Σε αναστολή

Η ζωή που περιμένει στη γωνία

η ελπίδα που πνίγεται σε εγωισμό

το βήμα που ξέχασε εμπρός να ορμήσει

το "θέλω"  που φοβάται το "μπορώ"

το τραύμα που τα ράμματα γυρεύει

η χαραυγή που από το ξημέρωμα απεργεί

η φωτιά που σιγοκαίει στη στάχτη

η άνοιξη που το Δεκέμβρη αργεί

ο θάνατος που τη ζωή λατρεύει

το νήμα που δε λέει να κοπεί

το τέλος που μοιραία την αρχή ζηλεύει

και έντρομο ελπίζει σε αναστολή

Σε αναστολή.

Και δικαστής και ύποπτος, Εγώ

Εγώ

εΓώ

εγΩ

ΕγΩ

ΕΓώ

ΕΓΩ

Επιλεκτική Αμνησία

Να ξεχάσω όσα θυμάμαι,
να θυμηθώ όσα ξέχασα.
Να σβήσω τη μνήμη στη λήθη
και να κοινωνήσω τη λησμονιά στις θύμησες.
Αυτό μονάχα θέλω.


Το αδύνατο...

Το παρόν

Σιωπηρή παρωδία ζωής το παρόν
το χθες του κυνηγάει
το αύριο αναστέλλει.


Λαθραίες ματιές στο τίποτα, 
με οδηγό τη λήθη
το τέλος του γυρεύει.


Σα θάνατος
που το μεθύσι της ζωής
στέκεται και χαζεύει.




( η φωτογραφία είναι του Misha Gordin )

Ρέκβιεμ για δύο

Ίπταμαι. 
Εξατμίζομαι από το σώμα μου, ξεκολλάω αργά από το δέρμα μου
και με βλέπω 
με μάτια ορθάνοιχτα από τον φόβο,
με στόμα βουτηγμένο στο ύστατο προσκύνημα,
να κουβαλώ ένα σακάτικο σώμα με δυο κεφάλια.


'Ένα σώμα ξέπνοο, ρημαγμένο, που ζέχνει εγκατάλειψη και δειλία.


Περιφέρω το αξιοθρήνητο κουφάρι του με ευλάβεια
πίσω από τη σκυφτή σκιά μου,
το κοινωνώ στην άρρωστη βροχή,
το εξαγνίζω σε δάκρυα μετάνοιας,
ξεπλένω τη φρίκη του τρικλίζοντας σε δρόμους ιδρωμένους.


Το ακούω να παραδίδεται σπαρακτικά
σκαλίζοντας με αίμα την πρόστυχη ιστορία μου στο χώμα.


Όσα ο φόβος απαρνήθηκε χυδαία,
όσα η ελπίδα ξέσκισε με πείσμα
υποκλίνονται με κατάνυξη μπροστά του.


Ένα σακάτικο σώμα με δυο κεφάλια.
Εσύ το γέννησες 
εγώ το σκυλεύω με μεθυσμένους βηματισμούς.


Και πίσω του μια ανάσταση που φοβήθηκε την πρόωρη άνοιξη.

.......

ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Nα με κρυφοκοιτάς πίσω από το θολό απ' την ανάσα τζάμι...

Να πετάς ανάλαφρα σαν πεταλούδα που αυτοκτονικά ερωτεύεται το φως...

Μέσα στα δαχτυλίδια καπνού που θυσιάζονται στην απληστία τους να αγγίξουν το ταβάνι...

Να ξεπηδάς μέσα από την οθόνη του υπολογιστή γελώντας παιχνιδιάρικα...

Να χωράς στο σύννεφο που συνωστίζεται στο νου μου...

Να στάζεις ιδρώτα χορεύοντας στη νύχτα μου...

ΣΕ ΑΚΟΥΩ

Να σιγοτραγουδάς σαν ψίθυρος καλοκαιρινής βροχής...

Στον απόηχο ατέρμονων νυχτερινών καυγάδων...

Να με καλείς πεισματικά μεσ'τη βουή της πόλης...

Να με μαγεύεις σε ένα κύμα καθώς σκάει για να ξεψυχήσει...

Σε παλιά αγαπημένα τραγούδια πού όσες φορές και αν άκουσα ο ήχος τους φαντάζει νέος..

Να συνοδεύεις ευλαβικά την αναπνοή μου σε αρμονική συγχορδία...

ΣΕ ΓΕΥΟΜΑΙ

Πάνω σε στάλες ιδρώτα που γλυστρούν στο πρόσωπό μου... 

Στο αλμυρό δάκρυ που κυλά περήφανα από τα μάτια ως τα χείλη μου... 

Όπως τα τριαντάφυλλα του κήπου την πρωινή δροσοσταλίδα... 

Λαίμαργα στο τελευταίο μου τσιγάρο...

ΣΕ ΜΥΡΙΖΩ

Να αναδύεσαι από την ποτισμένη γη που ξεδιψά με ανακούφιση...

Να αργοκαίγεσαι σα σπίρτο που ανάβει το τελευταίο μου τσιγάρο...

Στο θαλασσινό αλάτι πάνω στο ηλιοκαμμένο δέρμα...

ΣΕ ΑΓΓΙΖΩ

Τρυφερά, σαν πληγή που πονά...

Πάνω σε τσαλακωμένα από αγρύπνια σεντόνια...

Με χάδι στοργικό την ώρα που όλες οι άλλες αισθήσεις κοιμούνται...

Στο λακάκι που κάνω σαν χαμογελώ στη σκέψη σου...

Πάνω στο κορμί μου να κυλάς αργά κάτω απ' το μελάνι στο κρυφό μου ταττουάζ...

Και ο καθρέφτης μου κλείνει το μάτι καθώς το εγώ βυθίζεται στο εσύ...