Πρέπ..

πρέπει να δουλέψω, πρέπει να μαζέψω λεφτά, πρέπει να κάνω οικονομία, πρέπει να βρω δουλειά, πρέπει να βρω δεύτερη δουλειά,πρέπει να πάρω δάνειο,πρέπει  να πληρώσω το δάνειο, πρέπει να πληρώσω τους λογαριασμούς, πρέπει να πάω στην τράπεζα,πρέπει να κόψω το τσιγάρο

θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, θέλω να ακούσω,θέλω να μιλήσω, θέλω να γράψω, θέλω να χαωθώ, θέλω να σε γνωρίσω, θέλω να μυρίσω, θέλω να αγγίξω, θέλω να δω μια ταινία μισοκοιμισμένη, θέλω να ουρλιάξω, θέλω να σπάσω,θέλω να αναπνεύσω, θέλω να ερωτοτροπήσω με το γρασίδι, θέλω να σκεφθώ, θέλω να βρω χρόνο να σκεφθώ.

Η φτώχεια δεν είναι ο στόχος

Η φτώχεια είναι το μέσο.

M.C Escher's early work

Διαβάζεται με "μπιπ"

Λοιπόν, για να τελειώνουμε, μαλάκα. Αφού το έχεις ανάγκη, πάρε τους 3.012.373 και πήδα τους ολημερίς. Βάλε τους ΦΠΑ 80 %, φόρα τους μια μπάλα στο πόδι και σύρε τους στα κάτεργα της ψυχής σου να κοπανήσουν τα ντουβάρια μέχρι να νοιώσεις ότι ζεις. Πάρε τα παιδιά τους και βάλ'τα να τρίβουν τζάμια στα φανάρια για να μαζεύεις 50λεπτα. Βράσε τους στο ζουμί τους και πιες το να γίνεις Χαϊλάντερ. Κατέβασέ τους τα βρακιά και χλεύασέ τους που τα έχουν κατεβασμένα. Χτύπα τους τα κωλομέρια και χαϊδεψέ τους τα αφτιά. Μπες στα σπίτια τους και κλέψε ακόμα και τον ασβέστη από τους τοίχους. Φόρα τους βραχιόλια και άσ'τους να χορεύουν στο πανηγύρι σου μέχρι να ζαλιστούν.Στρώσε τους στα τέσσερα για να μαζέψουν με τη γλώσσα τα σκουπίδια σου. Σκότωσέ τους ξανά και κλώτσησέ τους τα κουφάρια. Και κέρασέ τους φαρμάκι στο πρώτο "μα". Μόνο σκάσε. Βούλωσέ το. Γιατί το αφτί είναι το πρώτο άσυλο της οργής. Και άκουσα να σε φαντασιώνονται λίπασμα για βουκαμβίλιες, καλαμωτή σε αδήλωτο ημιυπαίθριο. Να σε ποθούν αλεσμένο, παρέα μα ομοειδή υποποϊόντα, στα Friskies. Και την επόμενη φορά που θα μιλήσεις για "εργασία μόνο στους άξιους" να θυμηθείς ότι η μόνη θέση που θα σου  άρμοζε αξιοκρατικά, είναι εκείνη στο χαντάκι.

O Στρος Καν τη γάμησε.

Όταν μια ανώνυμη καμαριέρα να μπορεί να σου γαμήσει την επώνυμη καριέρα, η αλαζονεία σου κάνει εμετό στα μούτρα σου.

Το κεφάλαιο αυτοκαταστρέφεται μόλις αποτύχει να γαμήσει το προλεταριάτο.

Σε ένα ( παρ'ολίγο ) σοσιαλιστικό γαμήσι, εκσπερματώνουν ταυτόχρονα εκατομμύρια λεπενικοί ακροδεξιοί.

νΕκΡοΖώΝτΑνΟς

Σε τι διαφέρει άραγε μια ζωή με ημερομηνία λήξης από μια ζωή χωρίς ημερομηνία έναρξης;

Fever  ( Jack Kevorkian )

Ανησυχίες 2011

Ο σκύλος μου πιστεύει ότι είμαι ο σκύλος του.
Αυτό που με προβληματίζει είναι το πώς χέζεις πάνω στο παρκέ.

Τι χρώμα καναπέ;

Καλά να πάθω.

Γιατί μου τα έλεγαν, δε μου τα έλεγαν; 

Μου είπαν να πάω να ψηφίσω, να μη μείνω αδρανής. 

Το χαβά μου εγώ. 

Καλά να πάθω. 

Μέχρι που άκουσα τον Παπούλια στον Αντ1 και αναζητούσα τρύπα να κρυφτώ. 

Τα είπε ο άνθρωπος και ας ήταν ένα βήμα από την κάλπη.

"Μέμφομαι αυτούς που πιστεύουν ότι η οργή τους μπορεί να εκφραστεί από τον καναπέ, μένοντας στο σπίτι τους.Η δημοκρατία στην Ελλάδα κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες και με μεγάλη λαϊκή συμμετοχή. Χρειάζονται αγώνες και δεν μπορεί κάποιος να κάθεται στον καναπέ και να μιλά για αγώνες και πρόοδο της χώρας."

Και μετά πανικός.

Να τρέξω να προλάβω. 

Και δεν πρόλαβα. 

Ήμουν και άλουστη. 

Δεν είχα πάει και στην τράπεζα να βγάλω λεφτά για το ταξίδι. 

Δεν πρόλαβα.

 Άσε που είχα και το τσουκάλι στη φωτιά για το βραδυνό φαγητό. Να έχουμε και κάτι να τσιμπήσουμε όταν θα μαζευτούμε να βάζουμε στοιχήματα ποιό θα είναι αυτή τη φορά το μήνυμα των εκλογών.

 Όχι πως θέλω να δικαιολογηθώ.

Όχι.

Αλλά δεν πρόλαβα. 

Μας το είπατε και εσείς Παπούλια μου την τελευταία στιγμή και τώρα απομείναμε οι κότες της ιστορίας.

Οι ανάρχιδοι, οι άχρηστοι, οι λουφαδόροι.

Αλλά θα επανορθώσω. 

Θα σηκωθώ από τον καναπέ. 

Θα πάρω τους δρόμους αύριο, που έρχονται και τα συντρόφια από το Ταμείο. 

Και μεθαύριο θα είμαι στο Πολυτεχνείο και την Τετάρτη στο δρόμο.

Αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό, μήπως έχασα το ραντεβού με την ιστορία, μην έγινα ο σύγχρονος Εφιάλτης;

Γιατί μπερδεύτηκα Παπούλια μου.

Πότε τελικά να σηκώνομαι από τον καναπέ μου; 

Δε βοηθάτε και εσείς.

 Όλα τελευταία στιγμή.

 Βάλτε έναν συναγερμό να ξυπνάμε στην ώρα μας, να ξέρουμε πότε να σηκωθούμε. 

Βάλτε μουσική εν τέλει, σαν τη "μουσική καρέκλα" να ξέρουμε πότε να αρχίσουμε να τρέχουμε. 

Βάλτε δακτύλιο και στους καναπέδες. επιτέλους.

Την επόμενη φορά δε θα την πατήσω έτσι όμως.

 Θα είμαι εκεί, αγωνίστρια και δημοκράτισα.

 Όποτε αποφασίσετε. 

Μόνο που πρέπει να αλλάξω καναπέ.

 Να βρω έναν με εγγύηση τετραετίας, να μην κάνει βαθούλωμα από το καθισιό ως την επόμενη φορά.

 Να αράζω εκεί μέχρι να με ξανακαλέσει το καθήκον.

Και αυτή τη φορά,θα προλάβω.

Και θα αγωνιστώ όπως οφείλω.

 Γιατί θα είμαι ξάπλα και θα δω τη δήλωσή σας εγκαίρως.

Ιδού και ο μετεκλογικός προβληματισμός:

Tι χρώμα καναπές; 
Και ποιός ταιριάζει σε σπιταρώνα 29 τ.μ;
Κλασικός καναπές ή καναπές - γωνία;
Καναπές-κρεβάτι ή καναπές με αποθηκευτικό χώρο;

Φθινοπώρωση

"Sweeping in the rain" (Ursula I Abresch)

Δεν ξέρω αν με ξύπνησε ο ζαλιστικός θόρυβος της ξαφνικής νεροποντής, το μούδιασμα από την ανορθόδοξη στάση ή η ανάγκη να ουρήσω. Πάντως ξύπνησα με μια ανεξήγητη διάθεση για ποπ κορν.

Ποπ κορν πρωί-πρωί;


Για εκείνα που ακόμα δεν έχουν σκάσει καλά καλά, που, ενώ το περίβλημά τους έχει ανοίξει σα μπουμπούκι, παραμένουν σκληρά και ανταγωνιστικά, για τα δόντια, στο εσωτερικό τους. Φαντάστηκα πόσο μειονεκτικά θα ένιωθε ένα τέτοιο σπυρί από καλαμπόκι, έτσι τσαλακωμένο και καχεκτικό δίπλα στα αφράτα που σωριάζονται ολάνοιχτα γύρω του. Ε, λοιπόν, αυτά τα κακομοίρικα προτιμώ.

Τι θα έλεγε άραγε ο Φρόυντ για αυτή μου την προτίμηση;


Είναι από εκείνα τα σπάνια πρωινά που το νυχτερινό όνειρο παραμένει κάτι παραπάνω από απόηχος. Συνήθως το κεφάλι μου είναι κενό το πρωί, μόνο εκείνο το νεύρο "χρειάζομαικαφέγαμώτοφελέκιμου" βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία, ή παρασύρεται στη δίνη του πρότερου ονείρου για μερικά μόνο δευτερόλεπτα-πόσο παίρνει να φτιαχτεί ένας καφές σκέτος, καραβίσιος;- μέχρι να νεκρώσει την, όποια, ανάμνηση η συνειδητοποίηση της νέας ημέρας.Υποθέτω ότι αυτό είναι μια ένδειξη ότι λειτουργώ σα φυσιολογικός άνθρωπος( το φυσιολογικός αυθαίρετα, όσο αυθαίρετα μας το πασάρουν όσοι αρέσκονται να καλουπώνουν το ανθρώπινο ον )


Βρίσκομαι ξαπλωμένη στο μέσο ενός δωματίου που δεν είναι ούτε ζεστό, ούτε κρύο.Μεγάλο, μα , μάλλον, γυμνό.Δε θυμάμαι αν είναι κρεβάτι αυτό πάνω στο οποίο περισσότερο κείτομαι, παρά ξαπλώνω.Θυμάμαι όμως ότι το δωμάτιο δεν έχει καμία μυρωδιά. Καμία από αυτές τις διακριτικές οσμές που κάνουν μια εμπειρία να ανασύρεται από τα έγκατα της μνήμης σου όταν η ίδια η ανάμνηση έχει ατονίσει.Δεν υπάρχει ούτε πόρτα, ούτε παράθυρο. Και οι τοίχοι, καθόλου χρώμα.


Πώς γίνεται να μην έχουν χρώμα;


Απλά δεν έχουν χρώμα.


Μάλλον θα εννοείς ότι είναι λευκοί.


Όχι, δεν ήταν λευκοί, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΡΩΜΑ.

Ανοίγω τα μάτια μου.Μολύβι. Είναι αδύνατο να σηκωθώ ενώ είναι έκδηλο ότι δεν είμαι δεμένη, δε με σημαδεύει κανένας με όπλο,και, μάλλον, δεν πονάω.Νομίζω θα το καταλάβαινα εάν πονούσα.Είμαι εντελώς γυμνή, αν εξαιρέσεις ότι φοράω τις καλύτερες πληγές μου. Παλιές και νέες, τις καλύτερες. Είναι ανοιχτές μα δεν αναβλύζουν καθόλου αίμα. Δε μπορεί να βρίσκομαι σε νοσοκομείο. Σε ποιό νοσοκομείο θα βρισκόμουν σε ένα άχρωμο και άοσμο δωμάτιο και δη χωρίς να τον μοιράζομαι με κανέναν;
Αλλά, όχι. Δεν είμαι μόνη. Φιγούρες παρελαύνουν, σχεδόν διάφανες, αλλά παρόλα αυτά, ανθρωπόμορφες. Δεν ξέρω από που μπήκαν, αλλά κινούνται αργά, σε κάποια απόσταση από μένα.
Κάποιος αθίγγανος σηκώνει αδιάφορα τους ώμους και χάνεται. Προσέχω ότι τα νύχια του είναι βρώμικα. Τον ακολουθεί μια τσιγγάνα που σχεδόν σέρνει το πιτσιρίκι της, βουτηγμένο στη μύξα. Αυτή με κοιτάζει με συμπάθεια-ή μήπως με οίκτο; " Μακάρι να το βρεις, να το βρούμε, να βγάλουμε και κανα φράγκο. Δε βλέπεις τι τρώμε;"
Μια μπατσίνα κάνει την εμφάνισή της, φασκιωμένη σε μια στολή ατσαλάκωτη, που όμως μυρίζει μούχλα.
"Σας συμπονώ"

Μια χαρά πονάω μόνη μου, ποιός σου ζήτησε να πονέσεις μαζί μου;

"Μην είστε τόσο συναισθηματική, σας κάνει κακό", ψελλίζει και χάνεται για να αφήσει χώρο σε μια αντρική φιγούρα -  μάλλον ασφαλίτης είναι αυτός, έχει κεφάλα ασφαλίτη-, που μεταφέρει μια βαριά, σιδερένια πόρτα κρατητηρίου βαμμένη σε ένα ξεπλυμένο κυπαρισσί.
"Άσκοπο, είναι ευτελούς αξίας"

Ευτελούς αξίας; Κόστους θα εννοεί.


Όχι, αξίας είπε.


Θα έπρεπε να είχα ξεράσει πάνω του.


Γιατί δεν ξέρασα πάνω του;


Με την πρώτη γουλιά καφέ τα αερικά εξαφανίζονται. Δε μου χρειάζεται ο Φρόυντ για να καταλάβω ότι το όνειρο δεν ήταν παρά ένα σύντομο φλας μπακ των τελευταίων εβδομάδων. 
Ώστε, δεν ήταν χρόνια τελικά!
Εκείνος θα έλεγε ότι τα όνειρα δεν είναι παρά κωδικοποιήσεις αυτών που φοβόμαστε ή που επιθυμούμε. Υπάρχουν όμως και όνειρα που είναι απλά η καταγραφή παρελθουσών εμπειριών.Δε γίνεται να φοβάσαι αυτό που έχει ήδη συμβεί ή να επιθυμείς εκείνο που σιχαίνεσαι. ( καλά, για το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο )


Καταυλισμοί, παραπήγματα, εξαθλιωμένοι άνθρωποι, φάρσες, αγγελίες, δρόμοι οργωμένοι με τα πόδια, χιλιόμετρα μέσα στο αυτοκίνητο σα νεκρική πομπή, χωρίς ίχνος μουσικής ή θορύβου μην τύχει και δεν ακούσω το ηχητικό σινιάλο, αγγελίες, ελπίδες, απογοητεύσεις, κρίσεις άσθματος, αυπνίες, κρίση πανικού, ένα σπίτι ασκούπιστο επί μήνα μην παρασύρει η σκούπα τις τελευταίες τρίχες, προσεκτικά βήματα μη μετακινήσω το πιατάκι, το κόκαλο και τα παιχνίδια, μη χύσω το νερό, ώσπου αυτό εξατμίστηκε αγνοώντας με, παραισθήσεις, ικεσίες από γνωστούς και φίλους. Εβδομάδες που το κινητό έμοιαζε με βηματοδότη μετά από βαρύτατο καρδιακό επεισόδιο και το "Όλα σε θυμίζουν" θα μπορούσε και να ήταν το soundtrack της ζωής μου.( Τώρα που το σκέφτομαι, δε σκέφτηκα να το ακούσω, άρα πάτος υπήρχε πιο χαμηλά.)


Πώς γίνεται να μου ανήκει το παρελθόν ΜΟΥ, το παρόν και το μέλλον ΜΟΥ, όταν εγώ δε μπορώ να επιλέξω σε ποιό θα ζήσω κάθε φορά;


Ίσως τα πολυπαιγμένα τσιτάτα του στυλ "η ζωή συνεχίζεται", να μην είναι απλά κλισεδάκια. Στραγγίζοντας την τελευταία γουλιά καφέ, σκέφτομαι ότι η ζωή όντως συνεχίζεται, πεισματάρικα και χωρίς να σε ρωτάει, ακόμα και αν εσύ, το ίδιο πεισματάρικα, επιμένεις να  μένεις πίσω. Το πρόβλημα (;) είναι ότι δε σε παίρνει απαραίτητα μαζί.
Και τότε κατάλαβα ότι έφτασε Σεπτέμβρης. Λάθος. Οκτώβρης. Ώστε, επανέρχομαι μαζί με τα ανανεωμένα προγράμματα του μέγκα και του αντέννα ( χα) και την επέτειο της νέας διακυβέρνησης. ( χωρίς χα ). 


Η βροχή συνεχίζει απτόητη να ξεπλένει τέντες και ταράτσες, ξεχασμένες μπουγάδες και μυρωδιές.


Όχι τις μυρωδιές.


Όχι.


Αφού εγώ δεν κατάφερα να τον βρω, ίσως, ακολουθώντας τες, με βρει εκείνος.


Δεν τη πολυσυμπαθώ τη βροχή. Ή έστω την αναζητώ μόνο σε συγκεκριμένες συγκυρίες. Αλλά σήμερα, την υποδέχθηκα μάλλον με ανακούφιση. Πόσο κακό μπορεί να είναι ένα φθινόπωρο μετά από ένα τρισάθλιο και μίζερο καλοκαίρι;( λέω μεγάλα λόγια, μήπως να αρχίσω να γίνομαι προληπτική; )
Το σπίτι σκουπίστηκε, μαζεύτηκε, κλειδώθηκε και εγκαταλείφθηκε μέχρι να βρει τις φωνές που το γεμίζουν. Και εγώ μάλλον επανήλθα. Δεν ξέρω ακόμα σε τι. Σίγουρα όχι σε ένα εξωραϊσμένο παρόν αλλά έστω σε ένα παρόν που μοιάζει πιο κοντά στο μέλλον του παρά στο παρελθόν του.


Φίλοι, σας ευχαριστώ. Που ψάξατε, που ψάχνετε, που θα συνεχίσετε να ψάχνετε. Και μιας και ανταμώνουμε ξανά, μήπως ξέρετε αν τώρα που μας έκοψαν το κάπνισμα, θα σταματήσουν και να μας πηδάνε; Γιατί, το παραδέχομαι, τη βροχή μπορώ να την ανεχτώ αλλά δεν ανέχομαι να γαμιέμαι χωρίς να ξέρω ότι μετά θα το φουντώσω. Και είναι δικαίωμά μου.

"Entrance to another world" (Dragan Mihajlovic)

500 ευρώ

( Igli - Red Memory )

Ενώ είστε τόσο φθηνοί

πώς γίνεται να σας πληρώνω τόσο ακριβά;

Βέτο

Όποιος 

εφηύρε 

την ελπίδα

είναι

μεγάλο

λαμόγιο.

Εδώ βρίσκεται κάποιος εμπνευσμένος τίτλος

Όταν η ύστατη ελπίδα σου

τσαλακώνεται σε ένα κομμάτι πανί

κρεμασμένο από ξεθωριασμένα μανταλάκια

και πλαισιωμένο από αδιάφορες μπουγάδες

τότε ξέρεις,

ότι το τελευταίο που θα προλάβεις να ακούσεις

θα είναι ο θόρυβος της μηχανής του κιμά

την ώρα που θα αλέθει τα σωθικά σου

 Κάπου στο Παγκράτι, Ιούλιος 2010 
( με σαφές άλλοθι τον ήλιο στο μεσουράνημα )

Υστεριόγραφο

Η αποχή μου από το net είναι πλήρως συνειδητή καθώς κάθε φορά που ανοίγω το μηχάνημα σκέφτομαι ότι θα πρέπει να προβώ σε μία από τις πιο ηλίθιες ενέργειες της ζωής μου( ενδεχομένως να έχω κάνει ακόμα πιο ηλίθιες ) ήτοι να θυμήσω την ύπαρξή μου στο αφεντικό μου, απογραφόμενη ως ηλεκτρονικό πρόβατο.

Από Σεπτέμβρη θα βάλω και ένα φωτάκι στον κώλο να με βλέπει και τη νύχτα.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Αποκοπή εμπρόσθιων λοβών δια της χειρουργικής

Νοσταλγείς τις εποχές που θα κάλυπτες το κορμί σου με χιτώνιο δεμένο με περίτεχνη πόρπη όταν διαβάζεις με τα πολύπαθα μάτια σου τo έφηβο ευφύημα:

"Στην Αρχαία Ρώμη, αμέσως μετά τις μεγάλες κατακτήσεις, η απομάκρυνση από τις προγονικές αρετές και η έκλυση των ηθών οδήγησε σε εκμαυλισμό της κοινωνίας. Συγκεκριμένα, η τάξη των συγκλητικών εκμεταλλευόταν το λαό με σκοπό την αύξηση της πολιτικής της δύναμης και εξαγόραζε τις συνειδήσεις των φτωχών όπως ακριβώς οι μεγάλοι στρατηγοί ξεγελούσαν τους στρατιώτες κάνοντας λόγο για το μεγαλείο της Ρώμης ενώ οι τελευταίοι, που πολέμησαν με αυταπάρνηση για τα ιδανικά της οικογένειας και της πατρίδας τριγυρνούσαν ανέστιοι και άσιτοι υπηρετώντας εν αγνοία τους τα συμφέροντα των ισχυρών. Με λίγα λόγια επικρατούσε το επικίνδυνο αυτό κοινωνικό φαινόμενο που σήμερα ονομάζουμε Αναρχία." 

Σήμερα νομίζω ότι ...

....το δίκαιο είναι οι εργατοώρες μας να αφαιρεθούν από τη βιολογική μας ηλικία.


Α-πΕτώ.

( Dave Bloomfield - Working - Class Millionaire )

Ανάρτηση Απελπισίας

Ο σκυλάκος της φωτογραφίας βρέθηκε βρεγμένος, τρομαγμένος και καταλασπωμένος κάτω από παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Ανασύρθηκε από εκεί με μεγάλη δυσκολία λόγω φόβου με τη βοήθεια του σκύλου μου που τον εντόπισε.Δεν πρέπει να είναι παραπάνω από λίγων ημερών. Προς το παρόν φιλοξενείται στο σπίτι μου παρέα με 3 ακόμα σκυλάκια που υιοθετήθηκαν τον τελευταίο μήνα. Δυστυχώς αδυνατώ να τον κρατήσω καθώς λείπω από το σπίτι τα πρωινά και δεν υπάρχει κάποιος εκείνη την ώρα διαθέσιμος να το φροντίζει.
Στο δρόμο δεν έχει καμία ελπίδα να επιβιώσει.
Αν υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται να αποκτήσει σύντροφο ζωής και όχι παιχνίδι και είναι διατεθειμένος να αναλάβει την ευθύνη του ας επικοινωνήσει με το e-mail στο προφίλ μου.

Γουατέβα

Αν η ευτυχία είχε απτή υπόσταση θα ήταν ένα φθαρμένο κόκκινο πλατοκάθισμα αυτοκινήτου στο οποίο κουλουριάζεται ένας κανελί μπασταρδάκος τις νύχτες των -3 βαθμών.

Αν είχε ψυχή θα χανόταν το πρωί στα νωτισμένα χορτάρια κάποιου παρακείμενου αγρού γνέφοντας ελευθερία με μια αεικίνητη ουρά.

Αν είχε αίσθηση του χρόνου θα ξεγελούσε με ταχύτητα φωτός το στιγμιαίο φλας κλείνοντας το μάτι στο πεπερασμένο παρόν.

Αν είχε ανάμνηση θα την εγκλώβιζε σε μια άναρχη μάζα από τρίχες αφημένες σε μια φόρμα τη στιγμή του αυθόρμητου εναγκαλισμού.

Αν είχε φωνή θα ψιθύριζε απλά "4 χρόνια μετά"

Πότε;

ΚΑΙ Φλεβάρισε.

ΚΑΙ ξαστεριά έκαμε.

Το "τουφέκι" μου γιατί δεν το πήρα ακόμα;

Μια μέρα την αναβλητικότητά μου θα αναβάλλω...

Ελένη-Λάτσιος- Αποκλειστικά η αιτία διαζυγίου!

Προβληματισμοί βουτηγμένοι στην προδευτέρια μελαγχολία.

1. Τα ιστολόγια θα αποτελέσουν πηγές για τον ιστοριογράφο του μέλλοντος, διασπώντας έτσι την ευθύνη του σε χιλιάδες ανώνυμα κομμάτια. Με την προϋπόθεση ότι δε θα καταστραφεί ο κόσμος το 2012.
2. Έχει άραγε συνείδηση ο ιστορικός ότι εντρυφώντας στο παρελθόν και στην προσπάθειά του να το αποτυπώσει ως πεπραγμένο ανεξάρτητο της προσωπικής του εμπάθειας το δικό του παρόν μεταβάλλεται σε ιστορία την οποία ουδείς θα ενδιαφερθεί να μελετήσει;
3. Επανάσταση είναι να εξεγείρεται μέσα σου και εσύ να τον καταστέλεις με έναν βίαιο οργασμό.
4.Κοιτάζοντας σχεδόν υπνωτισμένη τον κόσμο να πάλλεται στη φωνή του Αγγελάκα φαντάστηκα έκτακτη ανακοίνωση  για επικείμενη πυρηνική επίθεση με τους Επισκέπτες να παίζουν ακόμα ενώ το κοινό θα έσπευδε στην έξοδο να προλάβει να δει τα αποκαϊδια πριν τον αφανισμό. Σκέψη δυο δευτερολέπτων ικανή να με κάνει να χαμογελάσω στο εφήμερο της ευτυχίας.


Τι εννοείς που κολλάει ο τίτλος; Αν το διαζύγιο του αιώνα χωράει στα δελτία επικαιρότητας χωράει και στο σχιζοειδές μου παραλήρημα.


Αν το πάτησες, την πάτησες.Χρειαζόμουν έναν πιασάρικο τίτλο να μετρήσω κλικ.
Μην αισθάνεσαι μαλάκας. Πάτησα και εγώ μερικά τέτοια.:D

Nobody's Wife

Ούτε ροκ







Ούτε reggae





I'm sorry...

Της αγρύπνιας

Έχεις αποκτήσει το βιολογικό ρολόι νυχτερίδας και τι πιο φυσιολογικό από το να ανοίγεις την τηλεόραση για να σε κοιμίσει. Άλλα ναρκωτικά δεν παίρνεις, αρκετά ζαβή είσαι από μόνη σου, οπότε και κρεμάς εκεί τις ελπίδες σου για ύπνο βαθύ με σκέψεις ρηχές.
Αφού είδα τον απεγνωσμένο έρωτα του Μουράτ και φαντασιωνόμουν πόσο ωραία θα ένοιωθα αν έκανα τα μούτρα του Μπεγνή κιμά, αφού παρακολούθησα κάτι ψυχάκια να παίζουν πόκερ για τα μάτια του κάθε πορωμένου τζογαδόρου, αφέθηκα στη δίνη των τηλεδιαφημιστών.
Μηχάνημα για  κοιλιακούς, μηχάνημα για ραχιαίους, μηχάνημα για γλουτιαίους,μηχάνημα για προσαγωγούς, μηχάνημα για τρικέφαλους, μηχάνημα για δικέφαλους, μηχάνημα για κοιλιακούς και ραχιαίους, μηχάνημα για κοιλιακούς ραχιαίους και γλουτιαίους, μηχάνημα για προσαγωγούς και τρικέφαλους, μηχάνημα για τρικέφαλους και δικέφαλους, μηχάνημα για δικέφαλους, τρικέφαλους, προσαγωγούς και κοιλιακούς, μηχάνημα για μηχάνημα.
Μετά είδα φουσκοκαναπέδες με τρόμπες, ένα τερατώδες μηχάνημα που κόβει λαχανικά σα να τα βγάζεις από φωτοτυπικό, συσκευή που βγάζει τα κουκούτσια από τα φρούτα, συσκευή που ξαναβάζει τα κουκούτσια μέσα στα φρούτα, τσιμπιδάκια για τα φρύδια με φωτάκι, τσιμπιδάκια για τα φρύδια χωρίς φωτάκι, πιεστήρι βυζιών, τρόμπα για σουτιέν,κρέμα κατά της κυτταρίτιδας, κρέμα υπέρ της κυτταρίτιδας, κρέμα από σάλια σαλίγκαρου, κρέμα από πλακούντα βοδιού, κρέμα από αρχίδια ταύρου, ταύρο χωρίς αρχίδια.


Κοιμήθηκα με την τιβί ανοιχτή και ονειρεύτηκα ότι μια μέρα βγήκα από το σπίτι μου και με περίμεναν εκατοντάδες τέτοια χρηστικά τερατάκια σπρώχνοντας να μπουκάρουν μέσα. Τα άφησα να κάνουν κατάληψη και πήρα τους δρόμους.

Για μια καλημέρα ακόμα

Κλείνω με θυμό το ξυπνητήρι. Ήχος παραφωνίας στο σιωπηλό δωμάτιο. Ντύνομαι βιαστικά, ανόρεχτα. Ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη μήπως και αναγνωρίσω το πρόσωπό μου. Κατεβαίνω αυτοματοποιημένα τις σκάλες. Ένας υπόκωφος, ύπουλος ήχος με έχει πάρει στο κατόπι. Γυρνώ,ψυχή. Ο ήχος εκεί. Τα πόδια μου σα να βουτήχτηκαν σε τσιμέντο. Είναι η μπάλα μου. Την κουβαλώ σχεδόν μια δεκαετία. Με τα ίδια βήματα κάθε πρωί. Άλλοτε η αλυσίδα μικραίνει, άλλοτε χάνεται πίσω μου.

Η ίδια μαύρη μπάλα, χρόνια τώρα.

Μου είπαν ότι επιτελώ κοινωνικό έργο και πρέπει να είμαι περήφανη για αυτό.Μου είπαν να υπηρετώ πιστά το χρέος μου. Με έβαλαν να το γράψω και σε κάποιον διαγωνισμό κάποιου ΑΣΕΠ. Τα έγραψα καλά.Πάντοτε αποστήθιζα με ευχέρεια. Θα έχω λέει εργαστήριο για το μάθημα και οι μαθητές θα ακούν σε θολωτούς θαλάμους τα ακουστικά κείμενα και θα επεμβαίνω όταν ζητούν βοήθεια πατώντας το κουμπί επικοινωνίας. Και θα μιλάω σε μικρόφωνο για να με ακούει όποιος το χρειάζεται. Τα έγραψα λεπτομερώς ένα Σάββατο πρωί. Την Παρασκευή στο σχολείο έψαχνα κασσεττόφωνο να παίξω μια κασσέττα. Είχαμε ένα. Το είχε όμως προλάβει ο γυμναστής για να διδάξει τσάμικο. Το Σάββατο φαντάστηκα αυτά που είχα αποστηθίσει. Είχα δυνατή φαντασία, τα απέδωσα παραστατικά στο χαρτί.

Με επιβράβευσαν για την επιμέλειά μου. Με έστειλαν σε παραμεθόριο χωριό. Όπλο δε μου έδωσαν, είχα τις παιδαγωγικές τους κατηχήσεις. Mου είπαν ότι θα έχω μικρές, ευέλικτες τάξεις σε χαρούμενες αίθουσες. Μου μίλησαν για έρευνα, για διαπολιτισμικότητα. Μου είπαν και για διαθεματικές προσεγγίσεις και για projects.Μου χάρισαν και κάτι βιβλία. Τα θυμόμουν. Τα είχα και εγώ κάτω από το δικό μου θρανίο. Μόνο που αυτά τώρα μύριζαν μελάνι νωπό και δέντρο φρεσκοκομμένο. Αλλά ήταν ίδια. Χωρίς τα στιχάκια μου, χωρίς τα σαχλά σκίτσα, τις μουτζούρες, τους κώδικές μου.Μου είπαν να τα μοιράσω, να τα μεταδώσω. Και μετά να πάρω κάτι τεράστιες καρτέλες και να βάζω αριθμούς.  Είκοσι αριθμούς για να διαλέξω. Μπορεί τα ονόματα να ξεχνιούνται αλλά οι αριθμοί ποτέ.

Μου είπαν και για ισότητα, για μαθητοκεντρικές τάξεις, για παρωχημένες καθ'έδρας διδασκαλίες. Βρήκα και την έδρα. Πάνω σε βάθρο από σαθρές τάβλες ξύλου. Φέραμε σφυριά. Το σπάσαμε. Μεγάλη ευχαρίστηση. Κόντυνε η έδρα. Ψήλωσα εγώ.Ξανακόντυνα, ξαναψήλωσα.

Σπρώχνω τη σιδερένια πόρτα. Μπροστά μου ένα ορθογώνιο κτίριο σε μπεζ χρώμα. Κάποια γκράφιτι ασφυκτιούν κάτω από φρέσκια μπογιά. Ξεθωριασμένα.Κάτι φωνάζουν.Πνιχτά αλλά κραυγάζουν.Πολλά κάγκελα. Σε πόρτες, παράθυρα. Και ένα κουδούνι, διαπεραστικό.Τις περισσότερες φορές το σκεπάζουν καλημέρες. Κάθε είδους. Ζωηρές, χαμογελαστές, γκρινιάρικες, τραγουδιστές, νυσταγμένες, ειπωμένες μέσα από τα δόντια, μουρμουριστές, θυμωμένες. Μία - μία ή πολλές μαζί αλλά πάντα ξεχωριστές.

"Hσυχία" "Σταματήστε", "Μη", "Μη μιλάτε"

Η δική μου η φωνή είναι που τα ξεστομίζει; Το δικό μου λαρύγγι επικαλείται την ησυχία;Μου μοιάζει η χροιά, αλλά..Πότε ησύχασα εγώ;

Μα πρέπει να προλάβω να τα πω. Η ύλη, οι προθεσμίες. Να τα πω και αν προλάβουμε, να ακούσω.

Με πλήττει η ησυχία.

Κουδούνισμα. Ποδοβολητά. Πόρτες ανοίγουν βίαια, ανυπόμονα.Κάτι σαλεύει ζωντανό. Πολλή φασαρία κάνει. Τα αυτιά μου.

Τρέχα ξωπίσω. Εκεί που μυρίζει καπνός εμφανίσου με τα χέρια στη μέση. Δύο λεπτά κήρυγμα. Ή απλά μάτια στραβά.

Ποιά είσαι γαμώτο; Πώς βρέθηκες εδώ; Τι ήθελες να κάνεις; Θυμάσαι;Θυμάσαι.

Αφομοίωση, αντίδραση, αφομοίωση, αντίδραση...

Ελπίδα, ματαίωση, ελπίδα..

Πείσμα, παραίτηση, πείσμα..

Αδρεναλίνη, λήθαργος, αδρεναλίνη, ύπνωση, αδρεναλίνη..

Πετσόκομμα, ράμματα... 

Η ώρα δύο. Ένα παρατεταμένο κουδούνι σημαίνει το τέλος της ησυχίας. Το κτίριο ερημώνει. Παίρνω τη μπάλα και τη φέρνω σπίτι. Την ακουμπώ στον καναπέ να μη με βαραίνει. Μαύρη αλλά πιο ελαφριά. Κάπου κοντά.Πλένω το πρόσωπό μου. Αφαιρώ το μακιγιάζ. Σα να μου μοιάζω τώρα. Εγώ είμαι.Η κινούμενη άμμος δε με κατάπιε. Όχι ακόμα.

Αύριο θα βγάλω τη μπάλα μου βόλτα ξανά. 

Να θυμηθώ να βάλω λιγότερο μέικαπ.

Για μια καλημέρα ακόμα.

Ακόμα μία.

Ω έλατο,Ω έλατο, εμένα μου αρέσει το πεύκο

Και όσοι βρίσκεστε σε Χριστουγεννιάτικο μουντ,
δείτε το έστω από τη χιουμοριστική του πλευρά.



Απαλλοτρίωσα την ιδέα του Γαιδουράγκαθου


Και καθώς το έθιμο απαιτεί να ψάλλονται τα κάλαντα στους πολιτικάντηδες
τα Ξωτικά όταν πίνουν ψέλνουν ωραία.


Κακήν ημέραν άρχοντες και αν είναι ο ορισμός σας
Χριστού τερατογέννεση να μπω στ'αρχοντικό σας.
Ψέμα γεννάται σήμερον εν άγνοιας και φόβων
ο βασιλεύς υποκριτών και ποιητής ειδώλων.
Πλήθος κατίνων ψάλλουσι το "δόξα εν υψίστοις"
χοντρούς παπάδες βάλανε σεκιουριτάδες πίστης.
Αυτά τα σπίτια τα ψηλά οι εργάτες να τα πάρουν
και τα μεγάλα αφεντικά στην ψάθα να πεθάνουν.