νΕκΡοΖώΝτΑνΟς

Σε τι διαφέρει άραγε μια ζωή με ημερομηνία λήξης από μια ζωή χωρίς ημερομηνία έναρξης;

Fever  ( Jack Kevorkian )

Τύπου απορία εν βρασμώ ενός τύπου φθινοπώρου

Μήπως το "Πολυτεχνείο" επιμένει να ζει και να εμπνέει  ακριβώς επειδή οι διεκδικούντες την  πρωτοπορία της εξέγερσής του, με τις σημερινές μεγαλόσχημες δηλώσεις περί δημοκρατίας και αγώνα, δεν έχουν ακόμα ψοφολογήσει για να μας αφήσουν ήσυχους στην ανησυχία μας;


Δεν έχετε και εσείς την εντύπωση ότι οι γλώσσες είναι προκλητικά φτωχές σε βρισιές όταν τις χρειαζόμαστε;

Δε μας χωράν' οι δρόμοι

( η φωτό από το indymedia στο οποίο σας παραπέμπω για ενημέρωση σε περίπτωση που είτε δεν ήσασταν εκεί, είτε η μνήμη ψιλοθολώνει από το χημικό και τον γαμημένο ήχο του ελικόπτερου )

Φθινοπώρωση

"Sweeping in the rain" (Ursula I Abresch)

Δεν ξέρω αν με ξύπνησε ο ζαλιστικός θόρυβος της ξαφνικής νεροποντής, το μούδιασμα από την ανορθόδοξη στάση ή η ανάγκη να ουρήσω. Πάντως ξύπνησα με μια ανεξήγητη διάθεση για ποπ κορν.

Ποπ κορν πρωί-πρωί;


Για εκείνα που ακόμα δεν έχουν σκάσει καλά καλά, που, ενώ το περίβλημά τους έχει ανοίξει σα μπουμπούκι, παραμένουν σκληρά και ανταγωνιστικά, για τα δόντια, στο εσωτερικό τους. Φαντάστηκα πόσο μειονεκτικά θα ένιωθε ένα τέτοιο σπυρί από καλαμπόκι, έτσι τσαλακωμένο και καχεκτικό δίπλα στα αφράτα που σωριάζονται ολάνοιχτα γύρω του. Ε, λοιπόν, αυτά τα κακομοίρικα προτιμώ.

Τι θα έλεγε άραγε ο Φρόυντ για αυτή μου την προτίμηση;


Είναι από εκείνα τα σπάνια πρωινά που το νυχτερινό όνειρο παραμένει κάτι παραπάνω από απόηχος. Συνήθως το κεφάλι μου είναι κενό το πρωί, μόνο εκείνο το νεύρο "χρειάζομαικαφέγαμώτοφελέκιμου" βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία, ή παρασύρεται στη δίνη του πρότερου ονείρου για μερικά μόνο δευτερόλεπτα-πόσο παίρνει να φτιαχτεί ένας καφές σκέτος, καραβίσιος;- μέχρι να νεκρώσει την, όποια, ανάμνηση η συνειδητοποίηση της νέας ημέρας.Υποθέτω ότι αυτό είναι μια ένδειξη ότι λειτουργώ σα φυσιολογικός άνθρωπος( το φυσιολογικός αυθαίρετα, όσο αυθαίρετα μας το πασάρουν όσοι αρέσκονται να καλουπώνουν το ανθρώπινο ον )


Βρίσκομαι ξαπλωμένη στο μέσο ενός δωματίου που δεν είναι ούτε ζεστό, ούτε κρύο.Μεγάλο, μα , μάλλον, γυμνό.Δε θυμάμαι αν είναι κρεβάτι αυτό πάνω στο οποίο περισσότερο κείτομαι, παρά ξαπλώνω.Θυμάμαι όμως ότι το δωμάτιο δεν έχει καμία μυρωδιά. Καμία από αυτές τις διακριτικές οσμές που κάνουν μια εμπειρία να ανασύρεται από τα έγκατα της μνήμης σου όταν η ίδια η ανάμνηση έχει ατονίσει.Δεν υπάρχει ούτε πόρτα, ούτε παράθυρο. Και οι τοίχοι, καθόλου χρώμα.


Πώς γίνεται να μην έχουν χρώμα;


Απλά δεν έχουν χρώμα.


Μάλλον θα εννοείς ότι είναι λευκοί.


Όχι, δεν ήταν λευκοί, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΡΩΜΑ.

Ανοίγω τα μάτια μου.Μολύβι. Είναι αδύνατο να σηκωθώ ενώ είναι έκδηλο ότι δεν είμαι δεμένη, δε με σημαδεύει κανένας με όπλο,και, μάλλον, δεν πονάω.Νομίζω θα το καταλάβαινα εάν πονούσα.Είμαι εντελώς γυμνή, αν εξαιρέσεις ότι φοράω τις καλύτερες πληγές μου. Παλιές και νέες, τις καλύτερες. Είναι ανοιχτές μα δεν αναβλύζουν καθόλου αίμα. Δε μπορεί να βρίσκομαι σε νοσοκομείο. Σε ποιό νοσοκομείο θα βρισκόμουν σε ένα άχρωμο και άοσμο δωμάτιο και δη χωρίς να τον μοιράζομαι με κανέναν;
Αλλά, όχι. Δεν είμαι μόνη. Φιγούρες παρελαύνουν, σχεδόν διάφανες, αλλά παρόλα αυτά, ανθρωπόμορφες. Δεν ξέρω από που μπήκαν, αλλά κινούνται αργά, σε κάποια απόσταση από μένα.
Κάποιος αθίγγανος σηκώνει αδιάφορα τους ώμους και χάνεται. Προσέχω ότι τα νύχια του είναι βρώμικα. Τον ακολουθεί μια τσιγγάνα που σχεδόν σέρνει το πιτσιρίκι της, βουτηγμένο στη μύξα. Αυτή με κοιτάζει με συμπάθεια-ή μήπως με οίκτο; " Μακάρι να το βρεις, να το βρούμε, να βγάλουμε και κανα φράγκο. Δε βλέπεις τι τρώμε;"
Μια μπατσίνα κάνει την εμφάνισή της, φασκιωμένη σε μια στολή ατσαλάκωτη, που όμως μυρίζει μούχλα.
"Σας συμπονώ"

Μια χαρά πονάω μόνη μου, ποιός σου ζήτησε να πονέσεις μαζί μου;

"Μην είστε τόσο συναισθηματική, σας κάνει κακό", ψελλίζει και χάνεται για να αφήσει χώρο σε μια αντρική φιγούρα -  μάλλον ασφαλίτης είναι αυτός, έχει κεφάλα ασφαλίτη-, που μεταφέρει μια βαριά, σιδερένια πόρτα κρατητηρίου βαμμένη σε ένα ξεπλυμένο κυπαρισσί.
"Άσκοπο, είναι ευτελούς αξίας"

Ευτελούς αξίας; Κόστους θα εννοεί.


Όχι, αξίας είπε.


Θα έπρεπε να είχα ξεράσει πάνω του.


Γιατί δεν ξέρασα πάνω του;


Με την πρώτη γουλιά καφέ τα αερικά εξαφανίζονται. Δε μου χρειάζεται ο Φρόυντ για να καταλάβω ότι το όνειρο δεν ήταν παρά ένα σύντομο φλας μπακ των τελευταίων εβδομάδων. 
Ώστε, δεν ήταν χρόνια τελικά!
Εκείνος θα έλεγε ότι τα όνειρα δεν είναι παρά κωδικοποιήσεις αυτών που φοβόμαστε ή που επιθυμούμε. Υπάρχουν όμως και όνειρα που είναι απλά η καταγραφή παρελθουσών εμπειριών.Δε γίνεται να φοβάσαι αυτό που έχει ήδη συμβεί ή να επιθυμείς εκείνο που σιχαίνεσαι. ( καλά, για το τελευταίο δεν παίρνω και όρκο )


Καταυλισμοί, παραπήγματα, εξαθλιωμένοι άνθρωποι, φάρσες, αγγελίες, δρόμοι οργωμένοι με τα πόδια, χιλιόμετρα μέσα στο αυτοκίνητο σα νεκρική πομπή, χωρίς ίχνος μουσικής ή θορύβου μην τύχει και δεν ακούσω το ηχητικό σινιάλο, αγγελίες, ελπίδες, απογοητεύσεις, κρίσεις άσθματος, αυπνίες, κρίση πανικού, ένα σπίτι ασκούπιστο επί μήνα μην παρασύρει η σκούπα τις τελευταίες τρίχες, προσεκτικά βήματα μη μετακινήσω το πιατάκι, το κόκαλο και τα παιχνίδια, μη χύσω το νερό, ώσπου αυτό εξατμίστηκε αγνοώντας με, παραισθήσεις, ικεσίες από γνωστούς και φίλους. Εβδομάδες που το κινητό έμοιαζε με βηματοδότη μετά από βαρύτατο καρδιακό επεισόδιο και το "Όλα σε θυμίζουν" θα μπορούσε και να ήταν το soundtrack της ζωής μου.( Τώρα που το σκέφτομαι, δε σκέφτηκα να το ακούσω, άρα πάτος υπήρχε πιο χαμηλά.)


Πώς γίνεται να μου ανήκει το παρελθόν ΜΟΥ, το παρόν και το μέλλον ΜΟΥ, όταν εγώ δε μπορώ να επιλέξω σε ποιό θα ζήσω κάθε φορά;


Ίσως τα πολυπαιγμένα τσιτάτα του στυλ "η ζωή συνεχίζεται", να μην είναι απλά κλισεδάκια. Στραγγίζοντας την τελευταία γουλιά καφέ, σκέφτομαι ότι η ζωή όντως συνεχίζεται, πεισματάρικα και χωρίς να σε ρωτάει, ακόμα και αν εσύ, το ίδιο πεισματάρικα, επιμένεις να  μένεις πίσω. Το πρόβλημα (;) είναι ότι δε σε παίρνει απαραίτητα μαζί.
Και τότε κατάλαβα ότι έφτασε Σεπτέμβρης. Λάθος. Οκτώβρης. Ώστε, επανέρχομαι μαζί με τα ανανεωμένα προγράμματα του μέγκα και του αντέννα ( χα) και την επέτειο της νέας διακυβέρνησης. ( χωρίς χα ). 


Η βροχή συνεχίζει απτόητη να ξεπλένει τέντες και ταράτσες, ξεχασμένες μπουγάδες και μυρωδιές.


Όχι τις μυρωδιές.


Όχι.


Αφού εγώ δεν κατάφερα να τον βρω, ίσως, ακολουθώντας τες, με βρει εκείνος.


Δεν τη πολυσυμπαθώ τη βροχή. Ή έστω την αναζητώ μόνο σε συγκεκριμένες συγκυρίες. Αλλά σήμερα, την υποδέχθηκα μάλλον με ανακούφιση. Πόσο κακό μπορεί να είναι ένα φθινόπωρο μετά από ένα τρισάθλιο και μίζερο καλοκαίρι;( λέω μεγάλα λόγια, μήπως να αρχίσω να γίνομαι προληπτική; )
Το σπίτι σκουπίστηκε, μαζεύτηκε, κλειδώθηκε και εγκαταλείφθηκε μέχρι να βρει τις φωνές που το γεμίζουν. Και εγώ μάλλον επανήλθα. Δεν ξέρω ακόμα σε τι. Σίγουρα όχι σε ένα εξωραϊσμένο παρόν αλλά έστω σε ένα παρόν που μοιάζει πιο κοντά στο μέλλον του παρά στο παρελθόν του.


Φίλοι, σας ευχαριστώ. Που ψάξατε, που ψάχνετε, που θα συνεχίσετε να ψάχνετε. Και μιας και ανταμώνουμε ξανά, μήπως ξέρετε αν τώρα που μας έκοψαν το κάπνισμα, θα σταματήσουν και να μας πηδάνε; Γιατί, το παραδέχομαι, τη βροχή μπορώ να την ανεχτώ αλλά δεν ανέχομαι να γαμιέμαι χωρίς να ξέρω ότι μετά θα το φουντώσω. Και είναι δικαίωμά μου.

"Entrance to another world" (Dragan Mihajlovic)

Βέτο

Όποιος 

εφηύρε 

την ελπίδα

είναι

μεγάλο

λαμόγιο.

Σφήνα

( Harry Klynn - "Thriller" )

Τη μέρα που μια χώρα κατασκευάζει το νέο της ξαπλωμένο ανάσκελα εφήμερο ήρωα
πίσω από πηχυαίους τίτλους βουτηγμένους στο περίσσευμα αστείρευτου σιέλου
η δημοσιογραφία υπογράφει τη διαπίστωση πως


δίχως καφρίλα, μελοδραματισμό και νεκροφιλία
θα ήταν
Κοκκινόπουλος χωρίς madrugada.

Εδώ βρίσκεται κάποιος εμπνευσμένος τίτλος

Όταν η ύστατη ελπίδα σου

τσαλακώνεται σε ένα κομμάτι πανί

κρεμασμένο από ξεθωριασμένα μανταλάκια

και πλαισιωμένο από αδιάφορες μπουγάδες

τότε ξέρεις,

ότι το τελευταίο που θα προλάβεις να ακούσεις

θα είναι ο θόρυβος της μηχανής του κιμά

την ώρα που θα αλέθει τα σωθικά σου

 Κάπου στο Παγκράτι, Ιούλιος 2010 
( με σαφές άλλοθι τον ήλιο στο μεσουράνημα )

Υστεριόγραφο

Η αποχή μου από το net είναι πλήρως συνειδητή καθώς κάθε φορά που ανοίγω το μηχάνημα σκέφτομαι ότι θα πρέπει να προβώ σε μία από τις πιο ηλίθιες ενέργειες της ζωής μου( ενδεχομένως να έχω κάνει ακόμα πιο ηλίθιες ) ήτοι να θυμήσω την ύπαρξή μου στο αφεντικό μου, απογραφόμενη ως ηλεκτρονικό πρόβατο.

Από Σεπτέμβρη θα βάλω και ένα φωτάκι στον κώλο να με βλέπει και τη νύχτα.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ

Κανονικότητα

Κανόνας 1ος

Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.

Κανόνας 2ος

Το δίκαιο του ισχυρού.

Κανόνας 3ος

Αντάμα πάμε, Δέσποτα, και πάμε όπου ορίζεις.

Κανόνας 4ος

Όποιος κλαίει για τα βάσανα όλου του κόσμου, θα χάσει στο τέλος τα μάτια του (Τουρκική Παροιμία)

Κανόνας 5ος  
Ο χρόνος είναι χρήμα.                                                                                                                               

Κανόνας 6ος

Η σιωπή είναι χρυσός.

Κανόνας 7ος

Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος, ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται. 

Κανόνας 8ος

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι η "τέταρτη εξουσία".

Πάψε να αποτελείς τον κανόνα στην εξαίρεση.

Δε μπορείς να ανακαλύψεις νέους ωκεανούς, αν δεν είσαι διατεθειμένος να χάσεις την θέα της ακτής.

Επιμορφωτικό υλικό με 5,5% Φ.Π.Α 

Ένα μη γραμμικό δυναμικό σύστημα μπορεί, σε γενικές γραμμές, να παρουσιάζει μία ή περισσότερες από τις παρακάτω συμπεριφορές:

• να καταλήγει σε ηρεμία (ακινησία)
• να επεκτείνεται συνεχώς (μόνο για μη φραγμένα συστήματα) - η συμπεριφορά αυτή περιγράφεται μερικές φορές ως "έκρηξη"
• να εκτελεί περιοδική κίνηση 
• να εκτελεί ημιπεριοδική κίνηση
• να εκτελεί χαοτική κίνηση

( Θεωρία του Χάους )

Κάθε σώμα, που βρίσκεται μέσα σε ένα αδρανειακό σύστημα διατηρεί την κατάσταση ηρεμίας, ή ευθύγραμμης και ομαλής κίνησής του, εφόσον καμία εξωτερική δύναμη δεν επιδρά για τη μεταβολή της.

 ( Νεύτων - Νόμος της Αδράνειας- Πρώτος Νόμος )

Εμβόλιμες σκέψεις σε τέσσερις ώρες ολοκληρωτικής απραξίας

Τα όνειρα εκδικούνται πάνω σε ένα πράσινο θρανίο με κουτσά πόδια φτύνοντας απελπισία στη μήτρα του 20φυλλου γκρι τετραδίου.


Κάθε μελλοντική θέση ανεργίας θα απομυζά τις μνήμες μιας 18ωρης πανελλαδικής εξέτασης.


O όρος "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" αν δεν ήταν συνώνυμο της ταφόπλακας θα ήταν ξεκαρδιστικό αστείο.

Ερωτηματικά από το υπαρξιακό μεταίχμιο του κόσμου

Ή τωρα στους δρόμους

ή για πάντα στο δρόμο.

Ή ανηλεής πόλεμος

ή νέα , εκλεπτυσμένη

κατοχή.

Ή ζήσε όπως θες

ή πέθανε όπως σε προστάζουν.

Τα χέρια μας

τα μόνα όπλα

Και θα τα παραδώσουμε μονάχα αν μας τα κόψετε.
Αν προλάβετε.


Η Βάρκιζα μας έχει ήδη τελειώσει.

Προφητεία

Η σήραγγα σκοτεινή και υγρή
συνωμοτικά φιλόξενη στα σερνόμενα εκρηκτικά
ένα εκκωφαντικό μπαμ λίγο πριν
το λυτρωτικό ορυμαγδό


1200 άκρα σε διασπορά. 

Ο υπόνομος μύρισε υπέροχα.

Ολική Εκταμίευση

(  Penny Slinger -  "I Hear What you Say" )

Ένα αβίαστο χαμόγελο
θαρραλέο μεσ' τη δειλή ακμή του
κόκκινο κρασί
ανέμελα αστεία
εφηβικοί χοροί
ένα αυθόρμητο δάκρυ
κάποιο χτύπημα στην πλάτη
ξενύχτι στο ιδρωμένο προσκέφαλο που φλέγεται
ένα εκούσιο "ευχαριστώ"
ένα "μείνε"
και ένα αποφασιστικό "μη φοβάσαι"


Νύχτες θριαμβεύουν
πάνω σε φθίνουσες μάσκες
σε ρόλους σε αποσύνθεση
και μόνη κληρονομιά
ένα υποκοριστικό,
ένα παρανόμι.


Το κλείσιμο ματιού
σε αυτούς που ψηλάφισαν την ουτοπία
από εκείνους που θα τη σφιχταγκαλιάσουν.


Στην πλήρη αταξία σφυρηλατείται η υπευθυνότητα.


Και τώρα κάντε πλιάτσικο. Στις μισοξηλωμένες ραφές της τσέπης μου.
Βιάστε όση ύλη θέλετε.
Το ταμείο μου στέκει αντίκρυ και σας χλευάζει.
Ταμείο προσωπικό
νόμισμα αδύνατο να υποτιμηθεί
όσα τεχνάσματα και αν επιστρατεύσει το ηττημένο σας μυαλό.


Πλούσιο βυθίζεται στην άυλη υπόστασή του.

Παλιμπαιδισμός

Πόση αφέλεια χωράει σε ένα υπουργικό κεφάλι;

τρομοκράτες με μαύρα κράνη
τρομοκράτες με τρικάκια
τρομοκράτες με σαμπουάν
τρομοκράτες με γκρίζους κροτάφους
τρομοκράτες με τηλεκάρτες


γιάφκες με πασχαλιάτικα δυναμιτάκια
γιάφκες με όργανα γυμναστικής
γιάφκες με δίσκους σκληρούς


Πώς τολμάς και τρομοκρατείς το τρομοκράτος, Άνθρωπε;

Επιτέλους, εξολοθρεύτηκαν οι ενοχλητικές μύγες που κάθονταν πάνω στη μύτη της Εξουσίας.
Το καλοκαίρι ήρθε απροόπτως νωρίτερα.
Στα σπίτια μας οι πόρτες είναι πλέον ορθάνοιχτα φιλόξενες.
Ο Μπομπ παντρεύτηκε τον Πάτρικ με τις ευλογίες του Άνθιμου.
Ο παγκόσμιος αφοπλισμός είναι γεγονός.
Ο Μητσοτάκης πέθανε.
Οι τράπεζες έγιναν αυτοδιαχειριζόμενα στέκια διάχυσης πολιτισμού.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα έκανε φτερά.
Η ταξική αδικία αποτελεί ένα κακόγουστο ιστορικό κατάλοιπο.
Οι χωρισμένοι ξανάσμιξαν.
Οι ασθενείς θεραπεύτηκαν.
Οι μετανάστες του διπλανού υπογείου μετακόμισαν στο ρετιρέ.
Η Κηφισίας τα πρωινά διασχίζεται σε πέντε λεπτά.
Το τσιγάρο μου μυρίζει άγριο τριαντάφυλλο.
Τα μαλλιά μου στρώνουν χωρίς το σπαστικό πιστολάκι.
Η σεξουαλική μου ζωή διάγει τις πλέον άγριές της μέρες.
Ο Προυντόν έκοψε μαχαίρι τις ζημιές και κάθεται σαν πρόβατο μπροστά στην τιβί, υποκλινόμενος στα ρεπορτάζ του mega για τη μεγαλειώδη σύλληψη. Προχθές τον έπιασα να μονολογεί "επιτέλους τέρμα η σκυλίσια ζωή, θα ζήσω και εγώ σαν άνθρωπος"


Η τόση τελειότητα κατάθλιψη μου φέρνει.

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας.

Η Λερναία ύδρα ήταν ένα τέρας με εννιά κεφάλια που ζούσε στους βάλτους μιας παραθαλάσσιας περιοχής κοντά στο ’ργος, της Λέρνας, απ' όπου πήρε και το όνομά της.
Το τέρας τρομοκρατούσε όλη την περιοχή, κατέστρεφε τις καλλιέργειες και προτιμούσε για φαγητό τα πρόβατα. Ο Ηρακλής έπρεπε να την αντιμετωπίσει. Πήρε για βοηθό του τον αγαπημένο του ανιψιό Ιόλαο και κίνησε για τη Λέρνα.
Γρήγορα διαπίστωσε ότι η αποστολή του δε θα ήταν καθόλου εύκολη. Μόλις έκοβε ένα κεφάλι της ύδρας στη θέση του φύτρωναν δύο.

Σχεδόν Ακριβώς

Ξάγρυπνος τη χαραυγή
φτυσμένος
από αλλόκοτα όνειρα
που δεν τολμάς να ονομάσεις εφιάλτες
δένεις τη γραβάτα
και χαϊδεύεις το κάψιμο στο λαιμό.
Κι έπειτα
ψάχνεις ανάμεσα στα κίβδηλα χαμόγελά σου
να βρεις εκείνο
που δε μοιάζει με το χθεσινό.
Και ξεκινάς
με μια ευχή
να συναντήσεις μάτια ναρκωμένα
πίσω από σκυφτές βλεφαρίδες.
Τρέμεις να σκύψεις κατά γης
μην τύχει και ακούσεις
πώς δουλεύουν
ακαταπόνητα
τα ποντίκια
στους ανήλιαγους υπονόμους
μην ακούσεις εκστασιασμένος
το φυτίλι καθώς ανάβει
γιατί θα σ'έπνιγε ηδονικά
η μυρωδιά της αιθάλης
θα σε κατάπινε μουδιασμένο η γη
καθώς ξεσκίζεται πρόθυμα
από εκατοντάδες καπνισμένους κρατήρες
ξερνώντας συσσωρευμένη λάβα.
Τα βάζεις με την τύχη σου
που δε δοκίμασες ποτέ τη γεύση του μετάλλου
την ώρα που λιώνει
φλεγόμενο
το κελί.
Μα σου ξύνει τα αυτιά
ο ήχος από το ξύλο που σμιλεύεται
σε άρτιες κρεμάλες
παραταγμένες με στρατιωτική ακρίβεια
Περιμένεις να δεις με χρυσοποίκιλτα γράμματα
το όνομά σου
τίτλος ιδιοκτησίας
σπουδαίο κληροδότημα
για να πνιγείς
στις σαπισμένες
από φωνές δανεικές
χορδές σου.
Και έτσι
ξορκίζεις το αναπόφευκτο
βαφτίζοντάς το ουτοπία
εκείνων
που χαλκεύουν το όραμα δεκάδων Ιντιφάντα.
Λίγο πριν τα παγωμένα χέρια όσων αποκλήρωσες ζεσταθούν στην τέφρα σου
θα κηδεύσεις αιφνιδίως τον ψευδεπίγραφο κόσμο σου
και τότε θα βαφτίσεις όαση εκείνο το ξερονήσι
Ως τότε
στάσου ασάλευτος
μπροστά στην ετυμηγορία εκείνων
που ρίχνουν κλεφτές ματιές στο ρολόι
καθώς η ώρα δείχνει σχεδόν ακριβώς.

Ή τώρα ή τώρα

Αναπνέοντας στη σκιά
ενός όψιμου Δεκέμβρη
στις παρυφές της Άνοιξης
προορισμένου να φέρει πίσω στον ήλιο
το αληθινό του χρώμα.

Άντε, ας παίξουμε μια τελευταία πενιά

όπου να'ναι ξαναβγαίνουμε στο δρόμο

Γιατί 

Ή Ιφιγένεια ή μακελάρης

Τα θυσιαστήρια στήνονται
σε κλίμα βαρέως πένθους.
Καλέσματα σε άλαλους αμνούς
δαγκωμένους άγρια από κάποιο ακοίμητο πατριωτικό φρόνημα
να σταθούν με αυταπάρνηση
γονυπετείς
στο βωμό με το ξεραμένο αίμα
που σκούζει
με τη φωνή παρελθόντων συντρόφων.
Άδεια, οκτάωρο, επίδομα, αξιοπρέπεια
οι σύγχρονοι αστικοί μύθοι.
Στο βάθος 
μια ταμπέλα
με τα ξέθωρα γράμματα
τυπωμένα κάπου στα eighties
αφημένη να συγκινήσει και τους πλέον δύσπιστους.
ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ-ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ-ΤΙΜΕΣ ΣΟΚ





Ποιός μαλακαντρέας πηγαίνει και λέει στον Γιωργάκη ότι ο πατριωτισμός του Έλληνα δε διστάζει να θυσιάσει έναν πενιχρό μισθό;


Τον πούλο γαμημένοι. 
Την απόγνωση και την τρέλα μια δρασκελιά δρόμος τις χωρίζει.
Όσες ακριβώς το στιβαρό κορμί από το διάτρητο σουρωτήρι.




Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας
10 χιλιάρικα ευρώ κοστολογείται το ενεργό πέος.
10.500 ευρώ η αποζημίωση για όσους έχασαν το τιμημένο τους στον πόλεμο του Αφγανιστάν.

Πίσω από τη ναφθαλίνη

Τη βρήκα

Λίγο αφότου σε είχα φονεύσει.
Καθώς κατέρρεε η σάρκινη πανοπλία σου

και αποκαλυπτόταν το μεταλλικό σου σαρκίο.

Άσθμαινε ζωή

την ώρα που με το θάνατο έκανες έρωτα.

Μου συστήθηκε αμέσως

"Η δεύτερη ταυτότητα"

Θα έπρεπε να με είχε υποψιάσει η τόση ναφθαλίνη.

Ή έστω να σε είχα σκοτώσει πιο νωρίς.

(  artwork by John Fekner & Don Leicht )

Γουατέβα

Αν η ευτυχία είχε απτή υπόσταση θα ήταν ένα φθαρμένο κόκκινο πλατοκάθισμα αυτοκινήτου στο οποίο κουλουριάζεται ένας κανελί μπασταρδάκος τις νύχτες των -3 βαθμών.

Αν είχε ψυχή θα χανόταν το πρωί στα νωτισμένα χορτάρια κάποιου παρακείμενου αγρού γνέφοντας ελευθερία με μια αεικίνητη ουρά.

Αν είχε αίσθηση του χρόνου θα ξεγελούσε με ταχύτητα φωτός το στιγμιαίο φλας κλείνοντας το μάτι στο πεπερασμένο παρόν.

Αν είχε ανάμνηση θα την εγκλώβιζε σε μια άναρχη μάζα από τρίχες αφημένες σε μια φόρμα τη στιγμή του αυθόρμητου εναγκαλισμού.

Αν είχε φωνή θα ψιθύριζε απλά "4 χρόνια μετά"

Κυοφορώ οργή

Κυοφορώ οργή


Χρόνια
Μήνες
Εβδομάδες

Με όνειρα ακέφαλα στα χέρια για σπαθιά.


Φαντάσου κόΖμε, τι τέρας θα φέρω στον κόΖμο σου να στον κατασπαράξει.
Kάποτε.