Προεόρτια Ψυχαναγκαστική Ρομποτοποίηση

( η φωτό απαλλοτριώθηκε από Πάτα με χάμω )

Santa Μούτρα μας

Με το κορμί στο αυτοκίνητο να αναθεματίζει που δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος και το πνεύμα να βουλιάζει ακόμα κάτω από παχιές κουβέρτες, ανοίγω το ραδιόφωνο. Πρωινή ιεροτελεστία. Να ακούω ειδήσεις και σχόλια και να απαντώ σε αθέατους προβοκάτοΥρες σε διάλεκτο πασαλιμανιώτικη.

Διάλειμμα για διαφημίσεις, κάποιος νοσταλγός των Wham αποφάσισε ότι δεν έχουμε εμπεδώσει ακόμα τον ερωτικό τράκο του George Michael τα Χριστούγεννα του 1983. Ακόμα και αν υπάρχει κάποιος που δε γνωρίζει τον νταλκά του Ρωμαίου για τη δεσποινίδα Καπουλέτου, είμαι βέβαιη ότι δεν υπάρχει ουδείς που δεν έχει εντρυφήσει στην προδοσία της Χριστουγεννιάτικης αγαπημένης του Τζωρτζ. Για μια ξεπέτα υποφέρουν εκατομμύρια ζευγάρια αυτιά κάθε Δεκέμβρη. Αν δεν την χαστούκισε ο Τζωρτζ, θα τη μπούφλιζα ευχαρίστως, μου γάνωσε τα αυτιά πλέον. Χρονιάρες μέρες όμως - ηλιθιότατη φράση, ούτε λόγος-δε θα τα βάλω με μια κυρία που πλέον θα έχει πατσουρέψει και θα σκέφτεται περισσότερο τη σταυροβελονιά και πρωτότυπες συνταγές για κανελλόνια από ένα χριστουγεννιάτικο γαμήσι. Που μεταξύ μας, αν ήξερε τι θα κόστιζε το one night stand της στην ανθρωπότητα, θα τον είχε κουκουλωθεί.

Ε, αυτό το τραγούδι σηματοδοτεί την έλευση των Χριστουγέννων, κάτι σαν κωδικοποιημένο σύνθημα των καλικάντζαρων να ανέβουν στη γη να δουν τα χάλια μας. Ήρθε αγέρωχη και η προεόρτια μου κατάθλιψη και κάτι νεύρα που αν δεν είχα τελέσει 17 χρόνια ως γυναίκα με μηνιαίες "δύσκολες μέρες" θα ορκιζόμουν ότι δεν είναι ανθρώπινα.

Το θεματάκι με τα Χριστούγεννα ξεκινά σχεδόν 30 χρόνια πριν. Με τον ευτραφή γεράκο που ντύνεται σα χουλιγκάνι της Επτά-εξυπακούεται κομπάρσος του Τσουκαλά- έχει ταυτιστεί η πρώτη πράξη συμβιβασμού της ζωής μου. Παραμονές Πρωτοχρονιάς θυσίασα την πιπίλα μου για μια κούκλα. Ήμουν 1μιση έτους, όταν η μητέρα μου είχε τη φαεινή ιδέα να με καβλώσει με μια κούκλα-επικείμενο δώρο του Αϊ Βασίλη - με τον όρο να του χαρίσω τις πιπίλες μου. Ναι, όλες. Και τις εφεδρικές. Με τις πιπίλες είχα αναπτύξει μια φροϋδική σχέση καθίζησης στο στοματικό στάδιο ανάπτυξης και ως συνήθεια σεξουαλική δεν ήμουν διατεθειμένη να τη χαραμίσω. Αλλά η κούκλα ήταν όμορφη, ο Αϊ Βασίλης φαινόταν πολύ γλυκούλης για να του σνομπάρεις το δώρο και μόλις αντίκρυσα την κούκλα πήρα φόρα και πέταξα τις πιπίλες στην αυλή, μέτρα μακριά - ίσως αυτό να ήταν σημάδι να ασχοληθώ με τον ακοντισμό , τελικά με κέρδισε η ( παρα )νόηση - φωνάζοντας "Πάρ'τες". Νύχτα τραγωδία ακολούθησε, καθώς για πρώτο βράδυ δε βίωνα έναν πρώιμο στοματικό έρωτα και έμεινα να τραγουδώ αυτοσχέδια τραγούδια-παράφωνα πάντα - με τον εκπληκτικό στίχο "πιπιλα-πιπίλα μου". Μεγάλο πείσμα, η μάνα μου ήρθε να μου προσφέρει το αντικείμενο του πόθου μου-χωρίς να μου πάρει την κούκλα- αλλά αρνήθηκα στωικά επιμένοντας να τους βασανίζω με τις τραγουδιστές παραφωνίες μου.

Κάπου εκεί νομίζω πήρα και την πρώτη απογοήτευση από άντρα. Τον Άγιο φυσικά. Συνειδητοποίησα ότι κανείς δε θα σου προσφέρει αυτό που λαχταράς χωρίς ανταλλάγματα. Και συνήθως το αντάλλαγμα είναι πολυτιμότερο του δώρου. Ένα γρήγορο γαμήσι την ώρα που εσύ θες να κοιμηθείς, βραδιές μπάλας παύλα μπυροποτείας, νύχτες κρεβατομουρμούρας και σκηνών ζηλοτυπίας, αποστέρηση της ελευθερίας σου. Τελεία εδώ.

Κάπως έτσι κύλησαν και τα πρώτα παιδικά μου χρόνια. Με τον Άγιο Βασίλη και εμένα ΄να τραβιόμαστε σε μια παράξενη σχέση πάθους, μίσους και ανταλλαγών.

Αργότερα, όταν αποφάσισα ότι η πλατωνική σχέση με την Άγιο Βασίλη ήταν καταδικασμένη και τον εγκατέλειψα φυλακισμένο σε παιδικές αναμνήσεις, ήρθε άλλο μαρτύριο. Η έλευση των Χριστουγέννων σηματοδοτούσε τη συγκέντρωση όλης της φαμίλιας στο χωριό για να τιμήσουμε τις παραδόσεις. Επί μια εβδομάδα συμβίωνα με ανθρώπους που έμοιαζαν να έχουν κατέβει από άλλο πλανήτη-απολίτιστο- και που στην πλειοψηφία τους δε συμπαθούσα. Ανεξέλεγκτα τσιμπήματα στα μάγουλα με τη σπαστική κίνηση δεξιά-αριστερά, πιθανόν έλεγχαν αν ήταν αρκετά ανθεκτικό το δέρμα μου και την πρωτότυπη ατάκα "μα πως μεγάλωσες έτσι;" Μέσα σε ένα χρόνο που είχαν να με δουν είχαν την απαίτηση να παραμένω η ίδια, διαρκώς κάτω του μέτρου.

Το μόνο που έσωζε την κατάσταση ήταν το γεγονός ότι δεν είχαμε σχολείο. Χίλιες φορές οι τσιμπομάγουλοι από τις Μελέτες Περιβάλλοντος και τα Θρησκευτικά.

Δεν ξέρω αν πρέπει να το αποδώσω στις παιδικές μου αναμνήσεις, αλλά ακόμα την περίοδο των γιορτών μεταμορφώνομαι σε Σύλβια Πλαθ. 

Διατηρώ ακόμα μια ιδιάζουσα σχέση κατάθλιψης με την εορταστική περίοδο. Με το που δω τα πρώτα λαμπιόνια, αιματώνεται άγρια το κεφάλι μου. Κυρίως όταν αυτά τα λαμπιόνια τραγουδάνε κ όλας. Το καθένα το δικό του νταλκά. Δεξιά η " άγια νύχτα" , αριστερά ο "μικρός τυμπανιστής" και ολούθε ένα κρεσέντο τσιριχτών ήχων.

Ολόκληρες γειτονιές επιδίδονται σε άτυπους διαγωνισμούς μεταμόρφωσης των σπιτιών σε φάτνες. Λαμπιόνια κάθε χρώματος, αναρριχόμενοι άγιοι βασίληδες, φωσφορίζοντα στολίδια, ρόδια, πέταλα, κερατοφόροι τάρανδοι και ότι προστάζει η βιομηχανία του κιτς. Και μπάλες σε δέντρα. Από αυτές που τις πιάνεις και γεμίζουν τα χέρια σου γκλίττερ, τα τινάζεις και γεμίζεις το χαλί, μετά σκουπίζεις 3 μέρες για να απαλλαγείς από αυτά, σκορπίζονται στον αέρα και κάθονται πάνω στην κούτρα του καλού σου που για μερικές μέρες αρχίζει και μοιάζει φριχτά στο Φλωρινιώτη, γυρίζει αυτός με νεύρα από το γραφείο γιατί γελούν οι συνάδελφοί του με τον απαστράπτων καρίτζαφλο-προφανώς αρνούνται να κοιταχτούν και οι ίδιοι στον καθρέφτη - και καταλήγετε σε ωραιότατο χριστουγεννιάτικο καβγά. 

Κατόπιν έρχεται η ώρα που ο 13ος μισθός σου βαραίνει πολύ τις τσέπες και κατεβαίνεις στο κέντρο να απαλλαγείς από αυτόν. Και μόλις φτάνεις, νομίζεις ότι ζεις σε ταινία Χάρρυ Πόττερ. Ζογκλέρ, άνθρωποι βαμμένοι στο άριο χρώρα να στέκονται ακούνητοι, απεχθείς χριστουγεννιάτικες μελωδίες να ακούγονται από το υπερπέραν χωρίς αυτό να προσδιορίζεται, άγιοι βασίληδες σε κάθε γωνία να σου θυμίζουν τα δώρα που σου είχαν υποσχεθεί και δεν τα έφεραν. Με πανικό τρέχεις να κρυφτείς στο πρώτο πολυκατάστημα-ο πλέον σίγουρος τρόπος να χάσεις τον βαρύ 13ο μισθό- και διαλέγεις δώρα για το ρεβεγιόν που θα πας/οργανώσεις , για ανθρώπους που βλέπεις εθιμοτυπικά για το καλό. Τα δώρα στις γιορτές είναι επιβεβλημένα.Το δώρο δεν είναι προσφορά, δεν είναι κίνηση αγάπης, ούτε αυθόρμητη εκδήλωση αυτής, είναι έθιμο. Δώρα κάνεις Χριστούγεννα, Πάσχα, σε γιορτές και γενέθλια και συνήθως καταλήγεις σε κάτι εντυπωσιακό που διόλου δεν ταιριάζει στον λήπτη του αλλά το γεγονός ότι κάπου κατέληξες, σε ανακουφίζει από τον πονοκέφαλο του διλήμματος. 

Σε μια τέτοια απέλπιδα εξόρμηση κατέληξα πρόπερσυ να αγοράζω στέμμα-ναι στέμμα- το οποίο και φόρεσα παραμονή Πρωτοχρονιάς ενώ μια χούφτα φίλοι παιδικοί παίζαμε χαρτιά. Είμαι πεπεισμένη ότι έχασα από το βάρος που ασκούσε το ελιτίστικο αυτό κόσμημα στο κεφάλι μου. 

Καταλήγεις, πληρώνεις-μετά από 1 ώρα ορθοστασία στα ταμεία - τα πολυκαταστήματα αυτές τις μέρες θυμίζουν τη Θύρα 7 του Φλεβάρη του 81. Όποιος πρόλαβε τον Κύριον Οίδε , επιδέξια σπρωξίματα και σεκιούριτυ στις πόρτες μη διαφύγει κανένας εγκλωβισμένος.
Ευτυχώς, οι καλοί σοσιαλιστές αφεντάδες σκέφτονται να καταργήσουν το "δώρο" εορτών και θα γλιτώσουμε από τον βραχνά της κατανάλωσής του.

Και έρχονται οι εορταστικές μέρες. Το πρωί ξυπνάς χαράματα για να ακούσεις Κάλαντα. Που ούτε Κάλαντα είναι, ούτε παιδάκια τα λένε πλέον. Εντεταγμένα και αυτά στη λογική του κέρδους, μετρώνται εισπράξεις. Εξαθλιωμένοι μετανάστες χτυπούν την πόρτα σου για να ξυπνήσουν τις ενοχές σου-αν δε στις νάρκωσαν ολοκληρωτικά τα εκτυφλωτικά λαμπιόνια.Άνθρωποι που επικαλούνται το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα αφού η ανθρωπιά χάθηκε πια κάτω από κάτι γαμόχαρτα που αποκαλούμε "χρήμα".

Και φτάνει η εορταστική νύχτα. Η νύχτα του "Σαν" . Σαν γλέντι, Σαν γιορτή, Σαν ευτυχία, Σαν αυθόρμητο, Σαν-τα Κλάους. Αν αρνηθείς να σαρδελοποιηθείς στα μαγαζιά της διασκέδασης-που από καιρό υπερκέρασε την ψυχαγωγία- στα μαγαζιά που το ουίσκι πωλείται σαν πολτοποιημένος χρυσός, αναμένεις μπροστά στην οθόνη τον Δήμαρχο ( με δου κεφαλαίο ) να αποφασίσει ότι μπήκε καινούριος χρόνος και ότι επιβάλλεται να γελάς, κουρδίζεσαι στους ήχους της νέας χρονιάς και να ξεχνάς. Κυρίως να ξεχνάς. Να ξεχνάς τη χρονιά που εξέπνευσε και μαζί της όλα τα λάθη της, όλες τις τραγωδίες, όλες τις κουστωδίες σκανδάλων, όλο το κρίμα τους, όλη τη σιχασιά που τρέφεις. Χαμογέλα στο φακό, η ιστορία της νέας χρονιάς ξεκινά. Ιστορία του εφήμερου, ιστορία της τύφλωσης, ιστορία της συγκάλυψης.

Υ.Γ.

 Πείτε στον πιτσιρικά γνωστής ραδιοφωνικής διαφήμισης ότι ο αριθμός των ημερών για τα Χριστούγεννα έγινε μονοψήφιος.Αλλά πείτε του να μην πέσει στην παγίδα των αριθμών.