Η λίστα που ακολουθεί, αν και ελλιπής, είναι ενδεικτική της πάγιας διάθεσης της εξουσίας-κάθε μορφής ή απόχρωσης- να περιφρουρεί την αυτοσυντήρησή της κάνοντας χρήση βίας την οποία και νομιμοποιεί ως αιτιολογημένη τακτική εξόντωσης των εχθρών της δημοκρατίας στους οποίους εχθρούς άκριτα και αυτόκλητα κατατάσσει όσους απειλούν-λόγω ή έργω- τη διαιώνισή της άσκησής της.
Οι πληροφορίες προέρχονται από τις σελίδες αντιπληροφόρησης indymedia και indy, από το Αθηναϊκό και το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και την Ελευθεροτυπία.
Η γράφουσα δεν υιοθετεί απαραίτητα την αθωότητα όλων των θυμάτων απέναντι σε αδικήματα του ποινικού κώδικα, ωστόσο θεωρεί επιβεβλημένη την αναφορά σε όλα τα γνωστά περιστατικά εκκινούμενη από την άποψη ότι εκείνοι που προσυπογράφουν με λόγια και με πράξεις το σύστημα της αστικής δικαιοσύνης, εκβιάζοντάς μας να το ενστερνιστούμε ως το πλέον αψεγάδιαστο, θα έπρεπε τουλάχιστον να σεβαστούν το τεκμήριο αθωότητας των υπόπτων, τεκμήριο που δεν καταρρίπτεται πριν ο ύποπτος οδηγηθεί σε δίκη. Με δεδομένο λοιπόν ότι ο αστυνομικός δεν επέχει θέση δικαστή και δε νομιμοποιείται να αποφασίζει για τη ζωή ή το θάνατο των πολιτών, οι παρακάτω περιπτώσεις ξεπερνούν τα όρια της υπέρβασης καθήκοντος και είτε εμπίπτουν σε περιπτώσεις εγκληματικής αμέλειας είτε αγκαλιάζουν αυτά της ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο.
Το χέρι του Κορκονέα δεν οπλίστηκε λοιπόν από το άρρωστο μυαλό του αλλά από μια μακρά παράδοση απροκάλυπτης ατιμωρησίας της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, ατιμωρησία που τον επένδυσε με υπεροπτική αίσθηση βεβαιότητας της απαλλαγής του από το αδίκημα.
Ο τίτλος δεν είναι τίποτα άλλο από απλή αντιστροφή της αγαπημένης καραμέλας των ΜΜΕ περί "γνωστών αγνώστων", καραμέλα που αφού έλιωσε από το ενσυνείδητο γλείψιμο έδωσε τη θέση της σταδιακά στους "κουκουλοφόρους" για να αποκτήσουν τελευταία αυτοί ιδεολογικό προσανατολισμό και πολιτική θεώρηση ως "αντιεξουσιαστές" σε μια προσπάθεια τάυτισης του αναρχικού κινήματος με το έγκλημα.
Οι άγνωστοι - γνωστοί των ακόλουθων δημοσιεύσεων κυκλοφορούν πιθανόν αναμεσά μας και απολαμβάνουν την ευυποληψία της κοινωνίας
Ως πρόλογο δανείζομαι το κείμενο όπως αυτό δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του ΦΙΠΠΕΚ.
"Στο κείμενο αυτό, θα θέλαμε να ασχοληθούμε με ορισμένες από τις μαύρες σελίδες της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.). Ο ρόλος της αστυνομίας στην Ελλάδα είναι μια αμαρτωλή ιστορία.
Πριν τη μεταπολίτευση, δηλαδή πριν από το 1974, ταυτίστηκε με το παρακράτος, τους τραμπουκισμούς και τις πολυάριθμες διώξεις εις βάρος όσων ήταν ιδεολογικοί αντίπαλοι του καθεστώτος , σε μια εποχή που η έννοια «χωροφύλακας» ήταν συνώνυμη της εξουσίας με τη μορφή της απόλυτης αυθαιρεσίας.
Μετά την πτώση της χούντας (1974) πολλοί περίμεναν πως η αστυνομία θα άλλαζε προς το καλύτερο και θα έπαυε να πραγματοποιεί διάφορες αυθαιρεσίες. Η επταετής κυβερνητική θητεία της Νέας Δημοκρατίας (1974-1981) απέδειξε ότι κάτι τέτοιο δε συνέβη. Αποκορύφωμα της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας ήταν οι ψυχρές δολοφονίες της Ματίνας Κανελλοπούλου και του Ιάκωβου Κουμή το Νοέμβρη του 1980.
Όταν ανέβηκε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ (1981), η μόνη αλλαγή που έκανε ήταν ότι έβαλε και δικούς του ψηφοφόρους στο σώμα της αστυνομίας. Επί 35 χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις «χαϊδεύουν» την αστυνομία, προσφέροντας στα μέλη της ελεύθερο πεδίο για δράση.
Παράλληλα, το καθεστώς της ατιμωρησίας αποθρασύνει την αστυνομία, επιτρέποντάς της να κάνει όλο και περισσότερα εγκλήματα γνωρίζοντας ότι είναι σχεδόν απίθανο να τιμωρηθεί για αυτά. Αποτέλεσμα; Ένας ατελείωτος κύκλος βίας με πολλά αθώα θύματα. Δεν θα αναφερθούμε καθόλου στα εγκλήματα που έχει διαπράξει η αστυνομία πριν από το 1974, διότι είναι πολυάριθμα και απαιτούνται ατελείωτες σελίδες για την καταγραφή τους. Επίσης δεν θα ασχοληθούμε με όλες τις περιπτώσεις κακομεταχείρισης και ξυλοδαρμού κρατουμένων από αστυνομικούς, ούτε με όλα τα περιστατικά αστυνομικής βαρβαρότητας εις βάρος φοιτητών και συνταξιούχων. Θα ασχοληθούμε κυρίως με δολοφονίες που διέπραξε η αστυνομία την περίοδο της Μεταπολίτευσης, δηλαδή από το 1974 μέχρι σήμερα και για τις οποίες είχε ένα μερίδιο ευθύνης ή ολόκληρη την ευθύνη."
αλλά και τον πρόλογο από αντίστοιχο κείμενο της Κάτιας Αντωνιάδη με τίτλο "Όργιο Κρατικής Βίας" όπως αυτό είχε δημοσιευθεί στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 13 Δεκεμβρίου 2008
"Τον πρώτο που τους φάνηκε ύποπτος για την κλοπή ενός αυτοκινήτου, τον έσπασαν στο ξύλο. Κάποιος άλλος υποδείχθηκε ως πορτοφολάς και εκτελέστηκε. Ενας τρίτος φορούσε... λάθος χρώμα παπούτσια και βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα. Ποιος έχει δώσει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να ξυλοφορτώνουν, να απειλούν και να σκοτώνουν τους πολίτες; Για την Ιστορία, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τούς είχε πει κάποτε: «Το κράτος είστε εσείς». Και αυτοί, από τότε, το έδεσαν κόμπο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου