I wanna be your dog

Ο κύριος της φωτογραφίας είναι ο υπαίτιος της απουσίας μου.


Είναι ο Προυντόν και μετράει σχεδόν 9 μήνες ζωής.
Τον Προυντόν δεν τον βρήκα στο δρόμο, όπως άλλα ατυχή ζωάκια. Με βρήκε εκείνος. Για την ακρίβεια, βρήκε την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή και χωρίς να τον πάρω μυρωδιά έκανε περήφανη κατάληψη στον καναπέ. Μόλις τον αντίκρυσα να μου κουνάει ουρά χωμένος μέσα στα μαξιλάρια συνειδητοποίησα ότι αυτός ο αντάρτης θα γινόταν το νέο μου συντροφάκι.


Ο Προυντόν είναι υπερκινητικό , δραστήριο και πολύ χαδιάρικο σκυλί. Σιχαίνεται το αυτοκίνητο, αποστρέφεται τα αστικά κέντρα και τα τσιμέντα και λατρεύει να κυλιέται στους αγρούς και τα χώματα.Οι βόλτες του είναι μαραθώνιες, και δε λερώνει στο σπίτι σχεδόν ποτέ.


Ο Προυντόν κατά πάσα πιθανότητα είχε εγκαταλειφθεί από κάποιο πρώην δίποδο σύντροφό του, ίσως κάποιον κυνηγό. Τον πιάνω να φερμάρει περιστέρια και να μένει ακίνητος περιμένοντας να δει τι θα κάνω.


Την πρώτη μέρα που ο Προυντόν αναγκάστηκε να μείνει 5-6 ώρες μόνος του στο σπίτι, , έκανε την πρώτη του ανταρσία. Βιώνοντας έντονο άγχος αποχωρισμού, φοβούμενος ότι θα εγκαταλειφθεί για δεύτερη φορά, μετέτρεψε το σπίτι σε πεδίο διοχέτευσης του άγχους του.Επιστρέφοντας από τη δουλειά, το θέαμα που αντίκρυσα ήταν για γέλια και για κλάματα.


Ενώ στο σαλόνι, που βρίσκεται το κρεβάτι του και περνά τις περισσότερες ώρες τις ημέρας βρίσκονταν κάποια ρούχα, εκείνος ανέβηκε στο δωμάτιό μου,πήρε όσα ρούχα βρήκε εκτεθειμένα,τα έστρωσε με τάξη στο πάτωμα και ξάπλωνε πάνω τους. Λίγο πιο δίπλα, είχε σύρει την κουβέρτα του την οποία ο μπαγάσας βρήκε κατορθώνοντας να ανοίξει την πόρτα της αποθήκης. Από εκεί πήρε ένα σακουλάκι μπισκοτάκια για σκύλους, έφαγε του σκασμού και μόλις προφανώς έγινε τούμπανο τα σκόρπισε τριγύρω. Βρήκε τρία ζευγάρια παντόφλες και σαγιονάρες,τα παρέταξε στο σαλόνι, αφού φυσικά τα δοκίμασε όλα. Βρήκε τις μπότες μου, τις κατέβασε από το ραφι αλλά για καλή μου τύχη δεν τον ερέθισαν και τις άφησε διπλα στο έπιπλο.Καταβρόχθισε μισή σακούλα σοκολατάκια για σκύλους, μασούλησε τη θήκη του-ευτυχώς-ηλεκτρονικού θερμόμετρου, το ιδιο το θερμόμετρο κατάφερε να το λυγίσει, θρυμμάτισε τα καρβουνάκια-προσανάμματα για το τζάκι γεμίζοντας με μικροσκοπικά άσπρα κομματάκια το σαλόνι, ανέβηκε στο τραπέζι της τραπεζαρίας, βρήκε κάποιες αρωματικές-διακοσμητικές μπάλες από σκοινί και της μασούλησε μέχρι που της μετέτρεψε σε μια μάζα από το πρωτογενές υλικό τους. Και όλο το αντάρτικο χωρίς να σπάσει κάτι από τα δεκάδες γυάλινα κηροπήγια και βάζα που στέκονταν στο τραπέζι.


Τη δεύτερη μέρα πρωινής απουσίας μου ο Προυντόν "έφαγε" μια από τις καρέκλες στην τραπεζαρία. Τράβηξε το δερματινοειδές της κάλυμμα , το ξέσκισε και κομμάτιασε το εσωτερικό αφρολέξ σκορπίζοντάς το παντού.


Την τρίτη μέρα ξέσκισε το δερμάτινο πουφ πάνω στο οποίο κοιμόταν κάποιες φορές.


Ε, πλέον συνειδητοποίησα ότι σε λίγες μέρες θα είχε κατεβάσει ακόμα και τους τοίχους και έτσι την επόμενη μέρα αποφάσισα να τον αφήσω στον κήπο.Μια ώρα πριν γυρίσω κατάφερε και πήδηξε έξω και τον βρήκα να με περιμένει στην είσοδο του κήπου. Την επόμενη μέρα το ξανασκάει και τον βρίσκω βουτηγμένο στη λάσπη να αναδύει μια αβάσταχτη μυρωδιά ψαρίλας αφού μάλλον βούτηξε σε κάδο σκουπιδιών. Έτσι έληξε άδοξα και η απόπειρα παραμονής του στον αύλιο χώρο.


Τώρα ο Προυντόν περιορίζεται σε ένα μικρό δωμάτιο από το οποίο έχω αφαιρέσει ρούχα και μικρά αντικείμενα που του γαργαλάνε τα δόντια με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Τα έπιπλα τα έχω σώσει προς το παρόν δοκιμάζοντας διάφορες πουστιές. Αρχικά έριξα πιπέρι τριγύρω αλλά ο αντάρτης το έγλειψε και δεν κατάλαβε και τίποτα. Με δοκιμή και πλάνη, συνειδητοποίησα ότι το μόνο που δεν τρώει είναι το ξύδι. Έτσι τα ξεσκονίζω με πανάκι βουτηγμένο σε ξύδι και ούτε να τα φτύσει δε θέλει.
Το δε άγχος του αποχωρισμού το έχουμε πλέον μετριάσει, με πολύ κόπο από μέρους μου. Πέρασα μέρες ολόκληρες επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κινήσεις. Βγαίνω από την πόρτα χωρίς να του δίνω σημασία, μένω έξω μερικά λεπτά και ξαναμπαίνω αγνοώντας τον. Σταδιακά αύξησα το χρόνο παραμονής έξω από την πόρτα. Μάλλον δούλεψε γιατί πλέον με βλέπει να βγαίνω και απλά με κοιτάει με απορία χωρίς να πηδάει σπαρακτικά πάνω μου.Την τελευταία φορά που έμεινε μόνος του και δη σε άγνωστο περιβάλλον τη νύχτα, μας εξέπληξε όλους αφού επιστρέφοντας τον βρήκαμε να κοιμάται στον καναπέ.Ούτε καν να περιμένει εναγωνίως στην πόρτα.


Φυσικά και δε σταμάτησε να μασουλάει μικροαντικείμενα. Με έναν πρόχειρο απολογισμό έχει μασουλήσει πλαστικές σαγιονάρες, μανταλάκια, τηλεκοντρόλ, πακέτα τσιγάρων μαζί με τα τσιγάρα, έναν δίσκο του Billy Idol ( μάσησε τη μεμβράνη, μετά λίγο-λίγο το εξώφυλλο και τον πρόλαβα πριν κάνει ντου στο βινύλιο ), μάδησε ένα εσώρουχο μου, έχει φάει κοχύλια, καλώδια μέχρι που απαλλοτρίωσε και κάτι πατάτες από την ψησταριά τις οποίες αποφάσισε να φάει μαζί με το αλουμινόχαρτο, έχει τραβήξει τούφες από χαλιά, έχει "φάει" 2 διαγωνίσματα.


"Είσαι τρελή;Δεν τον πέταξες ακόμα έξω;" ήταν τα λόγια μιας γειτόνισσας μόλις είδε την κομματιασμένη καρέκλα.


Δεν ξέρω αν είμαι τρελή. Ίσως και να είμαι. Ξέρω όμως ότι μπορώ να ζήσω και με μια καρέκλα λιγότερη, με παντόφλες φαγωμένες, με ρούχα μασουλημένα. Όμως, δε μπορώ να ζήσω χωρίς τον Προυντόν να χώνει τη μούρη του κάτω από την κουβέρτα και να με γλείφει για καλημέρα το πρωί, χωρίς τον Προυντόν να πηδάει πάνω μου μόλις επιστρέφω, να κλείνει στο λαιμό μου τα πόδια του και να τρίβεται σαν τρελό, χωρίς την ουρά να εξερευνεί ζωηρά όλο το σπίτι, χωρίς τα παιχνίδια του που τα φέρνει στα πόδια μου προκαλώντας με, χωρίς την παρέα του που είναι πάντα στα πόδια μου όταν ντύνομαι, όταν διορθώνω, όταν βάζω πλυντήριο, χωρίς τη χαζόφατσά του να παίζει με τη σφουγγαρίστρα όταν καθαρίζω.Και ξεχνώ και κούραση και εκνευρισμό όταν κάθεται υπομονετικά στο χαλί της κουζίνας όσο μαγειρεύω προσπαθώντας να δει τι κάνω, όταν γυρίζει την κοιλιά του για χάδια, όταν χώνεται στα χέρια μου. Και μου επιστρέφει κάθε προσπάθεια πίσω όπως τότε που αρρώστησα και ευρισκόμενη σε οικτρούς πόνους αδυνατούσα να τον βγάλω βόλτα. Και ο Προυντόν δε διαμαρτυρήθηκε λεπτό, Απλά ήρθε και κάθισε δίπλα μου, έβαλε η μουσούδα του εκεί που πονούσα να με ζεσταίνει και έτσι με πήρε ο ύπνος. Και ξυπνώντας, μια ώρα μετά, τον βρήκα ασάλευτο στην ίδια στάση.


Ο Προυντόν και εγώ είμαστε ακόμα στη διαδικασία να μάθουμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Εκείνος έμαθε το "μη" το "κάτω" το "ασ'το" όταν πάει να μαζέψει κάτι από το δρόμο, έμαθε να κάθεται στα πόδια του όταν θέλει να πάρει λιχουδιά, έμαθε να μην ορμάει στο φαγητό του όσο το ετοιμάζω παρά μόνο αν του πω "έλα", έμαθε να υπομένει το μπάνιο, την καθημερινή διαδικασία καθαρισμού του ακόμα και τη διαδρομή μέσα στο αυτοκίνητο που τόσο τον τρομάζει. Εγώ έμαθα πότε θέλει βόλτα, πότε παιχνίδι και πότε επείγεται να βγει για την ανάγκη του. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι να μάθει να μην τραβάει τα πασαλάκια από τις σκηνές στις διακοπές:D:D


Αυτός είναι ο υπεύθυνος λοιπόν που τόσες μέρες δε σας είπα έστω μια καλημέρα. Έρχεται η νύχτα που πλέον γαληνεύει το σπίτι και εγώ μετά από δίωρες και τρίωρες βόλτες, τρέξιμο και περπάτημα είμαι πια ρετάλι. Αλλά οκ, θα κάνω κορμάρα:P


Μπορεί μελλοντικά να τον τρακάρετε σε κάποια πορεία. Γυρίζει αμέσως στο Προυντόν και ευτυχώς δεν προέκυψε κροτοφοβικός.:)


Ο Προυντόν ανήκει στο 30% των σκυλιών που εγκαταλείφθηκαν στο δρόμο από τον "ιδιοκτήτη" τους.
Το 20% που βρίσκεται στο δρόμο έχει χαθεί.
Το υπόλοιπο 50% γεννήθηκε στο δρόμο, δηλαδή γεννήθηκε από σκυλιά που ούτε εγκαταλείφθηκαν είτε χάθηκαν.
Το προσδόκιμο ζωής ενός αδέσποτου ζώου είναι μόλις 2 χρόνια. 2 χρόνια αγωνίας, πείνας, κακουχίας, φόβου, ενδεχόμενων επιθέσεων, με πιθανή κατάληξη το μαρτυρικό θάνατο κάτω από μια ρόδα ή με το δηλητηριασμένο πολυπόθητο μεζέ στο στόμα.


Αν σήμερα έβλεπα το "αφεντικό" του, όσο ευγνώμων και αν είμαι για αυτό το υπέροχο δώρο που μου έκανε εν αγνοία του, θα τον ξάπλωνα κάτω. Γιατί αν πέταξε τον Προυντόν, πιθανότατα θα έχει πετάξει κάπου εκεί έξω πολλούς ακόμα Προυντόν που γυρίζουν αποστεωμένοι, φοβισμένοι και πεινασμένοι αναζητώντας ένα σπίτι και έναν σύντροφο αληθινό.

( Ο Προυντόν χωμένος στην εταζέρα του αυτοκινήτου, με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο βλέμμα, στο πρώτο του  ταξίδι )

( Και όμως, κοιμάται. Σε αυτή την τόσο βολική στάση )

Αυτή η ανάρτηση έχει ακραίο ναρκισσιστικό υπόβαθρο. Αλλά έχω το άλλοθι ενός ερωτευμένου

Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που ξυπνάω πρωί ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Ο Προυντόν. Λάτρης της ελευθερίας του, σύντροφος πιστός, μικρός επαναστάτης και "αναρχοάπλυτος" όπως θα έλεγαν οι άσπονδοι ή μάλλον ασπόνδυλοι εχθροί μου αν τον έβλεπαν μετά από μια τυπική βόλτα.


Σας φιλώ.