Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Περί σκότους






Σύννεφα φορτωμένα με απειλή και ένας εχθρός ουρανός
κρύβουν το φεγγάρι που θυμάμαι.
Εκείνο που έβγαζε θαρραλέα βόλτα το φως του
πίσω από γκρίζες ταράτσες και δρόμους λερούς 
και έλουζε τη νύχτα με προσμονή.






Σύννεφα αυθάδη κρατούν αιχμάλωτα τον ήλιο
που έκπτωτος από τον ουρανό στο βλέμμα σου κρυβόταν.
Δεν είναι το σκοτάδι μου φοβάμαι.
Είναι που θυμάμαι το φως
και πια δεν έχω μάτια να το δω.


( οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί κάπου στην παράλια Ηλεία )

3 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Εγω μάτια έχω, μα ξέμεινα από ψυχή...κι αυτή έβλεπε πιο καθαρά κι απο κείνα

Καλημερα

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Καλησπέρες και περαστικά Μαρία.

Με έναν άριστο αμφιβληστροειδή και με καρδιά βαμμένη στο γκρίζο, τι να δεις πέρα από σκοτάδι;

Μαρια Νικολαου είπε...

Τι καλύτερο απο το σκοτάδι τελικά...

Powered By Blogger