Αποκοπή εμπρόσθιων λοβών δια της χειρουργικής

Νοσταλγείς τις εποχές που θα κάλυπτες το κορμί σου με χιτώνιο δεμένο με περίτεχνη πόρπη όταν διαβάζεις με τα πολύπαθα μάτια σου τo έφηβο ευφύημα:

"Στην Αρχαία Ρώμη, αμέσως μετά τις μεγάλες κατακτήσεις, η απομάκρυνση από τις προγονικές αρετές και η έκλυση των ηθών οδήγησε σε εκμαυλισμό της κοινωνίας. Συγκεκριμένα, η τάξη των συγκλητικών εκμεταλλευόταν το λαό με σκοπό την αύξηση της πολιτικής της δύναμης και εξαγόραζε τις συνειδήσεις των φτωχών όπως ακριβώς οι μεγάλοι στρατηγοί ξεγελούσαν τους στρατιώτες κάνοντας λόγο για το μεγαλείο της Ρώμης ενώ οι τελευταίοι, που πολέμησαν με αυταπάρνηση για τα ιδανικά της οικογένειας και της πατρίδας τριγυρνούσαν ανέστιοι και άσιτοι υπηρετώντας εν αγνοία τους τα συμφέροντα των ισχυρών. Με λίγα λόγια επικρατούσε το επικίνδυνο αυτό κοινωνικό φαινόμενο που σήμερα ονομάζουμε Αναρχία." 

Εμβόλιμες σκέψεις σε τέσσερις ώρες ολοκληρωτικής απραξίας

Τα όνειρα εκδικούνται πάνω σε ένα πράσινο θρανίο με κουτσά πόδια φτύνοντας απελπισία στη μήτρα του 20φυλλου γκρι τετραδίου.


Κάθε μελλοντική θέση ανεργίας θα απομυζά τις μνήμες μιας 18ωρης πανελλαδικής εξέτασης.


O όρος "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" αν δεν ήταν συνώνυμο της ταφόπλακας θα ήταν ξεκαρδιστικό αστείο.

Ολική Εκταμίευση

(  Penny Slinger -  "I Hear What you Say" )

Ένα αβίαστο χαμόγελο
θαρραλέο μεσ' τη δειλή ακμή του
κόκκινο κρασί
ανέμελα αστεία
εφηβικοί χοροί
ένα αυθόρμητο δάκρυ
κάποιο χτύπημα στην πλάτη
ξενύχτι στο ιδρωμένο προσκέφαλο που φλέγεται
ένα εκούσιο "ευχαριστώ"
ένα "μείνε"
και ένα αποφασιστικό "μη φοβάσαι"


Νύχτες θριαμβεύουν
πάνω σε φθίνουσες μάσκες
σε ρόλους σε αποσύνθεση
και μόνη κληρονομιά
ένα υποκοριστικό,
ένα παρανόμι.


Το κλείσιμο ματιού
σε αυτούς που ψηλάφισαν την ουτοπία
από εκείνους που θα τη σφιχταγκαλιάσουν.


Στην πλήρη αταξία σφυρηλατείται η υπευθυνότητα.


Και τώρα κάντε πλιάτσικο. Στις μισοξηλωμένες ραφές της τσέπης μου.
Βιάστε όση ύλη θέλετε.
Το ταμείο μου στέκει αντίκρυ και σας χλευάζει.
Ταμείο προσωπικό
νόμισμα αδύνατο να υποτιμηθεί
όσα τεχνάσματα και αν επιστρατεύσει το ηττημένο σας μυαλό.


Πλούσιο βυθίζεται στην άυλη υπόστασή του.

Παλιμπαιδισμός

Για μια καλημέρα ακόμα

Κλείνω με θυμό το ξυπνητήρι. Ήχος παραφωνίας στο σιωπηλό δωμάτιο. Ντύνομαι βιαστικά, ανόρεχτα. Ρίχνω μια ματιά στον καθρέφτη μήπως και αναγνωρίσω το πρόσωπό μου. Κατεβαίνω αυτοματοποιημένα τις σκάλες. Ένας υπόκωφος, ύπουλος ήχος με έχει πάρει στο κατόπι. Γυρνώ,ψυχή. Ο ήχος εκεί. Τα πόδια μου σα να βουτήχτηκαν σε τσιμέντο. Είναι η μπάλα μου. Την κουβαλώ σχεδόν μια δεκαετία. Με τα ίδια βήματα κάθε πρωί. Άλλοτε η αλυσίδα μικραίνει, άλλοτε χάνεται πίσω μου.

Η ίδια μαύρη μπάλα, χρόνια τώρα.

Μου είπαν ότι επιτελώ κοινωνικό έργο και πρέπει να είμαι περήφανη για αυτό.Μου είπαν να υπηρετώ πιστά το χρέος μου. Με έβαλαν να το γράψω και σε κάποιον διαγωνισμό κάποιου ΑΣΕΠ. Τα έγραψα καλά.Πάντοτε αποστήθιζα με ευχέρεια. Θα έχω λέει εργαστήριο για το μάθημα και οι μαθητές θα ακούν σε θολωτούς θαλάμους τα ακουστικά κείμενα και θα επεμβαίνω όταν ζητούν βοήθεια πατώντας το κουμπί επικοινωνίας. Και θα μιλάω σε μικρόφωνο για να με ακούει όποιος το χρειάζεται. Τα έγραψα λεπτομερώς ένα Σάββατο πρωί. Την Παρασκευή στο σχολείο έψαχνα κασσεττόφωνο να παίξω μια κασσέττα. Είχαμε ένα. Το είχε όμως προλάβει ο γυμναστής για να διδάξει τσάμικο. Το Σάββατο φαντάστηκα αυτά που είχα αποστηθίσει. Είχα δυνατή φαντασία, τα απέδωσα παραστατικά στο χαρτί.

Με επιβράβευσαν για την επιμέλειά μου. Με έστειλαν σε παραμεθόριο χωριό. Όπλο δε μου έδωσαν, είχα τις παιδαγωγικές τους κατηχήσεις. Mου είπαν ότι θα έχω μικρές, ευέλικτες τάξεις σε χαρούμενες αίθουσες. Μου μίλησαν για έρευνα, για διαπολιτισμικότητα. Μου είπαν και για διαθεματικές προσεγγίσεις και για projects.Μου χάρισαν και κάτι βιβλία. Τα θυμόμουν. Τα είχα και εγώ κάτω από το δικό μου θρανίο. Μόνο που αυτά τώρα μύριζαν μελάνι νωπό και δέντρο φρεσκοκομμένο. Αλλά ήταν ίδια. Χωρίς τα στιχάκια μου, χωρίς τα σαχλά σκίτσα, τις μουτζούρες, τους κώδικές μου.Μου είπαν να τα μοιράσω, να τα μεταδώσω. Και μετά να πάρω κάτι τεράστιες καρτέλες και να βάζω αριθμούς.  Είκοσι αριθμούς για να διαλέξω. Μπορεί τα ονόματα να ξεχνιούνται αλλά οι αριθμοί ποτέ.

Μου είπαν και για ισότητα, για μαθητοκεντρικές τάξεις, για παρωχημένες καθ'έδρας διδασκαλίες. Βρήκα και την έδρα. Πάνω σε βάθρο από σαθρές τάβλες ξύλου. Φέραμε σφυριά. Το σπάσαμε. Μεγάλη ευχαρίστηση. Κόντυνε η έδρα. Ψήλωσα εγώ.Ξανακόντυνα, ξαναψήλωσα.

Σπρώχνω τη σιδερένια πόρτα. Μπροστά μου ένα ορθογώνιο κτίριο σε μπεζ χρώμα. Κάποια γκράφιτι ασφυκτιούν κάτω από φρέσκια μπογιά. Ξεθωριασμένα.Κάτι φωνάζουν.Πνιχτά αλλά κραυγάζουν.Πολλά κάγκελα. Σε πόρτες, παράθυρα. Και ένα κουδούνι, διαπεραστικό.Τις περισσότερες φορές το σκεπάζουν καλημέρες. Κάθε είδους. Ζωηρές, χαμογελαστές, γκρινιάρικες, τραγουδιστές, νυσταγμένες, ειπωμένες μέσα από τα δόντια, μουρμουριστές, θυμωμένες. Μία - μία ή πολλές μαζί αλλά πάντα ξεχωριστές.

"Hσυχία" "Σταματήστε", "Μη", "Μη μιλάτε"

Η δική μου η φωνή είναι που τα ξεστομίζει; Το δικό μου λαρύγγι επικαλείται την ησυχία;Μου μοιάζει η χροιά, αλλά..Πότε ησύχασα εγώ;

Μα πρέπει να προλάβω να τα πω. Η ύλη, οι προθεσμίες. Να τα πω και αν προλάβουμε, να ακούσω.

Με πλήττει η ησυχία.

Κουδούνισμα. Ποδοβολητά. Πόρτες ανοίγουν βίαια, ανυπόμονα.Κάτι σαλεύει ζωντανό. Πολλή φασαρία κάνει. Τα αυτιά μου.

Τρέχα ξωπίσω. Εκεί που μυρίζει καπνός εμφανίσου με τα χέρια στη μέση. Δύο λεπτά κήρυγμα. Ή απλά μάτια στραβά.

Ποιά είσαι γαμώτο; Πώς βρέθηκες εδώ; Τι ήθελες να κάνεις; Θυμάσαι;Θυμάσαι.

Αφομοίωση, αντίδραση, αφομοίωση, αντίδραση...

Ελπίδα, ματαίωση, ελπίδα..

Πείσμα, παραίτηση, πείσμα..

Αδρεναλίνη, λήθαργος, αδρεναλίνη, ύπνωση, αδρεναλίνη..

Πετσόκομμα, ράμματα... 

Η ώρα δύο. Ένα παρατεταμένο κουδούνι σημαίνει το τέλος της ησυχίας. Το κτίριο ερημώνει. Παίρνω τη μπάλα και τη φέρνω σπίτι. Την ακουμπώ στον καναπέ να μη με βαραίνει. Μαύρη αλλά πιο ελαφριά. Κάπου κοντά.Πλένω το πρόσωπό μου. Αφαιρώ το μακιγιάζ. Σα να μου μοιάζω τώρα. Εγώ είμαι.Η κινούμενη άμμος δε με κατάπιε. Όχι ακόμα.

Αύριο θα βγάλω τη μπάλα μου βόλτα ξανά. 

Να θυμηθώ να βάλω λιγότερο μέικαπ.

Για μια καλημέρα ακόμα.

Ακόμα μία.

Hey, teachers!Leave them kids alone..

Λουσμένη στην κιμωλία, κατεβαίνω στο γραφείο και ετοιμάζομαι να προσκυνήσω τον καφέ που με περιμένει.
Σε μια γωνία στέκεται αναψοκοκκινισμένος ο "Χ", μπροστά του ο συνάδελφος να ωρύεται με ταλέντο που θα ζήλευε και η επικεφαλής του χορού σε αρχαία τραγωδία.Παρακολουθώ με αποστασιοποιημένο ενδιαφέρον τις σκηνές που ακολουθούν και εκεί που δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω από την περιρρέουσα ηλιθιότητα ή να αρχίσω να ουρλιάζω σα μαινάδα , βλέπω το φάντασμα του Μπέκετ να στέκεται στην πόρτα και να χαμογελά αυτάρεσκα που το θέατρό του έχει τόση μεγάλη απήχηση στο σύγχρονο ( κάποιος γέλασε; ) ελληνικό σχολείο.


Το θανάσιμο αμάρτημα του "Χ'; Ζωγράφιζε το θρανίο του την ώρα που ο  παιδαγωγικός εγωισμός του συναδέλφου δεχόταν το καίριο πλήγμα.Τα αμφιβόλου αισθητικής σκίτσα του μετέτρεψαν τον καθηγητή του από μειλίχιο παιδαγωγό σε ασφαλισμένο του ΙΚΑ που περιμένει στην ουρά για το προ μηνών κλεισμένο ραντεβού με τον οφθαλμίατρο.


Αφήνω την αυλαία να πέσει και ήταν τέτοιο το δέος μου που ξέχασα να χειροκροτήσω τον πρωταγωνιστή.Η Λυδία Κονιόρδου μπροστά του θα φάνταζε κοριτσάκι με πλεξούδες που ξεχνά τα λόγια του στη σχολική γιορτή.


Ο "Χ" αποχωρεί, μένω αμήχανη να κοιτώ τον συνάδελφο. Ευτυχώς, θυμήθηκα τον καφέ.


"Αχ, πόσο τον χρειαζόμουν "τάδε" μου. Να κεράσω έναν;"
( μια κούτα τσιγάρα αν είχα - που δηλαδή είχα αλλά έχουμε την τσιγαροαπαγόρευση και που τα κουβαλάω τα βάζω στον κώλο μου στο τέλος -  θα την είχα φουμάρει. )


"Γιατί όχι ρε σχιζοφρενή;"


"Τι έγινε βρε τάδε; Ποιόν σκότωσε ο "Χ";


"Τη δημόσια περιουσία"
( ναι, το να φιλοτεχνείς το θρανίο σου ή το χώρο σου θεωρείται φθορά δημόσιας περιουσίας. Όχι, στη σωστή δεκαετία ζω, το σχολείο έμεινε κάπου στα 1970. )


Κλείσαμε τα παιδιά σε κλουβιά και δεν τους εκχωρούμε καν το δικαίωμα να στολίσουν το κελί τους, να χαράξουν στους τοίχους του τα όνειρα και την οργή τους.
Δε λέω, ωραιότατα τα πάλλευκα θρανία που αστράφτουν καθαριότητα αλλά πώς να το κάνουμε; Το λευκό χρώμα εκφράζει τις παρθένες και ένα μυαλό εφηβικό την έχασε την παρθενιά του. Και αντί να χαιρόμαστε που δεν έχουμε να κάνουμε με μυαλά αγάμητα , δηλαδή μυαλά που δε γεννάνε 
( απλός νόμος της φύσης ) εκνευριζόμαστε και χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.


"Ξέρεις "τάδε μου"; Επτά ώρες σήμερα μπαστακωμένο πάνω στο θρανίο, αυτό το γαμημένο ( όχι, τον χαρακτηρισμό τον κατάπια ) το σκιτσάκι, μπορεί να ήταν το μόνο που αυθόρμητα δημιούργησε αυτό το παιδί"


"Κατέστρεψε βρε σχιζοφρενή"


"Και η "καταστροφή" είναι μια πράξη δημιουργική εν συγκρίσει με την πλήρη απάθεια"


"Εγώ διάβαζα "Ηρόδοτο" και αυτό μουτζούρωνε"


"Και αν σου επαναλάμβανε τα λόγια του Ηροδότου έχεις την εντύπωση ότι θα δημιουργούσε ή απλά θα αναπαρήγαγε;"


μουμπλε
μουμπλε




Ο "Χ" γύρισε σήμερα σπίτι του και το μόνο μάθημα που έμαθε καλά είναι το ότι να δημιουργείς κάτι δικό σου, να εκφράζεσαι και να βιώνεις τη στιγμή-με το δικό σου τρόπο και όχι με αυτόν που σου υποδεικνύουν- είναι αμαρτία ασυγχώρετη.


Ας αφήσουμε τα παιδιά να μας πουν για μια φορά κάτι αντί να τα γεμίζουμε εμείς με τις δικές μας αναπαραγωγικές αλήθειες, τα ιστορικά θέσφατα και τον πλούτο μιας γνώσης που αν δεν αισθανθούν ότι τους ανήκει και ότι πάνω της θα χτίσουν τη δική τους αλήθεια, σύντομα θα γίνει μια άχρηστη και οδυνηρή ανάμνηση.


Ας καταστραφεί και ένα θρανίο. Λίγο το κακό μπροστά στην καταστροφή ενός μυαλού που ασφυκτιά.
Οι αλυσίδες , αν δε χαλαρώσουν θα σπάσουν βίαια. Επίσης, νόμος της φύσης.


Θυμήθηκα ένα σχολείο στο οποίο δούλεψα πριν μερικά χρόνια.Βαρέθηκαν οι άνθρωποι να βάφουν φρεσκοβαμμένους τοίχους καλυμμένους με συνθήματα. Μια οξύνους διευθύντρια κάλεσε τα παιδιά να βάψουν τους τοίχους με graffiti που τα εκφράζει. Εν λευκώ, πήραν την άδεια να ζωγραφίζουν πάνω στους εξωτερικούς τοίχους.
Το σχολείο καλύφθηκε από ένα σχιζοειδές δημιούργημα αντιφωνούντων τάσεων.
Κάποια εκ των graffitis σε αφήνουν άφωνο αισθητικά. Στέκεσαι ενεός να τα χαζεύεις και να θαυμάζεις τον ανώνυμο καλλιτέχνη.
Οι εσωτερικοί τοίχοι δε λερώθηκαν ποτέ.
Η χρονιά κύλησε ομαλά.


Έφτυσαν το την οργή, τις ανησυχίες τους, τα θέλω τους σε ένα ντουβάρι.


Ε, και;


Hey, teacher.
Μην περιμένεις από το παιδί να καταλάβει πώς αισθάνεσαι εσύ πάνω στην έδρα. Δεν το ξέρει, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να νοιώσει.


Θυμήσου εσύ το δικό σου το θρανίο.Εκείνο που μουντζούρωνες την ώρα της Άλγεβρας.


μπόνους τρακ; το αυτονόητο 
επί της ελληνικότερης διασκευής του όμως για να είμεθα και αντιπροσωπευτικοί




Ο τίτλος που επελέγη αρχικά ήταν "Σας Γαμώ τα Λύκεια" 
αλλά μετά σκέφτηκα την ανεργία.:p
Άσε που από τα 16 μου, πέρασαν κάποια -λίγα- :D χρόνια.