( η φωτό από http://www.istockphoto.com )
Χθες σούρουπο, βρέθηκε η αφεντιά μου κάτω από το σκέπαστρο του Καλατράβα. ( ένα ρίγος με διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα τώρα που το ανακαλώ )
Αφορμή η πρόσκληση ενός φίλου να πάμε να δούμε την Εθνική ( Ελλάδος ντε )
Η πρώτη και τελευταία φορά-πίστευα-που είχα δει την Εθνική ήταν πέρυσι με τη Μολδαβία. Πάντα ο φίλος με προτιμά σε αγώνες με εθνικές χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ.
"Πού παίζει;"
"Στο ΟΑΚΑ"
" Στο ναό το συζητούσα"
"¨Ελα μωρή, θα πιούμε μπύρες μετά"
( say, say, say, say the magic word )
Είχαμε φτάσει Μαρούσι γύρω στις 7. Η κίνηση ήταν τέτοια στους παρακείμενους δρόμους που κάθε φυσιολογικό άνθρωπο θα τον αποθάρρυνε να προχωρήσει προς το γήπεδο. Φυσικά μιλάμε για ανθρώπους που ουδεμία σχέση έχουν με τους φίλους μου και τους ανθρώπους που με αντέχουν.
Τελικά, μπήκαμε στη θύρα 15 ( αχ, εκεί πήγαινα όταν στο ΟΑΚΑ έπαιζε σοβαρή ομάδα φέρουσα ερυθρόλευκες φανέλες ) τρία λεπτά μετά τις 8, ακριβώς την ώρα του εθνικού ύμνου.
Διότι η εθνική μας υπερηφάνεια, προφανώς καταρρακωμένη από την εθνική μας ( sic ) πραγματικότητα, βρίσκει δίοδο στη μπάλα ( στην πόρνη δηλαδή αν θυμηθούμε την ατάκα του Σουμ )
Η οποία εθνική μας υπερηφάνεια εκφράστηκε τελικά οπτικοακουστικά εφόσον είχε προβλεφθεί και γαλανόλευκη coreo που ουδόλως θύμιζε τις ευφάνταστες αντίστοιχες της Θύρας 7.
Βρήκαμε, μετά από περιπλάνηση ανάμεσα από γαλανόλευκα πανιά που κυμάτιζαν διαλαλώντας την ταυτότητά μας ( εμείς είμαστε Έλληνες ρε, απόγονοι του Λεωνάιντας, θα δείτε τι θα πάθετε, θα δείτε τι θα πει Χλαπάτσας ) τους έτερους 2 της παρέας.
Καθότι η κίνηση μας στέρησε της χαρά του "όλε-όλε" της ενδεκάδας, ενημερωθήκαμε από τους τυπικούς στην ώρα τους φιλάθλους ότι η ομάδα κατέβηκε με 3 κεντρικούς αμυντικούς που ουδόλως συνάδει με το θαρραλέο και ριψοκίνδυνο πνεύμα που χαρακτηρίζει το έθνος μας, όταν οι 300 του Λεωνίδα τα έβαλαν με τους χιλιάδες των Περσών.
"3 κεντρικοί αμυντικοί μεγάλε, χινάρι βαρύ και χωρίς γκολ"
" Έχω καλό προαίσθημα σχιζοφρενή"
"Φέρε τους ηλιόσπορους να έχω κάτι να κάνω"
Το πρώτο ημίχρονο κύλησε και με κέρδισε τόσο όσο μια βραδιά στη Λυρική Σκηνή - που ποτέ μου δεν πήγα και δεν ντρέπομαι να σας το ομολογήσω, δε με βλέπω και να πατάω.
Τρίτη πάσα το αντιπροσωπευτικό μας - περισσότερο αντιπροσωπευτικό δε γίνεται - συγκρότημα δεν άλλαξε. Ο Κυργιάκος δε, έπαιζε και ως λίμπερο ( νόμιζα ότι αυτή η θέση μας είχε εγκαταλείψει μαζί με τη δεκαετία του 80, αλλά ο Ότο, προφανώς παρελθοντολάγνος είπε να την αναστήσει. )
Ένα σακουλάκι ηλιόσπορους καταβρόχθισα για να απασχολώ τα χέρια μου μη και τα σηκώσω σε σήμα βραβείου ανοιχτής παλάμης, είτε προς τον αγωνιστικό χώρο, είτε προς τον όχλο που μόνο Σοφία Βέμπο δεν τραγούδησε θαρρώντας ότι αγωνιζόμασταν στις βουνοκορφές της Πίνδου.
Α, ναι. Σηκώθηκα και μια φορά από τη θέση μου. Όταν μπήκε μέσα ο Μήτρογλου, αρρώστειες είναι αυτές.
Τελικά έπιασα το τελικό σκορ-αν έπαιζα στοίχημα θα είχα πλουτίσει σήμερα και θα έβγαινα να κάνω δηλώσεις για τα stage σαν τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ.
Highlight της βραδιάς η ατάκα του φίλου όταν από τα μεγάφωνα ακούστηκε ανακοίνωση στα Ρωσικά.
"Καταλαβαίνεις τίποτα Σβετλάνα;"
(πείραγμα για την κάθε άλλο παρά μεσογειακή μου εμφάνιση)
"Καλύτερα να μην προκριθεί αυτή η ομάδα φίλος"
"Γιατί ρε;"
"Μήπως και περάσει καμιά ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο και όχι κλωτσοσκούφι και δούμε λίγο μπαλίτσα στο Μουντιάλ"
" Εδώ πέρασε η Νέα Ζηλανδία"
"Τουλάχιστον θα δούμε χάκα ρε"
"Είναι αχαριστία αυτό που λες, μετά το Γιούρο 2004"
Μάλιστα. Η ένδοξη χρονιά.Πρωταθλητές Ευρώπης, διοργανωτές διαγωνισμού αναβολικών ( σόρρυ, Ολυμπιακών Αγώνων εννοούσα ). Τότε που σύσσωμο το έθνος ( μα τι εύηχη λέξη ) είχε κατακλύσει τους δρόμους και τραγουδούσε αγκαλιασμένο, ξεχνώντας τη μιζέρια για μερικές νύχτες.
Και ας ήταν η Τσεχία η ουσιαστική πρωταθλήτρια. Ποιός το χέζει το αγωνιστικό μέρος; Εμείς να είμαστε πρώτοι, να τιμάμε και την καταγωγή μας ρε.
Φορτώσαμε τις ελπίδες μας σε ένα τόπι. Και είμαστε αγωνιστές. Πάνω στον χλοοτάπητα.
Είμαι άδικη στην κριτική μου τελικά. Τι φταίει η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου;
Έχουμε την Εθνική που μας αντιπροσωπεύει. Χωρίς νεύρο, χωρίς πάθος, να οραματίζεται το μέλλον αναπολώντας το παρελθόν. Τρεφόμαστε με αναμνήσεις.Αυτή έχουμε γιατί αυτή μας αξίζει.
Υ.Γ 1
MVP του αγώνα ο Μόρας. Και να μην έχεις δει το ματσάκι, καταλαβαίνεις.
Υ.Γ 2
Έπαιζε λέει και ο Σαλπιγγίδης. Μάλιστα αυτός έκανε την πάσα στον Γκέκα που σκόραρε και του ακύρωσαν το γκολ. Αν δεν το διάβαζα, θα έπαιρνα όρκο ότι ο Σαλπιγγίδης δεν πάτησε χόρτο.
ΥΓ 3
Ναι, ο διαιτητής ήταν κάπως εχθρικά διακείμενος. Εδώ ήμασταν εμείς εχθρικά διακείμενοι προς το παιχνίδι.
ΥΓ τελευταίο
Τελικά μπύρες δεν ήπιαμε. Προτιμήσαμε ουίσκι. Λογικό.
Είμαστε ομάδα
με πατρίδα την Ελλάδα
είμαστε ωραίοι
και ιστορικά μοιραίοι
δώσαμε τα φώτα
η Ελλάς δεν είναι κότα
δώσαμε τα φώτα
η Ελλάς δεν είναι κότα
Ώπα είπα κράτσα κρούτσα
ζήτω οι ομάδες
Ώπα είπα κράτσες κρούτσες
και στον εικοστό αιώνα
κάποτε μια χάι ομάδα
έχτισε τον Παρθενώνα
κάποτε μια χάι ομάδα
έχτισε τον Παρθενώνα
Ζήτω η Ελλάδα
και η πόλη της Αθήνας
Τσαμπουκάδες κάναμε
και ναυμαχίες Σαλαμίνας
βγάλαμε Αριστοτέλη
και κρασί απ’ το βαρέλι
βγάλαμε Αριστοτέλη
και κρασί απ’ το βαρέλι
Ώπα είπα κράτσα κρούτσα
Ζήτω οι ομάδες
Ώπα είπα κράτσες κρούτσες
Και στον εικοστό αιώνα
Κάποτε μια χάι ομάδα
έχτισε τον Παρθενώνα
Κάποτε μια χάι ομάδα
έχτισε τον Παρθενώνα
8 σχόλια:
Το πόρνη μπάλα προπονητής του ακατονόμαστου το είχε πει- με αφορμή την κωλοφαρδία τους (δευτέρα φύσις) σε ένα Ηρακλής-........ 2-3-αλλά ήταν ο Όσιμ.
ΥΓ τώρα ποιά είναι η πρώτη φύσις του ακατονόμαστου ; ενδιαφέρον ερώτημα. Μπορούμε να οργανώσουμε μία αντικειμενική και επιστημονική συζήτηση
Ουπς, σωστά.
Συγχώρα με, με τις δευτεράτζες ποτέ δεν τα πήγαινα καλά.
Υ.Γ
Να φωνάξομεν Παττακούς, Μαρκεζίνηδες και να αναστήσομεν τον Παπαδόπουλο.
Γνωρίζουν εκ των έσω την φύσιν και την ιστορίαν του.
Καλημέρα. Δε θα μπλεχτώ σε κόντρες γαυροβάζελων μιας κι αστεριανός!
Στο θέμα τώρα. Το κακό δεν είναι ότι είναι μίζερη η εθνική. Και νεύρο έχει και πάθος και ξέρει να παίρνει αυτό που θέλει. Το κακό είναι ότι μίζεροι είμαστε όλοι εμείς που νομίζαμε ότι μετά το 2004 έχουμε γίνει βραζιλία και θέλαμε να βλέπαμε μπαλάρα στο γήπεδο. Ώπα μεγάλε, άραξε στον καναπέ, που τον έχεις λιώσει, και βάλε και δες κάτι άλλο αν δεν σου κάνει το θέαμα.
Αλλά τώρα που πέρασε η εθνική, ποιος τα θυμάται αυτά; Ομαδάρα έγινε πάλι και Χερακλής ο Όττο. Κλασσικά. Ελληνικά θα έλεγα καλύτερα.
Τέλος πάντων. Η μπάλα είναι για χαβαλέ και δυστυχώς την παίρνουμε πολύ στα σοβαρά σ' αυτή τη χώρα.
Kαλώς σε βρήκα.
Μιχάλη καλώς ήρθες.
Για μένα η ουσία του ποδοσφαίρου είναι ΚΑΙ στο θέαμα.Διαφορετικά θα είχαμε εφεύρει ένα διαδικαστικό τελετουργικό ανάδειξης νικητή, στρίψιμο νομίσματος πχ.
Η Γαλλία πέρασε προχθές με γκολ χερούκλα. Πήρε το αποτέλεσμα που ήθελε. Αρκεί αυτό;
Πήγε η Εθνική και στο Γιούρο2008.
Και έπαιξε ποδόσφαιρο που ούτε στην αλάνα από 7χρονα δεν παίζεται.
Ως θεατής, ως φίλαθλος, ως οπαδός έχω την απαίτηση να βλέπω το τόπι κάτω, να τσουλάει, να παίζεται, να αλλάζει πόδια, τους παίχτες να βγαίνουν μπροστά και να μη μένουν στα μετόπισθεν χαρακώματα καταστρέφοντας την ομορφιά ενός συγκλονιστικού αθλήματος.
Και όταν αυτή θα είναι η απαίτηση των φιλάθλων μας, αντί για τη νίκη με κάθε μέσο και τρόπο, ίσως δούμε και το μίζερο πρωτάθλημά μας ένα σκαλί πιο πάνω.
Ωραίος και ο προορισμός, αλλά στο ταξίδι είναι η μαγεία.
Συμφωνώ απόλυτα ότι το ποδόσφαιρο ειναι θέαμα. Πήρε η Γαλλία το αποτέλεσμα, αλλά προφανώς και δε λέει τίποτα με τον τρόπο που το πήρε. Όμως η Γαλλία και άλλες ομάδες τέτοιου επιπέδου, μπορούν να παίξουν μπάλα και να προσφέρουν θέαμα, γιατί έχουν και τους παίχτες.
Ποιος δικός μας ειναι αντίστοιχος της ποιότητας του Ανρί, του Κ. Ρονάλντο κι άλλων μεγάλων ονομάτων; Τι κάνουν οι σύλλογοι; Φέρνουν συνέχεια ξένουν με το τσουβάλι και δεν προωθούν Έλληνες. Η εθνική δεν είναι για να παράγει τους παίχτες. Είναι για να χρησιμοποιεί αυτούς που παράγουν οι σύλλογοι.
Και δυστυχώς αντί να κατηγορούμε τους συλλόγους που δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες που θα μπορούσαν να παίξουν και στην Εθνική, αλλά φέρνουν ξένους κατώτερης ποιότητας, απλά επειδή είναι ξένοι και θα ακουστούν/πουλήσουν περισσότερο, κατηγορούμε την Εθνική και τον Ρεχάγκελ που δεν παίζουν μπάλα.
Πριν το 2004 παρακαλούσαμε να πάμε σε μία διοργάνωση και ξαφνικά απαιτούμε να είμαστε πάντα εκεί και να παίζουμε και μπαλάρα. Αυτά δεν γίνονται όμως. Αν θέλουμε θέαμα ας δούμε Μπάρτσα, Ρεάλ, και γενικώς τέτοιες ομάδες.
Για παράδειγμα στο μπάσκετ η εθνική μπορεί να προσφέρει και θέαμα γιατί έχει παιχταράδες, αλλά κι επειδή το μπάσκετ είναι σε ανώτερο επίπεδο από την μπάλα στη χώρα μας. Το ποδόσφαιρο εκεί που το έχουν ρήξει δεν μπορεί να προσφέρει θέαμα. Και γι αυτό δεν ευθύνεται η εθνική. Αλλά οι σύλλογοι. Ίσα ίσα που η εθνική τους πρόσφερε την ευκαιρία με το euro να κάνουν μια καινούργια αρχή, να φέρουν κόσμο στα γήπεδα, παιδιά στις ακαδημίες, όπως έκανε το μπάσκετ το 87, αλλά την πετάξανε στα σκουπίδια.
Δεν φταίει ο ρεχάγκελ για όλα αυτα!
Δε ρίχνω το ανάθεμα στην Εθνική για το βούρκο του ποδοσφαίρου μας.
Ωστόσο, αρνούμαι να θεοποιήσω τον Ότο καθώς θεωρώ ότι με τη μονομανία που επέδειξε στην επιλογή παικτών ο ίδιος δεν έδωσε ανάσα και πνοή στην ομάδα.
Αυτό που με ώθησε στην παραπάνω ανάρτηση όμως Μιχάλη δεν ήταν τόσο το αγωνιστικό μέρος όσο το συνδεδεμένο με μια ποδοσφαιρική ομάδα αίσθημα "πατριωτισμού" με τις γνωστές επικίνδυνες προεκτάσεις του.Θα θυμάσαι τη δολοφονία Αλβανού φιλάθλου στη Ζάκυνθο.
Καλημέρες
Η αλήθεια είναι ότι το πήγα πιο αθλητικά.
Αν το δεις κοινωνικά, δυστυχώς ο αθλητισμός έχει ξεφύγει από τα πλαίσια του. Αυτή εμπορευματοποίηση του και όλα όσα είναι γύρω από αυτή, έχουν οδηγήσει σε ακραίες ενέργειες, γνωστές σε όλους. Και το κακό είναι ότι όλοι αυτοί που με πρόφαση την ομάδα, είτε εθνική είτε σύλλογο, κάνουν επεισόδια αντιμετωπίζονται ως οπαδοί της ομάδας, έχουν κυρώσεις με βάση τον αθλητικό νόμο και δεν τους παίρνει κανείς στα σοβαρά, γιατί απλά συμφέρει κάποιους αυτή η κατάσταση.
Δυστυχώς αν δεν αλλάξουν οι φίλαθλοι/οπαδοί πρώτα δε θα αλλάξει και ο αθλητισμός. Και όλα αυτά καταλήγουν στην παιδεία, που είναι ανύπαρκτη στη χώρα μας. Όλα καταλήγουν εκεί.
Μιχάλη ανοίγεις μεγάλη συζήτηση.
Τον αθλητικό χώρο, μπορούν να τον καθαρίσουν οι ίδιοι οι πρόεδροι των ΠΑΕ/ΚΑΕ. Αλλά βλέπεις, η πολιτική δύναμη που τους δίνουν τα "πρόβατα" είναι τεράστια. Έτσι, βρίσκονται στο απυρόβλητο όλες οι λαμογιές τους.
Αν τώρα σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι ένα βίαιο και ναρκωμένο οπαδικό κοινό στο γήπεδο γίνεται φορέας τρομοκράτησης του διαιτητή και εκβιασμού αποτελεσμάτων, η κάθαρση φαντάζει ουτοπία.
Από την άλλη, το ίδιο το σαθρό πολιτικό σύστημα βολεύεται πίσω από την κουλτούρα του οχλου. εφόσον γνωρίζει ότι μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, εμμονικοί με το συμφέρον της ομάδας βρίσκονται μονίμως αποπροσανατολισμένοι από τα ουσιαστικά ζητήματα της ζωής.
Βλέπω στο γήπεδο - όταν πλέον πατάω- "φανατικούς" γάβρους να είναι μονίμως με γυρισμένη την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο και να βρίζουν. Άνθρωποι που ουδεμία αγάπη έχουν ούτε προς το άθλημα ούτε την ομάδα, παρά μονάχα γυρεύουν να εκτονωθούν.
Και έτσι φτάνουμε στο σημείο αλήτικες ενέργειες παιχτών ( λχ Γκαρσία ) να γίνονται σημείο αναφοράς τιμής και θαυμασμού, δολοφονικές ενέργειες ( Λαυρίου ) να ηρωοποιούνται και να μετουσιώνονται σε συνθήματα.
Ας τους μαντρώσουν στο ΟΑΚΑ πχ, να αλληλοσκοτωθούν και ο τελευταίος να γίνει Χαϊλάντερ και να πάθει προσβολή από την υπερδιέγερση.
Ως τότε, η κοινωνία θα διασπάται σε οπαδικές φατρίες , υπηρετώντας τα συμφέροντα των δυνατών.
Δημοσίευση σχολίου