Μας Μισώ

Τις νύχτες που εγκαταλείπω τη σάρκα μου
και την αφήνω αμήχανη να κείτεται δίπλα μου
με βλέπω σαν το μεγάλο ρολόι που χάσκει
πάνω από το σβηστό τζάκι.


Αυτό που βασανίζει την ηρεμία της νύχτας
και βιάζει τη ζωή σε πορεία.


Και ενώ οι ώρες αυτοκτονούν πειθήνια στο χρόνο
οι δείκτες του γυρίζουν άναρχα πίσω
παρασύροντάς με σε φρενήρη τροχιά.


Στροβιλίζομαι άγρια σε αριστερόστροφη πορεία
μέχρι να συναντήσω εκείνη την ώρα.


Αποπνιχτική μυρωδιά αντισηψίας
ακέφαλα σώματα με πράσινα κουρέλια
τοίχοι λευκοί, αποστειρωμένοι από συναίσθημα
μάτια ανέκφραστα, χείλη αισχρά.
Και μετά κλάμα.
Ένα πνιχτό κλάμα νεκρού μωρού.
Και σιγή.


Ο χώρος αδειάζει.Το βλέμμα θολώνει.
Θαμπές φιγούρες.
Εμετικό οινόπνευμα
μια στάλα αίμα ανίκανη να πνίξει στη σήψη της
το χρόνο που αμείλικτα παρήλθε.


"Τελείωσε"




"Μόλις άρχισε"




Το χτικιό γεννήθηκε.
 Πεινασμένο.
Το κρατώ έντρομη σε χέρια δεμένα.
Ρουφά με λύσσα ότι έμεινε από αίμα.
Γελά χαιρέκακα
σαρδόνια μου κλείνει το μάτι.


Το ρολόι σταμάτησε.
Να θυμηθώ να πάρω μπαταρίες ...
....αλκαλικές.