Μια μικροαστική ιστορία

Σα να μην πέρασε μια μέρα.
 Εκατό μέρες μετά. Ακριβώς. Τόσες πέρασαν από τη μέρα που είδα το θάνατο να ακροβατεί πάνω στη ζωή μου, τόσες παρέμεινε σε αναπηρική ακινησία το αυτοκινητάκι που αγοράστηκε το 2001. Ορκισμένη να το παντρευτώ θυμάμαι ήμουν.Να το εγκαταλείψω μόνο όταν θα άξιζε μόνο για παλιοσίδερα. Οι μεγαλοστομίες του μεγάλου έρωτα, του άκρατου ενθουσιασμού, το πάθος του καινούριου.

Ένα λεπτό αμηχανίας μόνο.
 Και έπειτα όλα όπως παλιά. Η γλυκιά μυρωδιά του οικείου, η αίσθηση του ανήκειν, το φθαρμένο από το νύχι τιμόνι,μικρά δωράκια φίλων, χαζά φυλαχτά της μαμάς,μνήμες 8 χρόνων . Ηχώ από γκάζι, μυρωδιά καταλύτη, ίχνη από δρόμους χιλιάδων χιλιομέτρων που διανύσαμε αντάμα, νύχτες που ανέπνεε αδιαμαρτύρητα τον καπνό μου σε βόλτες μοναχικές.Όλα όπως πριν. Το πόδι αγκαλιά με το γκάζι σα να μη χώρισαν ποτέ, τα χέρια να χαϊδεύουν τρυφερά το τιμόνι.

Όλα όπως πριν..Σχεδόν.

Μια στιγμή προδοσίας θολώνει το σκηνικό. Τη δυσκολότερη στιγμή, στον πιο δύσβατο δρόμο, με τον καιρό κόντρα αυτό γλιστράει από τα χέρια μου, διαλέγει άλλο δρόμο και με παρασέρνει μαζί του.Λίγα δευτερόλεπτα, ένας λάθος χειρισμός.

Και σήμερα, μέσα στην ευδαιμονική συγκίνηση της επανασύνδεσης, ο φόβος. Η συνειδητοποίηση ότι το αίσθημα της ασφάλειας ανήκει και αυτό στις μνήμες. Η σναγνώριση ότι το ολίσθημα είναι μια πιθανότητα όχι και πολύ μακρινή.

Κάπως έτσι δε συμβαίνει και με τους ανθρώπους της ζωής μας; Δε φτάνει μια μικρή, ανύποπτη στιγμή να τα σκιάσει όλα; Τη μυρωδιά του κορμιού, τη γλύκα του φιλιού, τη ζεστασιά της αγκαλιάς, την ηδονή της ένωσης. Μια στιγμή σαν καρφί σκουριασμένο. Όσο δύσκολα χτίζεται η πίστη, τόσο εύκολα γκρεμίζεται.Σε μια στιγμή, σε μια στροφή, σε μια λάθος λέξη, σε μια λάθος κίνηση.

Το αυτοκίνητο θα παραχωρηθεί. Σε άλλον. Με την ελπίδα να αγαπηθεί το ίδιο. Το νέο αυτοκίνητο θα πάρει τη θέση του. Ίσως αγαπηθεί.Νέες μνήμες πάνω σε άγραφο χαρτί. Από την αρχή. Και ας πονάει.