Κύκλους. Αυτό κάνω. Κύκλους γύρω από τον άξονά μου και καταλήγω ξανά στο "εγώ".
Με έχει ρουφήξει αυτό το "εγώ". Έχει οικειοποιηθεί ολόκληρη την ύπαρξή μου. Και εγώ το έχω καβαλήσει και τρέχω με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε τροχιά κυκλική, κλειστή, αυστηρή και προδιαγεγραμμένη.
Θέλω να τετραγωνίσω τον κύκλο λοιπόν. Και να πιάσω μια γωνία να ξεκουραστώ. Για λίγο. Μέχρι να ξαναρχίσω να κυνηγώ τον εαυτό μου πάνω στην κινούμενη άμμο.
Ιδού και ο καθρέφτης ετούτου του μουντού πρωϊνού:
Όλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα
να σωθούν απ'τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν,
στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα,
γδαρθήκανε σαν δυό ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μιά στιγμή,
αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή σα ναυαγοί,
που, λίγο πριν ξεψυχήσουν,
θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε,
τα σώματά τους σα δυό μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα
στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωϊνού.
( Τάσος Λειβαδίτης )
Και για μουσική επένδυση ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου