To be politically incorrect

Σε ένα politically correct κείμενο θα έπρεπε σήμερα να εκφράσω διαδικτυακά τον αποτροπιασμό μου για την "ωμή και αδικαιολόγητη βία των τρομοκρατών που φέρνει τη χώρα μας σε δυσμενή διπλωματική θέση διεθνώς και υποσκάπτει τις θυσίες της κυβερνώσας παράταξης για την ευημερία των πολιτών της". Αλλά, υποθέτω ότι αν το έγραφα αυτό, θα ήμουν μεγαλοδημοσιογράφος με παχυλό μισθό και μεζονέττα στα βορεια προάστια και με κινητό για αποκλειστική επικοινωνία με τους εξουσιαστές και τα τσιράκια τους.Ή θα ήμουν φέρελπις βουλευτής με μηνιαίο εισόδημα 7 χιλιάρικα και καταθέσεις πολλών μηδενικών σε ευρωπαϊκές τράπεζες. Και αφού δεν είμαι παρά ένας "μέσος άνθρωπος", μέσης αντίληψης και νοημοσύνης και κανείς δε μου υπαγορεύει δια τηλεφώνου ή fax τι θα γράψω, μπορώ φαντάζομαι να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου γιατί οι "βόμβες" προσέβαλαν βαθύτατα το χριστιανικό ritual και έφεραν το πάσχα παραμονές των χριστουγέννων. Στη θέση του Άνθιμου θα το είχα πάρει προσωπικά και θα καλούσα το ποίμνιο σε ιερό πόλεμο εναντίων των αντιχρίστων.

Δεν είναι ότι με γοητεύει απαραίτητα η ένοπλη βία όσο το ότι την έχω αποδεχθεί ως αναπόφευκτη ή έστω ούσα δυνητικά αποτελεσματική απέναντι στην ύπουλη συστημική,άοπλη βία που έχει την αμέριστη συνεπικουρία του "νόμου".

Ναι,αισθάνομαι αποτροπιασμό γιατί ο "τρόμος" που προκάλεσαν τα εικοσάχρονα στα κουστουμαρισμένα κρέατα δε μπορεί καν να συγκριθεί με τον τρόμο της μεσόκοπης γυναίκας που βλέπω κάθε Δευτέρα, την ώρα που διαλύεται η λαϊκή, να προλάβει τα συνεργία καθαρισμού του δήμου,πριν προλάβουν να ραπίσουν με τόνους νερού και φαρμάκου τα ζαρωμένα ζαρζαβατικά που πέταξαν πίσω τους οι μικροπωλητές. Γιατί δε μπορεί να συγκριθεί με τον τρόμο του ανέργου την ώρα που προσεγγίζοντας τον κισέ του ΟΑΕΔ ακούει ότι δεν υπάρχουν χρήματα για το χαρτζιλίκι με το οποίο του εξίσωσαν την αξιοπρέπεια ή με τον τρόμο που σπέρνει η διαπίστωση ότι η ανθρώπινη ζωή έχει ταυτιστεί με την αξία του σκουπιδιού που συνθλίβεται μέσα σε ένα απορριματοφόρο.Γιατί η αληθινή τρομοκρατία βρίσκεται σε κάθε δρόμο, διασταύρωση και στενό, εκεί που οι μπάτσοι είναι περισσότεροι από τα δέντρα και τα πεζοδρόμια και εκεί που ο οργασμός των έργων της κάθε δημοτικής αρχής, στην εκπνοή της θητείας της, σε αναγκάζει να σκεφτείς ότι ο ενεργός ψηφοφόρος δε μπορεί παρά να έχει μνήμη αντίστοιχη του χρυσόψαρου ενόσω κουβαλά στην κάλπη την ύστατη οπτική του παράσταση.

"Είναι αυτονόητος ο αποτροπιασμός" λοιπόν - για να δανειστώ τα λόγια του προέδρου της τρομοδημοκρατίας - που οι στρακαστρούκες και τα βαρελότα των πασχαλινών μας αναμνήσεων μεταφράστηκαν από τους  επαγγελματίες επικοινωνιακούς προπαγανδιστές σε μέσα μιας επικίνδυνης τρομοκρατικής οργάνωσης - αποκύημα των προεκλογικών αναγκών μιας χρεοκοπημένης κυβέρνησης η οποία - ειρωνεία - σφίγγει τη μέγγενη του πολέμου ενάντια στη χρεοκοπία στο κρανίο των χρεοκοπημένων αποδεκτών του πρωθυπουργικού εκβιασμού.

Θα μπορούσαν βέβαια τα παιδιά να στείλουν ρόδα αντί για βαρελότα. Αλλά, μεταξύ μας, με τριαντάφυλλα, δεν ρίχνεις ούτε "γκόμενα".( εξευγενισμένα φαλλοκρατικό φινάλε )