Πρέπ..

πρέπει να δουλέψω, πρέπει να μαζέψω λεφτά, πρέπει να κάνω οικονομία, πρέπει να βρω δουλειά, πρέπει να βρω δεύτερη δουλειά,πρέπει να πάρω δάνειο,πρέπει  να πληρώσω το δάνειο, πρέπει να πληρώσω τους λογαριασμούς, πρέπει να πάω στην τράπεζα,πρέπει να κόψω το τσιγάρο

θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, θέλω να ακούσω,θέλω να μιλήσω, θέλω να γράψω, θέλω να χαωθώ, θέλω να σε γνωρίσω, θέλω να μυρίσω, θέλω να αγγίξω, θέλω να δω μια ταινία μισοκοιμισμένη, θέλω να ουρλιάξω, θέλω να σπάσω,θέλω να αναπνεύσω, θέλω να ερωτοτροπήσω με το γρασίδι, θέλω να σκεφθώ, θέλω να βρω χρόνο να σκεφθώ.

Η φτώχεια δεν είναι ο στόχος

Η φτώχεια είναι το μέσο.

M.C Escher's early work

Ξέρω δυο σόλες

Ξέρω μια γιαγιά.Δεν της έχω μιλήσει ποτέ μα η καμπούρα στην πλάτη της μου έχει διηγηθεί την ιστορία της ζωής της άπειρες φορές.Τη συναντώ σε ένα άτυπο ραντεβού κάθε εβδομάδα, την ώρα που η πολύβουη λαϊκή μεταμορφώνεται σε μια διάσπαρτη μάζα από σαπισμένα ζαρζαβατικά. Εγώ παρκάρω το αυτοκίνητο, εκείνη είναι σκυφτή και ψάχνει. Οσμίζεται, ψηλαφίζει, ανοίγει τη σακούλα και προχωρά.  Για λίγα δευτερόλεπτα το ημιυγρό οδόστρωμα συνδέει, με έναν χαμηλής τάσης ηλεκτρισμό, τα φθαρμένα μου ελαστικά με τα σκισμένα της πασούμια. Δε θυμάμαι το πρόσωπό της μόνο την αντανάκλαση του κρυμμένου της πίσω από το μαύρο μαντήλι προσώπου πάνω στο παρμπρίζ. Την ώρα που προχωρώντας για το σπίτι ακούω το συριστικό ήχο της σακούλας που ανοίγει πίσω από την πλάτη μου σκέφτομαι ότι χάνω το τελευταίο μεδούλι από τα οστά μου. Η τελευταία της σκιά σβήνει περίπου την ώρα που ο δήμος ξεπλένει τα τσιμέντα από τα απομεινάρια της υπαίθριας αγοράς. Για μήνες αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να την αναγνωρίσω μακριά από τις ξινισμένες οσμές που αναδύουν τα φρούτα καθώς αποσυντίθενται αργά μέσα στο κίτρινο πλαστικό της σακούλας. Ώσπου τη συνάντησα απόψε. Σκυφτή εκείνη, σκυφτό και το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα πασούμια της. Μου γεννήθηκε η επιθυμία να στείλω τις σόλες της στους δικαστές που δικάζουν αύριο τέσσερις φοιτητές για απαλλοτρίωση σούπερ μάρκετ στη Λάρισα.

Γράψε στην αρχή της πρώτης σελίδας

εγώ δεν μισώ τους ανθρώπους

κανέναν δεν κλέβω

μα αν πεινάσω τρώω τη σάρκα του σφετεριστή μου.

Φυλάξου από την πείνα μου φυλάξου κι απ’ την οργή μου

Mahmoud Darwish - Ταυτότητα

( Αντιμετωπίζουν την κατηγορία της "ληστρικής κλοπής κατά συναυτουργία" όταν συνελήφθησαν, χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία πέραν της αναγνώρισής τους από όργανο της τάξης ως "αναρχικούς",  ύστερα από διαμοιρασμό τροφίμων,που προηγουμένως είχαν απαλλοτριωθεί από super market,σε λαϊκή αγορά στη Λάρισα )

Σε βήτα ενικό

Όχι βρε φίλε. Δεν ήμουν εκεί. Ακόμα δεν είμαι εκεί. Δεν είναι ότι θέλω να είμαι εδώ. Ούτε και εδώ είμαι .Και με ρωτάς γιατί. Γιατί εκεί ήταν ο γείτονάς μου. Εκείνος που τυχαία, σε μια λαϊκή μου είπε " Μια χαρά είναι τα ΜΑΤ. Και μόνο που κάθε μέρα χτυπιούνται με τους αναρχικούς, πολλά κάνουν." Και ήταν εκεί και εκείνος ο νεαρός που δε θυμάμαι το όνομά του. Εκείνος που συναντάμε στο πάρκο, στη βόλτα με τα σκυλιά. Εκείνος που μόλις είδε τον Αιγύπτιο με το σκυλί του τον ρώτησε με τον εξυπνακίστικο τρόπο του "το μάζεψες να το παχύνεις για να το φας;" Και ξέρεις φίλε. Ο Αιγύπτιος είχε μαζέψει ένα αποστεωμένο, κακοποιημένο σκυλί από το δρόμο ενώ ο νεαρός έσκασε το μηνιάτικο στο πετ σοπ για τη ράτσα. Και ήταν εκεί και εκείνη η συνάδελφος. Εκείνη που σνομπάριζε κάθε απεργία, μη "χάσει το μεροκάματο"και την ισιωτική στον κομμωτή.Εκείνη που σήμερα μου έκανε κήρυγμα για τον καναπέ.Και ήταν εκεί και εκείνος που σε κάθε χτύπημα των μπάτσων μιλούσε για αυτοπροστασία από αλήτες, περιθωριακά στοιχεία και τρομοκράτες.Και ήταν ακόμα και εκείνος που στις επόμενες εκλογές θα αναζητήσει καταφύγιο σε μια καινούρια ή και ίδια κοινοβουλευτική λύση.Εκείνος που καταδικάζει τη βία απ'όπου και αν προέρχεται ακόμα και αν προέρχεται από τον κολασμένο. Εκείνος που είδε κοινωνικά απόβλητα στα χέρια των μεσήλικων που μάτωσαν το κεφάλι του Χατζηδάκη ή έσκισαν τη μπλούζα του Παναγόπουλου.

Δεν ήμουν εκεί για τον ίδιο λόγο που δεν ήμουν εκεί με το μαύρο μπλουζάκι τον Αύγουστο του 2007 να κλαίω για τα καμμένα την ίδια ακριβώς στιγμή που καίγονταν.

Όχι φίλε. Δεν είμαι ελιτίστρια. Δεν είναι που ξέρω πού βρίσκονταν οι παραπάνω ως σήμερα. Μπορώ να παραβλέψω τον περασμένο τους λήθαργο, μπορώ να ξεχάσω την αλαζονεία τους σε κάθε δακρυγόνο, σε κάθε γκλοπιά σε σύντροφο, σε φοιτητή, σε εργάτη, μπορώ να ξεχάσω το χλευαστικό τους ύφος σε κάθε άκουσμα προσαγωγής και σύλληψης. Μπορώ να κλείσω τα αφτιά στον οτινανισμό και να αφουκραστώ το ετερόκλητο πλήθος. Είναι που φοβάμαι το που θα είναι αυτοί αύριο. Είναι που φοβάμαι το άτακτο σκόρπισμα σε μια ανακοίνωση αύξησης μισθών και επιστροφής κρατήσεων. Βλέπεις ο φιλήσυχος πολίτης δε δίνει σημασία όταν βλέπει καθημερινά να λείπουν μερικά ψιλά από το πορτοφόλι του. Μπορεί να το ανέχεται για χρόνια αλλά αγανακτεί μόνο όταν του κλέψουν ολόκληρο το πορτοφόλι και ας έχει ήδη αδειάσει. Είναι που μπορεί να αντέξει κάθε χούντα αλλά αγανακτεί μπροστά στην οικονομική υποδούλωση. Είναι που μπορεί να ανεχθεί κάθε αφεντικό ίδιας "φυλετικής" προέλευσης αλλά εξοργίζεται μπροστά στον ξένο τύραννο.Είναι που μπορεί να κοιμάται μακάριος αλλά θίγεται το πατριωτικό του φιλότιμο μόλις τον κατηγορήσουν ότι κοιμάται. Είναι που μπορεί να αντέξει καρτερικά κάθε ιδεολογική μέγγενη, να αντέξει τις σφαίρες στα πόδια, το μπαρούτι στο μυαλό αλλά να ασφυκτιά μπροστά στην οικονομική στένωση.

Όχι, δε μπορούσα να με δω εκεί. Πώς θα μπορούσα να με φανταστώ μέσα στο πατριωτικό ντελίριο και τον ιστορικό συμπλεγματισμό; Μέσα στις politically correct εκκλήσεις και τις επικλήσεις στον αυτοσεβασμό;

Και  όταν θα'μαι εκεί θα είμαι παρέα με την ιδεολογία μου. Γιατί ξέρεις, η ιδεολογία δεν είναι αξεσουάρ που το αφήνεις σπίτι όταν δεν ταιριάζει στο ντρεςς κόουντ της εκδήλωσης. Και θα'μαι εκεί με την οργή μου, το στρεβλωμένο μου μυαλό και τη συγχωρεμένη μου αυτοσυγκράτηση.Και θα'μαι εκεί με τη μάσκα μου, με την πέτρα, το μπουκάλι, τη βαριοπούλα και όποιο διαθέσιμο μέσο βρεθεί. Όχι γιατί είμαι ατρόμητη ή γενναία αλλά ακριβώς γιατί φοβάμαι. Γιατί μετρώ το φόβο μου σε κάθε μου ρυτίδα έκφρασης σε κάθε πετάρισμα των βλεφάρων. Και αυτό το φόβο δε θέλω να τον συμμεριστούν. Θέλω να τον φοβηθούν. Ξέρεις, τα σκυλιά όταν φοβούνται ή το βάζουν στα πόδια ή ανοίγουν τα πόδια ή ορμάνε και δαγκώνουν. Και αν θα'μαι εκεί δε θα΄μαι για "να είμαι και εγώ εκεί" αλλά θα είναι για να μη φύγω. Όχι για να μη χάσω το ραντεβού με την ιστορία, όχι για μια αράδα στο βιογραφικό, όχι για να μη μετανοιώσω που έχασα το ιβέντ. Όχι για τη βάρδια πριν και μετά τη δουλειά αλλά ακριβώς για την ώρα της δουλειάς.

Μόνο μη μου μιλάς για επανάσταση. Μου θυμίζεις τον κυνηγό που βγαίνει για εκπαιδευτικό με το κουτάβι και τα κατευθυνόμενα θηράματα και καυχιέται για το κίλλερ λαγωνικό του. Μίλα μου για την ευκαιρία μιας γενικευμένης κοινωνικής απεύθυνσης , μίλα μου για το γκάζι για τη φωτιά. Μίλα μου για την αισιοδοξία να γίνει η ανοιχτή αμεσοδημοκρατική συνέλευση το βίωμα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τετράγωνο, σε κάθε σπίτι. Μίλα μου για ελπίδα αλλά μη γυρίζεις το βράδυ χαρούμενος. Δε θυμάμαι ποτέ να γυρίσαμε χαρούμενοι μετά από καμία πορεία, από καμία διαδήλωση. Μίλα μου για κάτι που ψυχανεμίζεσαι ότι μπορεί να αλλάξει στο μυαλό, μίλα μου για το κλείσιμο του ματιού από ένα θυμικό που επιτέλους συμφιλιώνεται με την εγγενή οργή του αλλά μη μου μιλάς για "πειθαναγκασμό μιας νέας, έτοιμης και δεκτικής μάζας" Γιατί αν δε σου φτάνει μια μικρή εστία πολέμου στο άλλο ημισφαίριο της γης για να βγεις και να ουρλιάξεις, αν δε σου φτάνει η καταστολή στη δίπλα ρούγα, αν δε σου φτάνει ένα "μεμονωμένο περιστατικό" στις πλάτες κάποιου αγνώστου με κουκούλα, αν δε σου φτάνει ο "εξοστρακισμός μιας σφαίρας" στο κορμί ενός παιδιού, αν δε σου φτάνει το σκοτάδι ενός κελιού κληροδότημα σε κάποιον πρώην ανώνυμο και νυν επώνυμο που τόλμησε να μιλήσει, αν δε φτάνει η ίδια η ζωή ή η απουσία αυτής για να πειστείς, δε θα σου φτάσει η κάθε ή ο κάθε "ερωτευμένος σχιζοφρενής" για να σε πείσει.

Θα είμαι εκεί. Στο δρόμο, στην πλατεία, στην ταράτσα και όπου χρειαστεί. Αλλά θα είμαι εκεί με τις δικές μου προσλαμβάνουσες στην ίδια όμως πραγματικότητα. Παρέα με τις δικές μου ιδεολογικές αγκυλώσεις και αυταπάτες.

Και ελπίζω αύριο να έρθεις να μου χτυπήσεις την πλάτη, με εκείνο το βλέμμα της δικαίωσης. Να με κατηγορήσεις για αρτηριοσκληρωτισμό και άκρατο σεχταρισμό και να σου πω ένοχα "είχες δίκιο". Αλλά μέχρι αύριο να ξέρεις ότι θα'μαι εκεί, με εκείνους που δεν περιμένουν να δουν τον εξανθρωπισμό της εξουσίας αλλά ποθούν να τη δουν δυο μέτρα κάτω από το φλοιό της γης.

Διαβάζεται με "μπιπ"

Λοιπόν, για να τελειώνουμε, μαλάκα. Αφού το έχεις ανάγκη, πάρε τους 3.012.373 και πήδα τους ολημερίς. Βάλε τους ΦΠΑ 80 %, φόρα τους μια μπάλα στο πόδι και σύρε τους στα κάτεργα της ψυχής σου να κοπανήσουν τα ντουβάρια μέχρι να νοιώσεις ότι ζεις. Πάρε τα παιδιά τους και βάλ'τα να τρίβουν τζάμια στα φανάρια για να μαζεύεις 50λεπτα. Βράσε τους στο ζουμί τους και πιες το να γίνεις Χαϊλάντερ. Κατέβασέ τους τα βρακιά και χλεύασέ τους που τα έχουν κατεβασμένα. Χτύπα τους τα κωλομέρια και χαϊδεψέ τους τα αφτιά. Μπες στα σπίτια τους και κλέψε ακόμα και τον ασβέστη από τους τοίχους. Φόρα τους βραχιόλια και άσ'τους να χορεύουν στο πανηγύρι σου μέχρι να ζαλιστούν.Στρώσε τους στα τέσσερα για να μαζέψουν με τη γλώσσα τα σκουπίδια σου. Σκότωσέ τους ξανά και κλώτσησέ τους τα κουφάρια. Και κέρασέ τους φαρμάκι στο πρώτο "μα". Μόνο σκάσε. Βούλωσέ το. Γιατί το αφτί είναι το πρώτο άσυλο της οργής. Και άκουσα να σε φαντασιώνονται λίπασμα για βουκαμβίλιες, καλαμωτή σε αδήλωτο ημιυπαίθριο. Να σε ποθούν αλεσμένο, παρέα μα ομοειδή υποποϊόντα, στα Friskies. Και την επόμενη φορά που θα μιλήσεις για "εργασία μόνο στους άξιους" να θυμηθείς ότι η μόνη θέση που θα σου  άρμοζε αξιοκρατικά, είναι εκείνη στο χαντάκι.

ΜεΦεόρτια ΚατάΦλιψη

Ξέρω ότι βεν έχω γράψει εβώ και καιρό αλλά βεν είχα και τι να πω. Το σχολείο ήταν τόσο ενβιαφέρον όσο το να μετράς πόσες σταγόνες πέφτουν την ώρα από έναν νοσοκομειακό ορό. Στο σπίτι μιζέρια, γκρίνια και ειβήσεις.

Αλλά αυτή την εβδομάβα πέρασα απίφανα στο σχολείο. Ήρφαν παιβάκια από βιάφορες χώρες της Εβρώπης. Η Εβρώπη βεν ξέρω που είναι αλλά σίγουρα είναι πολύ μακριά από εβώ.

Βεν το πιστεύω ότι αυτό ήταν το σχολείο μου. Μερικές μέρες πριν έρφουν τα παιβιά που μιλάνε περίεργα και βεν τα καταλαβαίνω και καλά, στο σχολείο μου έγινε χαμός.

Οι βάσκαλοι μας έβγαλαν από τις τάξεις και αρχίσαμε να κάνουμε ζωγραφιές στους τοίχους. Πολύ μου την έβινε το άσπρο. Μου φύμιζε τότε που ήμουν στο νοσοκομείο με μαγουλάβες και οι νοσοκόμες μου τσιμπούσαν τα μάγουλα και μου έλεγαν "πρώτα φα γιάνεις και μετά φα παντρεφτείς" ( τώρα που έγιανα πρέπει να παντρεφτώ; )Μπογιατίσαμε όλο το προαύλιο και μετά τρέχαμε με τα χέρια βουτηγμένα στις μπογιές και χαστουκίζαμε όποιον φέλαμε. Βυστυχώς ο βιεφυντής ήτανε στο γραφείο του. Πολύ φα ήθελα να τον βω με τον κώλο βεραμάν.

Μετά η βασκάλα μας κατέβασε από την τάξη μας τη φωτογραφία του Χριστού. ( βεν ξέρω το επίφετό του ) αλλά πολύ το χάρηκα γιατί κάφε φορά που βεν ήξερα μάφημα νόμιζα ότι φύμωνε και το έλεγε στους γονείς μου. Η βασκάλα των φρησκεφτικών μας είχε πει ότι ο Χριστός τα ξέρει όλα και ότι κάποτε μαρτύρησε. Πάντα με τρόμαζε ο μαρτυριάρης.Μα πιο πολύ χάρηκα γιατί ο βάσκαλος πέρυσι, όταν ο Αχμέντ βεν ήξερε να πει την προσευχή, του είχε πει ότι ο Χριστός φα τον κάψει και είχα τρομάξει πολύ.

Όταν στέγνωσαν οι μπογιές στην αυλή, πήραμε χώμα και σπόρια ( όχι αυτά που σκάνε βρε ) και φυτέψαμε ότι ήφελε ο καφένας. Λουλούβια, βεντράκια, λαχανικά, φρούτα. Εγώ φύτεψα φραουλίτσες .Και η βασκάλα μας είπε ότι πρέπει να τα ποτίζουμε συχνά και άμα ο συμμαφητής μας λείπει από το σχολείο, καλό φα είναι να φροντίζουμε το φυτό του.Το να βουτάς τα χέρια σου στο υγρό χώμα είναι σχεδόν τόσο ωραίο όσο να τρως παγωτό με την κουτάλα από το μπωλ.

Μετά κρεμάσαμε καινούριες κουρτίνες, φτιάξαμε αφίσες και κολλάζ με φωτογραφίες, μάθαμε το "καλώς ήρφατε" σε πολλές γλώσσες, καφαρίσαμε τα φρανία μας, αγοράσαμε καινούριους μαρκαβόρους και πετάξαμε τους πίνακες κιμωλίας. Φέρανε από αυτούς τους άσπρους που γυαλίζουν και κάποιους που μοιάζουν με το λαπ τοπ της μαμάς αλλά πιο μεγάλους.

Πριν τρεις μέρες ήρφαν τα παιβιά. Με τις βικές τους βασκάλες. Και τους βείξαμε τους τοίχους με τα χρώματα, τα πόστερ, τις σιβερωμένες κουρτίνες, τα μικρά μας φυτά και νομίζω ότι πολύ μας αγάπησαν. Τους φτιάξαμε φαγητά, χορέψαμε συρτάκι, τους πήγαμε  στο Νάφπλιο και κάναμε τα μισά  μας μαφήματα ξαπλωμένοι στα γρασίβια της αυλής. Παίξαμε παιχνίβια, μπήκαμε και στην αίφουσα των υπολογιστών ( μόνο βυο φορές την είχαμε ξαναχρησιμοποιήσει ) και φτιάξαμε όλοι facebook για να μιλάμε όταν γυρίσουν πίσω στη χώρα τους, την Εβρώπη. Κι όλοι οι βάσκαλοι ήταν χαρούμενοι και όλο γελούσαν. Η βασκάλα μας χάιβεψε ακόμα και τα μαλλιά του Μοχάμεντ που μέχρι χτες όλο τον μάλωνε μπροστά σε όλους γιατί ήταν "αχάριστος" και "γαϊβούρι" Και ήρφαν και γονείς να μας βουν στο σκετσάκι μας. Και όλες οι μαμάβες ήταν όμορφες. Φορούσαν πολύ ωραία ρούχα και κραγιόν. Η μαμά του Φανασάκη έβαλε φαλασσί σκιά και ένα άσπρο φουστάνι με μπλε ζώνη. Και φορούσε τα τακούνια τα ψηλά, εκείνα που βγάζει όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο να οβηγήσει.

Αλλά άβριο φεύγουν τα παιβιά. Και θα πάφω κατάφλιψη. Όχι τόσο για τα παιβιά. Έχουμε φέισμπουκ τώρα και φα ανταλλάσουμε γιουτιούμπια. Αλλά άβριο θα ξαναβάλουν την εικόνα του Χριστού πάνω από τον πίνακα να μας κάνει εκείνη τη χειρονομία με το χέρι και φα μας ξανακλείσουν στην τάξη. Και φα πρέπει να ξαναμαφαίνω το μάφημα απέξω και να κάνω προσευχή το πρωί και να σηκώνω το χέρι όταν φα φέλω να κατουρήσω. Και φα είναι σαν το χειμώνα, που κρυώναμε και φορούσαμε τα φουσκωτά μπουφάν γιατί τα καλοριφέρ βεν είχαν πετρέλαιο. Και βε φα μας ξαναφήσουν να κάνουμε αφίσσες και κολάζ γιατί "βεν έχουμε Α3 και χρωστάμε στο βιβλιοπωλείο".

Μόλις μπήκε η μαμά μου στο βωμάτιο να μου βώσει το γάλα μου. Βε θα το πιω, με φουσκώνει. Με ρώτησε πώς περάσαμε στο πάρτυ των ραγιάβων.
"Τι είναι ραγιάς;" τη ρώτησα.
"Πιες το γάλα σου και έχεις πολύ καιρό μπροστά σου για να το μάθεις" μου απάντησε.




 "Ίσως και όχι" είπε μετά και μου έκλεισε το φως.

Βανάη

O Στρος Καν τη γάμησε.

Όταν μια ανώνυμη καμαριέρα να μπορεί να σου γαμήσει την επώνυμη καριέρα, η αλαζονεία σου κάνει εμετό στα μούτρα σου.

Το κεφάλαιο αυτοκαταστρέφεται μόλις αποτύχει να γαμήσει το προλεταριάτο.

Σε ένα ( παρ'ολίγο ) σοσιαλιστικό γαμήσι, εκσπερματώνουν ταυτόχρονα εκατομμύρια λεπενικοί ακροδεξιοί.

Κάτι σα σκέψη

Η αξία της ανθρώπινης ζωής ετεροκαθορίζεται από την "καθαρότητα" του dna εκείνου που την αφαιρεί.


Αλλοδαπός σκοτώνει Έλληνα = φόνος, πράξη που απαιτεί την αυτοδικία κατά δικαίων και αδίκων και τιμωρείται μόνο με γενοκτονία των ομοιαζόντων του άγνωστου δράστη


Έλληνας μπάτσος σκοτώνει ( ή αποπειράται να σκοτώσει ) Έλληνα διαδηλωτή = αποκατάσταση δημόσιας τάξης


Έλληνας μπάτσος σκοτώνει αλλοδαπό = απόδειξη ότι η αστυνομία είναι ένας θεσμός που λειτουργεί στο ακέραιο


Έλληνας σκοτώνει Έλληνα = εφαρμογή του νόμου του ισχυρού


Έλληνας σκοτώνει μετανάστη = πατριωτική πράξη προασπίζουσα την εθνική ακεραιότητα

( αφορμή, το παραπάνω κάλεσμα κάποιου αυτοκτονημένου εγκεφάλου ο οποίος σκέφθηκε ότι από το όλο κείμενο, εκείνο που έπρεπε να μπολντάρει ήταν το "Έλληνας" )




Οι φάτσες των δολοφόνων του Μανώλη πιθανότατα θα φιγουράρουν σύντομα στα κανάλια , αν δε βρεθούν τυχαίως δολοφονημένοι σε κάποιο "αυθόρμητο" πογκρόμ ίδιο ή μεγαλύτερης έκτασης αυτού των τελευταίων ημερών.


Οι δολοφόνοι του νεαρού από το Μπαγκλαντές (; ), το όνομα του οποίου ουδείς εκ των υπευθύνων μπήκε στον κόπο να εξακριβώσει, θα παραμείνουν άγνωστοι, ελεύθεροι να εξιστορούν τις λεπτομέρειες της πράξης τους στους υπόλοιπους της συμμορίας τους, οι οποίοι θα τους θαυμάζουν και θα τους ζηλεύουν ταυτόχρονα.

Διακόπτουμε για μια σπουδαία ανακοίνωση

Διακόπτουμε για μία σπουδαία ανακοίνωση.
Η Ελλάδα είναι κάτω από στρατιωτικό νόμο,
τα κοινωνικά δικαιώματά σας συρρικνώνονται
Μείνετε στο σπίτι,
μην προσπαθήσετε να επικοινωνήσετε με γνωστούς και συγγενείς σας.
Σκάστε!
Μην τολμήσετε να σκεφτείτε ότι σας καταπιέζουμε!
Μείνετε σπίτι
Όποιος κυκλοφορεί βράδυ θα εκτελείται.
Μείνετε ήσυχοι!
Μην πανικοβάλεστε! 

Ένας αστυνομικός θα είναι πάντα έξω απ' την πόρτα σας.
Για σας.
Μείνετε σπίτι!
Μείνετε ήσυχοι!
Ο νούμερο ένα εχθρός του πολιτισμού είναι οι ερωτήσεις.
Η εθνική ασφάλεια είναι πάντα πιο ψηλά από τις προσωπικές επιθυμίες.
Δεν επιτρέπονται οι συγκεντρώσεις πάνω από δύο άτομα.
Χρησιμοποιείτε μόνο τα ναρκωτικά που πουλάει το κράτος.
Σκάστε! 
Να 'στε ευτυχισμένοι.
Υποταχθείτε! 
Χωρίς ερωτήσεις.
Να θυμάστε ότι όλα έχουν φτιαχτεί για σας.
Μόνο για σας.

το πεΤρωμένον φυγείν αδύνατον....

επειδή

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1289114



και διότι



ΕΠΙΣΗΜΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ 

      Ο τραυματίας Κ***   Ι***** ετών 31 προσεκομίσθη στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ γύρω στις 14.45, μετά από αναφερόμενο ξυλοδαρμό.

      Η κλινική εξέταση ανέδειξε εξωτερικά  τραύματα στο κρανίο, κυρίως δεξιά  και ωτορραγία σύστοιχα. Παρουσίαζε σταδιακή έκπτωση του επιπέδου συνείδησης, και μέχρι την ολοκλήρωση της  παροχής πρώτων βοηθειών παρουσίασε κώμα με συνοδό ανισοκορία και χρειάστηκε να διασωληνωθεί επειγόντως.

  Ο απεικονιστικός έλεγχος με επείγουσα αξονική τομογραφία εγκεφάλου ανέδειξε κατάγματα κρανίου και εκτεταμένο επισκληρίδιο αιμάτωμα δεξιού ημισφαιρίου, με αξιόλογη παρεκτόπιση της μέσης γραμμής του εγκεφάλου.

      Οδηγήθηκε επειγόντως στο χειρουργείο όπου υποβλήθηκε σε κρανιοτομία για αφαίρεση του αιματώματος, αποσυμπίεση του  εγκεφάλου και ανάσχεση της αιμορραγίας. Η επέμβαση ήταν επιτυχής. Ο ασθενής  νοσηλεύεται στην μονάδα εντατικής  θεραπείας υπό φαρμακευτική καταστολή και μηχανικό αερισμό.

Παρά  την σχετική σταθεροποίηση η  κατάσταση παραμένει κρίσιμη.

Το ανακοινωθέν  υπογράφουν:

Ο Διευθυντής Ιατρικής Υπηρεσίας και συντονιστής  Διευθυντής της Β’ Χειρουργικής Κλινικής Σταμάτιος Πίνης

Ο θεράπων  Ιατρός επιμελητής Α’ της Νευροχειρουργικής Κλινικής Παναγιώτης Παπανικολάου

Και όσο η αστυνομία θα διεξάγει εξονυχιστική έρευνα για τα αίτια του τραυματισμού

Χθεσινά νέα, αυριανές ειδήσεις.

Κουστωδίες ανθρωποφάγων ξύπνησαν βιαίως από τη μυρωδιά του φρεσκοχυμένου ελληνικού αίματος και με βαρβαρόφωνα κραυγάσματα διαδήλωσαν τη γνήσια θλίψη τους για...... την κλοπή της κάμερας.

Οι δολοφόνοι δε, μπορούν σήμερα να ελπίζουν ότι μέσα στο πλήθος των εκ γενετής στιγματισμένων ως φονιάδες, θα περάσουν σχεδόν απαρατήρητοι την ώρα που η κάμερα θα ψάχνει εναγωνίως τρόπο να αυτοκτονήσει από τις τύψεις.