Ρέκβιεμ για δύο

Ίπταμαι. 
Εξατμίζομαι από το σώμα μου, ξεκολλάω αργά από το δέρμα μου
και με βλέπω 
με μάτια ορθάνοιχτα από τον φόβο,
με στόμα βουτηγμένο στο ύστατο προσκύνημα,
να κουβαλώ ένα σακάτικο σώμα με δυο κεφάλια.


'Ένα σώμα ξέπνοο, ρημαγμένο, που ζέχνει εγκατάλειψη και δειλία.


Περιφέρω το αξιοθρήνητο κουφάρι του με ευλάβεια
πίσω από τη σκυφτή σκιά μου,
το κοινωνώ στην άρρωστη βροχή,
το εξαγνίζω σε δάκρυα μετάνοιας,
ξεπλένω τη φρίκη του τρικλίζοντας σε δρόμους ιδρωμένους.


Το ακούω να παραδίδεται σπαρακτικά
σκαλίζοντας με αίμα την πρόστυχη ιστορία μου στο χώμα.


Όσα ο φόβος απαρνήθηκε χυδαία,
όσα η ελπίδα ξέσκισε με πείσμα
υποκλίνονται με κατάνυξη μπροστά του.


Ένα σακάτικο σώμα με δυο κεφάλια.
Εσύ το γέννησες 
εγώ το σκυλεύω με μεθυσμένους βηματισμούς.


Και πίσω του μια ανάσταση που φοβήθηκε την πρόωρη άνοιξη.