Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Hey, teachers!Leave them kids alone..




Λουσμένη στην κιμωλία, κατεβαίνω στο γραφείο και ετοιμάζομαι να προσκυνήσω τον καφέ που με περιμένει.
Σε μια γωνία στέκεται αναψοκοκκινισμένος ο "Χ", μπροστά του ο συνάδελφος να ωρύεται με ταλέντο που θα ζήλευε και η επικεφαλής του χορού σε αρχαία τραγωδία.Παρακολουθώ με αποστασιοποιημένο ενδιαφέρον τις σκηνές που ακολουθούν και εκεί που δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω από την περιρρέουσα ηλιθιότητα ή να αρχίσω να ουρλιάζω σα μαινάδα , βλέπω το φάντασμα του Μπέκετ να στέκεται στην πόρτα και να χαμογελά αυτάρεσκα που το θέατρό του έχει τόση μεγάλη απήχηση στο σύγχρονο ( κάποιος γέλασε; ) ελληνικό σχολείο.


Το θανάσιμο αμάρτημα του "Χ'; Ζωγράφιζε το θρανίο του την ώρα που ο  παιδαγωγικός εγωισμός του συναδέλφου δεχόταν το καίριο πλήγμα.Τα αμφιβόλου αισθητικής σκίτσα του μετέτρεψαν τον καθηγητή του από μειλίχιο παιδαγωγό σε ασφαλισμένο του ΙΚΑ που περιμένει στην ουρά για το προ μηνών κλεισμένο ραντεβού με τον οφθαλμίατρο.


Αφήνω την αυλαία να πέσει και ήταν τέτοιο το δέος μου που ξέχασα να χειροκροτήσω τον πρωταγωνιστή.Η Λυδία Κονιόρδου μπροστά του θα φάνταζε κοριτσάκι με πλεξούδες που ξεχνά τα λόγια του στη σχολική γιορτή.


Ο "Χ" αποχωρεί, μένω αμήχανη να κοιτώ τον συνάδελφο. Ευτυχώς, θυμήθηκα τον καφέ.


"Αχ, πόσο τον χρειαζόμουν "τάδε" μου. Να κεράσω έναν;"
( μια κούτα τσιγάρα αν είχα - που δηλαδή είχα αλλά έχουμε την τσιγαροαπαγόρευση και που τα κουβαλάω τα βάζω στον κώλο μου στο τέλος -  θα την είχα φουμάρει. )


"Γιατί όχι ρε σχιζοφρενή;"


"Τι έγινε βρε τάδε; Ποιόν σκότωσε ο "Χ";


"Τη δημόσια περιουσία"
( ναι, το να φιλοτεχνείς το θρανίο σου ή το χώρο σου θεωρείται φθορά δημόσιας περιουσίας. Όχι, στη σωστή δεκαετία ζω, το σχολείο έμεινε κάπου στα 1970. )


Κλείσαμε τα παιδιά σε κλουβιά και δεν τους εκχωρούμε καν το δικαίωμα να στολίσουν το κελί τους, να χαράξουν στους τοίχους του τα όνειρα και την οργή τους.
Δε λέω, ωραιότατα τα πάλλευκα θρανία που αστράφτουν καθαριότητα αλλά πώς να το κάνουμε; Το λευκό χρώμα εκφράζει τις παρθένες και ένα μυαλό εφηβικό την έχασε την παρθενιά του. Και αντί να χαιρόμαστε που δεν έχουμε να κάνουμε με μυαλά αγάμητα , δηλαδή μυαλά που δε γεννάνε 
( απλός νόμος της φύσης ) εκνευριζόμαστε και χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας.


"Ξέρεις "τάδε μου"; Επτά ώρες σήμερα μπαστακωμένο πάνω στο θρανίο, αυτό το γαμημένο ( όχι, τον χαρακτηρισμό τον κατάπια ) το σκιτσάκι, μπορεί να ήταν το μόνο που αυθόρμητα δημιούργησε αυτό το παιδί"


"Κατέστρεψε βρε σχιζοφρενή"


"Και η "καταστροφή" είναι μια πράξη δημιουργική εν συγκρίσει με την πλήρη απάθεια"


"Εγώ διάβαζα "Ηρόδοτο" και αυτό μουτζούρωνε"


"Και αν σου επαναλάμβανε τα λόγια του Ηροδότου έχεις την εντύπωση ότι θα δημιουργούσε ή απλά θα αναπαρήγαγε;"


μουμπλε
μουμπλε




Ο "Χ" γύρισε σήμερα σπίτι του και το μόνο μάθημα που έμαθε καλά είναι το ότι να δημιουργείς κάτι δικό σου, να εκφράζεσαι και να βιώνεις τη στιγμή-με το δικό σου τρόπο και όχι με αυτόν που σου υποδεικνύουν- είναι αμαρτία ασυγχώρετη.


Ας αφήσουμε τα παιδιά να μας πουν για μια φορά κάτι αντί να τα γεμίζουμε εμείς με τις δικές μας αναπαραγωγικές αλήθειες, τα ιστορικά θέσφατα και τον πλούτο μιας γνώσης που αν δεν αισθανθούν ότι τους ανήκει και ότι πάνω της θα χτίσουν τη δική τους αλήθεια, σύντομα θα γίνει μια άχρηστη και οδυνηρή ανάμνηση.


Ας καταστραφεί και ένα θρανίο. Λίγο το κακό μπροστά στην καταστροφή ενός μυαλού που ασφυκτιά.
Οι αλυσίδες , αν δε χαλαρώσουν θα σπάσουν βίαια. Επίσης, νόμος της φύσης.


Θυμήθηκα ένα σχολείο στο οποίο δούλεψα πριν μερικά χρόνια.Βαρέθηκαν οι άνθρωποι να βάφουν φρεσκοβαμμένους τοίχους καλυμμένους με συνθήματα. Μια οξύνους διευθύντρια κάλεσε τα παιδιά να βάψουν τους τοίχους με graffiti που τα εκφράζει. Εν λευκώ, πήραν την άδεια να ζωγραφίζουν πάνω στους εξωτερικούς τοίχους.
Το σχολείο καλύφθηκε από ένα σχιζοειδές δημιούργημα αντιφωνούντων τάσεων.
Κάποια εκ των graffitis σε αφήνουν άφωνο αισθητικά. Στέκεσαι ενεός να τα χαζεύεις και να θαυμάζεις τον ανώνυμο καλλιτέχνη.
Οι εσωτερικοί τοίχοι δε λερώθηκαν ποτέ.
Η χρονιά κύλησε ομαλά.


Έφτυσαν το την οργή, τις ανησυχίες τους, τα θέλω τους σε ένα ντουβάρι.


Ε, και;


Hey, teacher.
Μην περιμένεις από το παιδί να καταλάβει πώς αισθάνεσαι εσύ πάνω στην έδρα. Δεν το ξέρει, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να νοιώσει.


Θυμήσου εσύ το δικό σου το θρανίο.Εκείνο που μουντζούρωνες την ώρα της Άλγεβρας.


μπόνους τρακ; το αυτονόητο 
επί της ελληνικότερης διασκευής του όμως για να είμεθα και αντιπροσωπευτικοί




Ο τίτλος που επελέγη αρχικά ήταν "Σας Γαμώ τα Λύκεια" 
αλλά μετά σκέφτηκα την ανεργία.:p
Άσε που από τα 16 μου, πέρασαν κάποια -λίγα- :D χρόνια.

11 σχόλια:

Garcia είπε...

τι ωραιες αναμνησεις μου ξυπνησε αυτο το κειμενο!
(παναθεμα σε, συγκινηθηκα)

θυμηθηκα που λες τον διευθυντη του 1ου Λυκειου στο Χολαργο.
ενας απιστευτος τυπος που μας εβαζε μουσικη στα διαλειμματα...και τι μουσικη?
...metallica, magic de spell, iron maiden...
κι ετσι ξεδιναμε καπως.

απο τα 5 σχολεια που αλλαξα, τα 3 ηταν σουπερ!!

xxx


"Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα!!"
Α.Βισση (μη με κραξετε!)

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Τι να σε κράξω;
Αυτό το τραγούδι το σκέφτηκα και εγώ αλλά είναι που τα μαθητικά τα χρόνια τα ζω από την όπισθεν τελευταία και μπορεί να μπήξω και τίποτα παράφωνα κλάματα.


Βρήκα πριν 3 χρόνια που λες, ως διδάσκουσα ( sic ) πλέον το θρανίο που είχα βιάσει στη Β'Λυκείου.

Ποιός γαμώτο ήταν εκείνος ο "Α" πάνω στο θρανίο;
Εγώ ξέχασα, το ξύλινο κατασκεύασμα τον κουβαλά.


Υ.Γ
Είχα η τρελή χαράξει όλο το δυναμικό του Ολυμπιακού για το 1994-1995.
Πέτρινα χρόνια, γεμάτα προσμονή.

Υ.Γ2
Ο Γκώνιας ακόμα δεν είχε σημαδευτεί.
Άλλος αιώνας.
( Τζίζας, κυριολεκτώ εδώ )

Garcia είπε...

πραγματικα, γλυκιες αναμνησεις.

καλωδιο είπε...

Συγνώμη για τον προσωρινό ελπίζω έλεγχο των σχολίων (διαδικασία που προφανώς πέρασες πριν) αλλά με αφορμή τις αναρτήσεις μου για το τείχος του Βερολίνου δέχτηκα κάποιες ανεπιθύμητες επισκέψεις. Μέχρι να βαρεθούν τα "συντρόφια" ύψωσα το δικό μου τείχος που φυσικά δεν θα μείνει 30 χρόνια.

ΥΓ χαίρομαι που εκτός από σύγαυροι είμαστε και συνάδελφοι

Venus on fire είπε...

Μέσα από το δραματική κατάσταση στα ελληνικά σχολεία ,που τα άγραψες και με χιούμορ θα έλεγα,θυμήθηκα τις ατέλειωτες καμπύλες που σχεδίαζα,τα αρχικά με τις καρδούλες του γκόμενου της εβδομάδας και τους εκάστοτε καψουροστίχους.
Οι μαθητές είναι κατά την ταπεινή μου άποψη οι πιο σκληρά εργαζόμαενοι και με το δίκιο τους αποτυπώνεται στο βλέμμα τους το μίσος και η απάθεια για το κάθε τι. 15 ώρες διάβασμα και άγχος ,αληθινά δεν ξέρω τι αξίζει ,με αντάλλαγμα την παιδικότητα τους?

Φιλενάδα κέντησες.
Φιλιά πολλά.

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Κωνσταντίνε

ωραίαιδέα η μουσική αν και φοβάμαι την εφαρμογή της στο σχολείο πλέον.
Ξέρεις τι απήχηση έχουν τα σκυλάδικα στα σχολεία;
Και σκυλάδικα αντέχω να ακούσω μόνο μεθυσμένη. Ε και λέω να αποφεύγω το ξύδι στη δουλειά.

Καλώδιο

no worries


Venus

Μη λες τέτοια και σε ακούσει κανένας Υπουργός Οικονομικών και κατεβάσει καμιά ιδέα να φορολογήσει ΚΑΙ αυτούς τους εργαζόμενους.:P

Garcia είπε...

δυστυχως αγαπητη μου.
Ζαζοπουλος, Μακροπουλος και δεν συμαζευεται... (μπλιαχ)

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Ενημερωμένο σε βρίσκω όμως:P

Garcia είπε...

δυστυχως ειμαι αναγκασμενος να τ' ακουω καθε μερα στη δουλεια...
και υποφερω! (χωρις πλακα)

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Βαρέα και ανθυγιεινά σου κολλάνε τουλαχιστον;

Garcia είπε...

θα πρεπε ε?
δεν εχεις αδικο...

μα να πηγαινω πρωι-πρωι και να εχουν βαλει sfera fm και ακομη χειροτερα derty?
τι κακογουστια ειναι αυτη?
anyway ξεφυγα, κι απ' το θεμα μας...

καλο βραδυ!

Powered By Blogger