Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Εν αρχή ην ο πόνος









Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 
 και θα βγω στους δρόμους 
 όπως και χτες. 
 Και δεν θα συλλογιέμαι παρά 
 ένα κομμάτι από τον πατέρα 
 κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα 
 -αυτά που μ' άφησαν- 
 και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. 
 Και τους φίλους μας που χάθηκαν. 
 Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα 
 ίσα ολόισα στη φωτιά 
 και θα μπω όπως και χτες 
 φωνάζοντας "φασίστες!!" 
 στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες 
 μ' ένα κόκκινο λάβαρο 
 ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. 
 Θ' ανοίξω την πόρτα 
 και είναι -όχι πως φοβάμαι- 
 μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα 
 και πως εσύ πρέπει να μάθεις 
 να μην κατεβαίνεις στο δρόμο 
 χωρίς όπλα όπως εγώ 
 - γιατί εγώ δεν πρόλαβα- 
 γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ 
 "έτσι"  "αόριστα" 
 σπασμένη σε κομματάκια 
 από θάλασσα, χρόνια παιδικά 
 και κόκκινα λάβαρα. 
 Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 
 και θα χαθώ 
 με τ΄όνειρο της επανάστασης 
 μες την απέραντη μοναξιά 
 των δρόμων που θα καίγονται, 
 μες την απέραντη μοναξιά 
 των χάρτινων οδοφραγμάτων 
 με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!- 
 Προβοκάτορας.

Από την ποιητική συλλογή "3 Κλικ Αριστερά
της Κατερίνας Γώγου






Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμ
ε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνε
ς μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταμα
τάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα
 και παντού.
Ονειρ
εύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθέν
α
την πανέμ
ορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκα
ταστήσουμε
του Σύμπα
ντος την Αρμονία.
Ας παίξο
υμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι
 επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρ
εύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλ
α όνειρα στον ουρανό.
Εργάτ
ες με δικά τους εργοστάσια
συμβά
λουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρ
εύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπε
ζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακ
ές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξ
ιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊό
ν την «ανάγκη»
Τα σύνορ
α τους στρατούς
Όλα η ιδιοχ
τησία.
Βία γεννά
ει η Βία.
Μη ρωτάς
. Μη με σταματάς.
Είναι
 τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικο
ύ δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνου
με ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη
.
Είναι
 ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταμα
τάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλών
ω τα χέρια
στον Ερωτά
 στην αλληλεγγύη
στην Ελευθ
ερία.
Όσες φορές
 χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερα
σπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.



( ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας )






4 σχόλια:

tsaousa είπε...

Ωραία η Γώγου. Έχω όλες τις συλλογές ποιημάτων της, αλλά, δεν μπορώ πια να τη διαβάσω. Με ρίχνει.

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Με ανεβάζει.
Η ποίησή της αντανακλά αυτό το είδος ανθρώπου που ακόμα και όταν βρεθεί κατάχαμα, θα γυρίσει να φτύσει το πόδι με τη μπότα που τη συνθλίβει.
Και αυτό θέλει δύναμη.

Ένα ανελέητο κοινωνικό ράπισμα οι στίχοι της. Διαχρονικό.

Artistz είπε...

Για τη Γωγου δεν ξέρω ειλικρινα τι να πω..εχεις έρθει και στο χώρο μου εχεις δει..
Η Κατερινα εδειξε ενα δρόμο..
Αποτυπωσε τη πραγματικοτητα μεσα απο τη ψυχουλα της..

Λιγο απο τη δυναμη της να είχαμε όλοι..λίγο οχι παραπάνω..

Γεια χαρα..

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Ξέρω.
Το "Ξύλινο Παλτό" σε pdf από το χώρο σου το βούτηξα.:)

Powered By Blogger