ανήλικα παιδιά, τον Σερχασάν και τον Μπασίρ από το Ιράν, άλλα από το Πακιστάν, τον Γκουλάμ, τον Αμπάς,τον Μοχάμαντ Αλι και τον Σερχάν από το Αφγανιστάν, κάποια από το Μπαγκλαντές, τον Ισμαήλ από την Παλαιστίνη,τον Χασάν από τη Σομαλία, τον Χομαγιόν από τη Μιανμάρ και τον Αλασαν από την Ακτή Ελαφαντοστού. Ο ξενώνας μόνο φέτος επιχορηγήθηκε από το Ευρωπαϊκό ίδρυμα Προσφύγων ενώ το ελληνικό κράτος τον έχει παντελώς χεσμένο και επιλέγει να χρηματοδοτεί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδων ευρώ τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών του.


Όλα τους έχουν να διηγηθούν ιστορίες ανατριχιαστικές που θα έκαναν ακόμα και τον Χάνιμπαλ να βουρκώσει. Πόλεμος, ορφάνιες, ξυλοδαρμοί, ατιμώσεις, βιασμοί, αμίσθωτη σκλαβιά, μισθωτή σκλαβιά, βασανιστήρια που δε χωράνε σε μερικές αράδες.
Τα μικρότερα πηγαίνουν σχολείο.Ο Γκουλάμ είναι άριστος μαθητής. Βραβεύτηκε σε πανελλήνιο διαγωνισμό έκθεσης για την Ακρόπολη, δουλεύει τα Σαββατοκύριακα.Όνειρό του να μπει στο πανεπιστήμιο. Είναι ασυμβίβαστος και αγωνιστής. Πήγε στα ελληνικά δικαστήρια απαιτώντας την εγγραφή του στο σχολείο, κατήγγειλε τον φύλακα που τον ξυλοκοπούσε. Τα μεγαλύτερα δουλεύουν ως χειρωνάκτες. Νοιώθουν τυχερά που έστω πρόσκαιρα έχουν κρεβάτι και ρούχα καθαρά. Έχουν φαγητό. Έχουν δυο χέρια να τους χτυπούν την πλάτη. Σκέφτονται τις χιλιάδες άλλων παιδιών που αργοπεθαίνουν σε βρωμερά αμπάρια πλοίων κάτω από τη βίτσα δουλεμπόρων, που γνωρίζουν σε κάθε εκατοστό του το γκλομπ του μπάτσου, το κρύο στα σκοτεινά σοκάκια της Αθήνας, το στομάχι που ουρλιάζει από πείνα.
Κάθε έξι μήνες κάνουν αίτηση για τη λευκή κάρτα του πρόσφυγα. Και ας ξέρουν ότι είναι σχεδόν απίθανο να την αποκτήσουν. Ζουν με την ελπίδα το παρόν τους να έχει μέλλον.


Οι αλήθειες σε αριθμούς

• από τα 280 παιδιά που έχει φιλοξενήσει ο ξενώνας, μόνο τα 10 αναγνωρίστηκαν επίσημα ως πρόσφυγες.
• σύμφωνα με την Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, από τους αιτούντες ασύλου-ανήλικες και ανήλικες- μόνο το 0,2% θα πάρουν άσυλο.
• αν και η καταγραφή είναι θολή, υπολογίζεται ότι το 1/4 των προσφύγων στην Ελλάδα είναι ανήλικες. Το 2009, πέρασαν τα σύνορα περίπου 5000 παιδιά.
• η Διεθνής Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού και τα διεθνή πρωτόκολλα προβλέπουν για κάθε ανήλικο πρόσφυγα να μπαίνει σε πρόγραμμα πολιτικής προστασίας. Δικαιούται να ενημερώνεται για τη γλώσσα του, τη χώρα καταγωγής του, τα δικαιώματά του, το δικαίωμα στο άσυλο, να φροντίζεται από κοινωνικό λειτουργό ( στην υπόλοιπη Ευρώπη αντιστοιχεί ένας για τέσσερα παιδιά, στα Εξάρχεια ένας εξυπηρετεί τις ανάγκες 16 ανηλίκων ). Δικαιούται να βρίσκεται σε κέντρα φιλοξενίας και όχι κράτησης, έχει δικαίωμα σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μετοχή στην εκπαίδευση. Το παιδί δε μπορεί να αντιμετωπίζεται ως ενήλικος.Στην Ελλάδα, πολλάκις καταδικασμένη για καταστρατήγηση των δικαιωμάτων προσφύγων, μεταναστών και μειονοτήτων, σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω δεν υλοποιείται.Οι πρόσφυγες βρίσκουν νέες φυλακές και βασανιστές σε Χίο, Σάμο, Παγανή, Έβρο.
• Εκτός από το Κέντρο Μερίμνης Ανηλίκων στα Εξάρχεια, φιλοξενία παρέχεται σε 152 συνολικά ανήλικα παιδιά στους ξενώνες "Άρσις" σε Ωραιόκαστρο και Μακρυνίτσα και στο Ξενώνα Εθνικού Κέντρου Νεότητας στα Ανώγεια της Κρήτης και στο Κέντρο Υποδοχής Ασυνόδευτων Ανηλίκων στην Αγιάσο.

Τα παιδιά του ξενώνα φωτογραφήθηκαν με τα προσωπά τους καλυμμένα από λευκά χαρτιά πάνω στα οποία ζωγράφισαν και σκιαγράφησαν τα όνειρά τους. Μου έμεινε εκείνο του Αμπάς.
" Ο Θεός αγαπάει όλα τα παιδιά του"
Έχω πάψει από παιδί να καταπίνω το παραμύθι του Θεού. Αλλά αν ο Αμπάς, που είδε όλη τη φρίκη της ζωής συμπυκνωμένη σε λίγα χρόνια να ξερνά την υπόστασή της πάνω του, πιστεύει ακόμα, ακόμα και σε έναν μύθο, τότε μπορούμε και εμείς.Να πιστέψουμε στον Άνθρωπο. Να σκεφτόμαστε με τις καρδιές μας και όχι με τα λαίμαργα στομάχια μας.
Καιρός και ο άνθρωπος να αγαπάει όλα τα παιδιά του.


Γιατί όλα αυτά θα μου πεις ρε Σχιζοφρενή;
Γιατί γενναίε μου Έλληνα, μπαίνεις με θεατρικά γελοίες μάσκες και ζητάς δημοψηφίσματα για τους μετανάστες. Γιατί βγάζεις τον μπουκωμένο σου εκπρόσωπο να σε καλεί σε αγανάκτηση.


Και γιατί, θα πρέπει να θυμάσαι, ότι η Αϊτή δεν είναι όσο μακριά νομίζεις.

Πες μου τι γίνεται μ'εκείνα τα παιδιά

που αν και γεννιούνται κανονικά

δε μεγαλώνουν κανονικά

δεν ονειρεύονται κανονικά

ούτ'ερωτεύονται κανονικά

Πες μου μαμά

Πες μου αν πεθαίνουν

πες μου αν πεθαίνουν...κανονικά