Σχεδόν Ακριβώς

Ξάγρυπνος τη χαραυγή
φτυσμένος
από αλλόκοτα όνειρα
που δεν τολμάς να ονομάσεις εφιάλτες
δένεις τη γραβάτα
και χαϊδεύεις το κάψιμο στο λαιμό.
Κι έπειτα
ψάχνεις ανάμεσα στα κίβδηλα χαμόγελά σου
να βρεις εκείνο
που δε μοιάζει με το χθεσινό.
Και ξεκινάς
με μια ευχή
να συναντήσεις μάτια ναρκωμένα
πίσω από σκυφτές βλεφαρίδες.
Τρέμεις να σκύψεις κατά γης
μην τύχει και ακούσεις
πώς δουλεύουν
ακαταπόνητα
τα ποντίκια
στους ανήλιαγους υπονόμους
μην ακούσεις εκστασιασμένος
το φυτίλι καθώς ανάβει
γιατί θα σ'έπνιγε ηδονικά
η μυρωδιά της αιθάλης
θα σε κατάπινε μουδιασμένο η γη
καθώς ξεσκίζεται πρόθυμα
από εκατοντάδες καπνισμένους κρατήρες
ξερνώντας συσσωρευμένη λάβα.
Τα βάζεις με την τύχη σου
που δε δοκίμασες ποτέ τη γεύση του μετάλλου
την ώρα που λιώνει
φλεγόμενο
το κελί.
Μα σου ξύνει τα αυτιά
ο ήχος από το ξύλο που σμιλεύεται
σε άρτιες κρεμάλες
παραταγμένες με στρατιωτική ακρίβεια
Περιμένεις να δεις με χρυσοποίκιλτα γράμματα
το όνομά σου
τίτλος ιδιοκτησίας
σπουδαίο κληροδότημα
για να πνιγείς
στις σαπισμένες
από φωνές δανεικές
χορδές σου.
Και έτσι
ξορκίζεις το αναπόφευκτο
βαφτίζοντάς το ουτοπία
εκείνων
που χαλκεύουν το όραμα δεκάδων Ιντιφάντα.
Λίγο πριν τα παγωμένα χέρια όσων αποκλήρωσες ζεσταθούν στην τέφρα σου
θα κηδεύσεις αιφνιδίως τον ψευδεπίγραφο κόσμο σου
και τότε θα βαφτίσεις όαση εκείνο το ξερονήσι
Ως τότε
στάσου ασάλευτος
μπροστά στην ετυμηγορία εκείνων
που ρίχνουν κλεφτές ματιές στο ρολόι
καθώς η ώρα δείχνει σχεδόν ακριβώς.