Hey, teachers!Leave them kids alone..

Λουσμένη στην κιμωλία, κατεβαίνω στο γραφείο και ετοιμάζομαι να προσκυνήσω τον καφέ που με περιμένει.
Σε μια γωνία στέκεται αναψοκοκκινισμένος ο "Χ", μπροστά του ο συνάδελφος να ωρύεται με ταλέντο που θα ζήλευε και η επικεφαλής του χορού σε αρχαία τραγωδία.Παρακολουθώ με αποστασιοποιημένο ενδιαφέρον τις σκηνές που ακολουθούν και εκεί που δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω από την περιρρέουσα ηλιθιότητα ή να αρχίσω να ουρλιάζω σα μαινάδα , βλέπω το φάντασμα του Μπέκετ να στέκεται στην πόρτα και να χαμογελά αυτάρεσκα που το θέατρό του έχει τόση μεγάλη απήχηση στο σύγχρονο ( κάποιος γέλασε; ) ελληνικό σχολείο.


Το θανάσιμο αμάρτημα του "Χ'; Ζωγράφιζε το θρανίο του την ώρα που ο  παιδαγωγικός εγωισμός του συναδέλφου δεχόταν το καίριο πλήγμα.Τα αμφιβόλου αισθητικής σκίτσα του μετέτρεψαν τον καθηγητή του από μειλίχιο παιδαγωγό σε ασφαλισμένο του ΙΚΑ που περιμένει στην ουρά για το προ μηνών κλεισμένο ραντεβού με τον οφθαλμίατρο.


Αφήνω την αυλαία να πέσει και ήταν τέτοιο το δέος μου που ξέχασα να χειροκροτήσω τον πρωταγωνιστή.Η Λυδία Κονιόρδου μπροστά του θα φάνταζε κοριτσάκι με πλεξούδες που ξεχνά τα λόγια του στη σχολική γιορτή.


Ο "Χ" αποχωρεί, μένω αμήχανη να κοιτώ τον συνάδελφο. Ευτυχώς, θυμήθηκα τον καφέ.


"Αχ, πόσο τον χρειαζόμουν "τάδε" μου. Να κεράσω έναν;"
( μια κούτα τσιγάρα αν είχα - που δηλαδή είχα αλλά έχουμε την τσιγαροαπαγόρευση και που τα κουβαλάω τα βάζω στον κώλο μου στο τέλος -  θα την είχα φουμάρει. )


"Γιατί όχι ρε σχιζοφρενή;"


"Τι έγινε βρε τάδε; Ποιόν σκότωσε ο "Χ";


"Τη δημόσια περιουσία"
( ναι, το να φιλοτεχνείς το θρανίο σου ή το χώρο σου θεωρείται φθορά δημόσιας περιουσίας. Όχι, στη σωστή δεκαετία ζω, το σχολείο έμεινε κάπου στα 1970. )


Κλείσαμε τα παιδιά σε κλουβιά και δεν τους εκχωρούμε καν το δικαίωμα να στολίσουν το κελί τους, να χαράξουν στους τοίχους του τα όνειρα και την οργή τους.
Δε λέω, ωραιότατα τα πάλλευκα θρανία που αστράφτουν καθαριότητα αλλά πώς να το κάνουμε; Το λευκό χρώμα εκφράζει τις παρθένες και ένα μυαλό εφηβικό την έχασε την παρθενιά του. Και αντί να χαιρόμαστε που δεν έχουμε να κάνουμε με μυαλά αγάμητα , δηλαδή μυαλά που δε γεννάνε 
( απλός νόμος της φύσης ) εκνευριζόμαστε και χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.


"Ξέρεις "τάδε μου"; Επτά ώρες σήμερα μπαστακωμένο πάνω στο θρανίο, αυτό το γαμημένο ( όχι, τον χαρακτηρισμό τον κατάπια ) το σκιτσάκι, μπορεί να ήταν το μόνο που αυθόρμητα δημιούργησε αυτό το παιδί"


"Κατέστρεψε βρε σχιζοφρενή"


"Και η "καταστροφή" είναι μια πράξη δημιουργική εν συγκρίσει με την πλήρη απάθεια"


"Εγώ διάβαζα "Ηρόδοτο" και αυτό μουτζούρωνε"


"Και αν σου επαναλάμβανε τα λόγια του Ηροδότου έχεις την εντύπωση ότι θα δημιουργούσε ή απλά θα αναπαρήγαγε;"


μουμπλε
μουμπλε




Ο "Χ" γύρισε σήμερα σπίτι του και το μόνο μάθημα που έμαθε καλά είναι το ότι να δημιουργείς κάτι δικό σου, να εκφράζεσαι και να βιώνεις τη στιγμή-με το δικό σου τρόπο και όχι με αυτόν που σου υποδεικνύουν- είναι αμαρτία ασυγχώρετη.


Ας αφήσουμε τα παιδιά να μας πουν για μια φορά κάτι αντί να τα γεμίζουμε εμείς με τις δικές μας αναπαραγωγικές αλήθειες, τα ιστορικά θέσφατα και τον πλούτο μιας γνώσης που αν δεν αισθανθούν ότι τους ανήκει και ότι πάνω της θα χτίσουν τη δική τους αλήθεια, σύντομα θα γίνει μια άχρηστη και οδυνηρή ανάμνηση.


Ας καταστραφεί και ένα θρανίο. Λίγο το κακό μπροστά στην καταστροφή ενός μυαλού που ασφυκτιά.
Οι αλυσίδες , αν δε χαλαρώσουν θα σπάσουν βίαια. Επίσης, νόμος της φύσης.


Θυμήθηκα ένα σχολείο στο οποίο δούλεψα πριν μερικά χρόνια.Βαρέθηκαν οι άνθρωποι να βάφουν φρεσκοβαμμένους τοίχους καλυμμένους με συνθήματα. Μια οξύνους διευθύντρια κάλεσε τα παιδιά να βάψουν τους τοίχους με graffiti που τα εκφράζει. Εν λευκώ, πήραν την άδεια να ζωγραφίζουν πάνω στους εξωτερικούς τοίχους.
Το σχολείο καλύφθηκε από ένα σχιζοειδές δημιούργημα αντιφωνούντων τάσεων.
Κάποια εκ των graffitis σε αφήνουν άφωνο αισθητικά. Στέκεσαι ενεός να τα χαζεύεις και να θαυμάζεις τον ανώνυμο καλλιτέχνη.
Οι εσωτερικοί τοίχοι δε λερώθηκαν ποτέ.
Η χρονιά κύλησε ομαλά.


Έφτυσαν το την οργή, τις ανησυχίες τους, τα θέλω τους σε ένα ντουβάρι.


Ε, και;


Hey, teacher.
Μην περιμένεις από το παιδί να καταλάβει πώς αισθάνεσαι εσύ πάνω στην έδρα. Δεν το ξέρει, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να νοιώσει.


Θυμήσου εσύ το δικό σου το θρανίο.Εκείνο που μουντζούρωνες την ώρα της Άλγεβρας.


μπόνους τρακ; το αυτονόητο 
επί της ελληνικότερης διασκευής του όμως για να είμεθα και αντιπροσωπευτικοί




Ο τίτλος που επελέγη αρχικά ήταν "Σας Γαμώ τα Λύκεια" 
αλλά μετά σκέφτηκα την ανεργία.:p
Άσε που από τα 16 μου, πέρασαν κάποια -λίγα- :D χρόνια.