ΜεΦεόρτια ΚατάΦλιψη

Ξέρω ότι βεν έχω γράψει εβώ και καιρό αλλά βεν είχα και τι να πω. Το σχολείο ήταν τόσο ενβιαφέρον όσο το να μετράς πόσες σταγόνες πέφτουν την ώρα από έναν νοσοκομειακό ορό. Στο σπίτι μιζέρια, γκρίνια και ειβήσεις.

Αλλά αυτή την εβδομάβα πέρασα απίφανα στο σχολείο. Ήρφαν παιβάκια από βιάφορες χώρες της Εβρώπης. Η Εβρώπη βεν ξέρω που είναι αλλά σίγουρα είναι πολύ μακριά από εβώ.

Βεν το πιστεύω ότι αυτό ήταν το σχολείο μου. Μερικές μέρες πριν έρφουν τα παιβιά που μιλάνε περίεργα και βεν τα καταλαβαίνω και καλά, στο σχολείο μου έγινε χαμός.

Οι βάσκαλοι μας έβγαλαν από τις τάξεις και αρχίσαμε να κάνουμε ζωγραφιές στους τοίχους. Πολύ μου την έβινε το άσπρο. Μου φύμιζε τότε που ήμουν στο νοσοκομείο με μαγουλάβες και οι νοσοκόμες μου τσιμπούσαν τα μάγουλα και μου έλεγαν "πρώτα φα γιάνεις και μετά φα παντρεφτείς" ( τώρα που έγιανα πρέπει να παντρεφτώ; )Μπογιατίσαμε όλο το προαύλιο και μετά τρέχαμε με τα χέρια βουτηγμένα στις μπογιές και χαστουκίζαμε όποιον φέλαμε. Βυστυχώς ο βιεφυντής ήτανε στο γραφείο του. Πολύ φα ήθελα να τον βω με τον κώλο βεραμάν.

Μετά η βασκάλα μας κατέβασε από την τάξη μας τη φωτογραφία του Χριστού. ( βεν ξέρω το επίφετό του ) αλλά πολύ το χάρηκα γιατί κάφε φορά που βεν ήξερα μάφημα νόμιζα ότι φύμωνε και το έλεγε στους γονείς μου. Η βασκάλα των φρησκεφτικών μας είχε πει ότι ο Χριστός τα ξέρει όλα και ότι κάποτε μαρτύρησε. Πάντα με τρόμαζε ο μαρτυριάρης.Μα πιο πολύ χάρηκα γιατί ο βάσκαλος πέρυσι, όταν ο Αχμέντ βεν ήξερε να πει την προσευχή, του είχε πει ότι ο Χριστός φα τον κάψει και είχα τρομάξει πολύ.

Όταν στέγνωσαν οι μπογιές στην αυλή, πήραμε χώμα και σπόρια ( όχι αυτά που σκάνε βρε ) και φυτέψαμε ότι ήφελε ο καφένας. Λουλούβια, βεντράκια, λαχανικά, φρούτα. Εγώ φύτεψα φραουλίτσες .Και η βασκάλα μας είπε ότι πρέπει να τα ποτίζουμε συχνά και άμα ο συμμαφητής μας λείπει από το σχολείο, καλό φα είναι να φροντίζουμε το φυτό του.Το να βουτάς τα χέρια σου στο υγρό χώμα είναι σχεδόν τόσο ωραίο όσο να τρως παγωτό με την κουτάλα από το μπωλ.

Μετά κρεμάσαμε καινούριες κουρτίνες, φτιάξαμε αφίσες και κολλάζ με φωτογραφίες, μάθαμε το "καλώς ήρφατε" σε πολλές γλώσσες, καφαρίσαμε τα φρανία μας, αγοράσαμε καινούριους μαρκαβόρους και πετάξαμε τους πίνακες κιμωλίας. Φέρανε από αυτούς τους άσπρους που γυαλίζουν και κάποιους που μοιάζουν με το λαπ τοπ της μαμάς αλλά πιο μεγάλους.

Πριν τρεις μέρες ήρφαν τα παιβιά. Με τις βικές τους βασκάλες. Και τους βείξαμε τους τοίχους με τα χρώματα, τα πόστερ, τις σιβερωμένες κουρτίνες, τα μικρά μας φυτά και νομίζω ότι πολύ μας αγάπησαν. Τους φτιάξαμε φαγητά, χορέψαμε συρτάκι, τους πήγαμε  στο Νάφπλιο και κάναμε τα μισά  μας μαφήματα ξαπλωμένοι στα γρασίβια της αυλής. Παίξαμε παιχνίβια, μπήκαμε και στην αίφουσα των υπολογιστών ( μόνο βυο φορές την είχαμε ξαναχρησιμοποιήσει ) και φτιάξαμε όλοι facebook για να μιλάμε όταν γυρίσουν πίσω στη χώρα τους, την Εβρώπη. Κι όλοι οι βάσκαλοι ήταν χαρούμενοι και όλο γελούσαν. Η βασκάλα μας χάιβεψε ακόμα και τα μαλλιά του Μοχάμεντ που μέχρι χτες όλο τον μάλωνε μπροστά σε όλους γιατί ήταν "αχάριστος" και "γαϊβούρι" Και ήρφαν και γονείς να μας βουν στο σκετσάκι μας. Και όλες οι μαμάβες ήταν όμορφες. Φορούσαν πολύ ωραία ρούχα και κραγιόν. Η μαμά του Φανασάκη έβαλε φαλασσί σκιά και ένα άσπρο φουστάνι με μπλε ζώνη. Και φορούσε τα τακούνια τα ψηλά, εκείνα που βγάζει όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο να οβηγήσει.

Αλλά άβριο φεύγουν τα παιβιά. Και θα πάφω κατάφλιψη. Όχι τόσο για τα παιβιά. Έχουμε φέισμπουκ τώρα και φα ανταλλάσουμε γιουτιούμπια. Αλλά άβριο θα ξαναβάλουν την εικόνα του Χριστού πάνω από τον πίνακα να μας κάνει εκείνη τη χειρονομία με το χέρι και φα μας ξανακλείσουν στην τάξη. Και φα πρέπει να ξαναμαφαίνω το μάφημα απέξω και να κάνω προσευχή το πρωί και να σηκώνω το χέρι όταν φα φέλω να κατουρήσω. Και φα είναι σαν το χειμώνα, που κρυώναμε και φορούσαμε τα φουσκωτά μπουφάν γιατί τα καλοριφέρ βεν είχαν πετρέλαιο. Και βε φα μας ξαναφήσουν να κάνουμε αφίσσες και κολάζ γιατί "βεν έχουμε Α3 και χρωστάμε στο βιβλιοπωλείο".

Μόλις μπήκε η μαμά μου στο βωμάτιο να μου βώσει το γάλα μου. Βε θα το πιω, με φουσκώνει. Με ρώτησε πώς περάσαμε στο πάρτυ των ραγιάβων.
"Τι είναι ραγιάς;" τη ρώτησα.
"Πιες το γάλα σου και έχεις πολύ καιρό μπροστά σου για να το μάθεις" μου απάντησε.




 "Ίσως και όχι" είπε μετά και μου έκλεισε το φως.

Βανάη