Εν αρχή ην ο πόνος

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 

 και θα βγω στους δρόμους 

 όπως και χτες. 

 Και δεν θα συλλογιέμαι παρά 

 ένα κομμάτι από τον πατέρα 

 κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα 

 -αυτά που μ' άφησαν- 

 και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. 

 Και τους φίλους μας που χάθηκαν. 

 Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα 

 ίσα ολόισα στη φωτιά 

 και θα μπω όπως και χτες 

 φωνάζοντας "φασίστες!!" 

 στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες 

 μ' ένα κόκκινο λάβαρο 

 ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. 

 Θ' ανοίξω την πόρτα 

 και είναι -όχι πως φοβάμαι- 

 μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα 

 και πως εσύ πρέπει να μάθεις 

 να μην κατεβαίνεις στο δρόμο 

 χωρίς όπλα όπως εγώ 

 - γιατί εγώ δεν πρόλαβα- 

 γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ 

 "έτσι"  "αόριστα" 

 σπασμένη σε κομματάκια 

 από θάλασσα, χρόνια παιδικά 

 και κόκκινα λάβαρα. 

 Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα 

 και θα χαθώ 

 με τ΄όνειρο της επανάστασης 

 μες την απέραντη μοναξιά 

 των δρόμων που θα καίγονται, 

 μες την απέραντη μοναξιά 

 των χάρτινων οδοφραγμάτων 

 με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!- 

 Προβοκάτορας.

Από την ποιητική συλλογή "3 Κλικ Αριστερά" 

της Κατερίνας Γώγου

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

( ανέκδοτο ποίημα της Κατερίνας )