Μια ακόμα αυτιστική ανάρτηση

"Θα σας το κάνει το σπίτι καλοκαιρινό, μην έχετε αυταπάτες. Είναι στη φύση του σκυλιού αυτού, δε μπορείς να δαμάσεις τη ζωηράδα του"
Με αυτές τις φράσεις υποδέχθηκε, προ μηνών, ο πατέρας μου την απόφασή μου να κρατήσω το μικρό πόιντερ που εισέβαλε στο σπίτι και τη ζωή μου με αποφασιστικότητα.
Το δικό του πόιντερ,πριν από κάμποσα χρόνια, επίσης μαζεμένο από το δρόμο, είχε καταστρέψει ήδη τον κήπο και είχε εξαφανίσει σε δευτερόλεπτα τη σύνταξη ενός μήνα. Είχε πηδήξει ο μπαγάσας στην κρεμάστρα, πήρε το παντελόνι του πατέρα μου μέσα στο οποίο βρίσκονταν χαρτονομίσματα διαφόρων χρωμάτων και αποφάσισε να το πάει βόλτα στην παραλία,παίζοντας και εξαφανίζοντας τα χρωματιστά χαρτιά.


Φυσικά και δικαιώθηκε. Ο Προυντόν συνεχίζει απτόητος το καταστροφικό του έργο.Μπαίνοντας σιγά-σιγά στην εφηβεία του, γίνεται περισσότερο ζωηρός από ποτέ. Τα τελευταία του κατορθώματα περιλαμβάνουν:

• 4 τηλεκοντρόλ , τα οποία τα ξέσκισε σε μικρά κομματάκια. Πλέον κινητά, τηλεκοντρόλ και οτιδήποτε άλλο φέρει κουμπάκια βρίσκονται σε ράφια.
• 1 φωτιστικό δαπέδου έγινε χαρτοπόλεμος
• 1 ακόμη ζευγάρι σανδάλια
• μια αλκαλική μπαταρία ζουμπήχτηκε όσο ώστε να υποχρεωθεί να απλώσει τα υγρά της στο πάτωμα
• 1 σερβιέττα
• τη συσκευή για τις κολπικές πλύσεις 
• μερικούς ακόμα δίσκους
• 4 γλάστρες. Αφού τις άδειασε από το χώμα, αποφάσισε να το απλώσει σε μπαλκόνι και δωμάτιο και την μικρή ελιά την εναπόθεσε ως λάφυρο στο κρεβάτι του μαζί με τη ρίζα.
• θρυμμάτισε μια καρτέλα ντεπόν ( έχει πλέον οχυρώσει το ανοσοποιητικό του σύστημα
• το τροφοδοτικό από το λάπτοπ μου, ένα ποντίκι, ένα καλώδιο usb και έναν φορτιστή.
• ένα μαξιλάρι
• έχει μασουλήσει τις σανίδες από ένα κρεβάτι.Ότι εξέχει από ξύλο έχει σμιλευτεί εκ νέου σε μια αφηρημένη αισθητική.

Σήμερα αποφάσισε να με ξυπνήσει ρίχνοντας κάτω και σπάζοντας ένα γυάλινο κηροπήγιο για να τον βρω στο κρεβάτι του να μασουλάει το πορτοφόλι μου. Αγνόησε ό,τι χαρτονόμισμα υπήρχε μέσα και αποφάσισε να ασχοληθεί με δυο κάρτες ανάληψης οι οποίες αποδείχθηκαν πολύ ευάλωτες στα δόντια του.

Η αλήθεια είναι ότι αδυνατώ να του θυμώσω για περισσότερο από 2 λεπτά. Όταν του φωνάζω ο μπαγάσας τραβάει τα αυτιά του πίσω και χαμηλά,γουρλώνει τις ματάρες του και ζητιανεύει χάδια.Το θέαμα είναι αρκετά αστείο ώστε να ξεχάσω θυμό και απογοήτευση.

Μια πρώτη σκέψη ήταν να απευθυνθώ σε εκπαιδευτή σκύλων. Μίλησα μάλιστα με κάποιους από αυτούς, βρέθηκε και κάποιος που κέρδισε την εμπιστοσύνη μου. Ωστόσο, αναβάλλω διαρκώς την εκπαίδευση. Δεν ξέρω αν θα μου ταίριαζε να επέμβω, έστω και με θετικό τρόπο, πάνω στη φύση του σκύλου. Τα πλάσματα που αγαπάμε, τα αγαπάμε για αυτό ακριβώς που είναι, όχι για αυτό στο οποίο θέλουμε να τα μετατρέψουμε. Νομίζω πλέον ότι δε θα μπορούσα να φανταστώ τον Προυντόν ως ένα ήσυχο αρνάκι να υπακούει σε εντολές και να πειθαρχεί στρατιωτικά. Και για να είμαι και δίκαιη,η συμβίωση μαζί του,όσο δύσκολη και να γίνεται ανά στιγμές, είναι άκρως ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική.


Γιατί πέρα από αντάρτης, είναι ένα σκυλί καλόκαρδο, φιλικό και στοργικό. Ακόμα και όταν είχα μαζέψει 2 νεογέννητα γατάκια από τα σκουπίδια και τα φιλοξενούσα στο σπίτι, ο Προυντόν δέχθηκε να μοιράζεται την αγάπη μου και γρήγορα εξοικειώθηκε με την παρουσία τους.Εκείνα ξεθάρρεψαν και άρχισαν να του ζαλίζουν τα αρχίδια , περιφερόμενα διαρκώς γύρω από τα πόδια του. Και εκείνος, σήκωνε τα ποδαράκια του από φόβο μην τα πατήσει.


Ο Προυντόν θα δεχθεί ακόμα και να του πάρεις το φαγητό από το στόμα χωρίς να επιτεθεί, να διαμαρτυρηθεί ή να δαγκώσει.
Εξακολουθεί να φοβάται τη μπανιέρα και το τρεχούμενο νερό, αλλά όσο και να το σιχαίνεται, δεν επιτίθεται ποτέ. Δυο άνθρωποι και πάλι δύσκολα τον κουμαντάρουμε. Εκείνος ,από το φόβο, χώνει το κεφάλι του στην αγκαλιά μου και αναστενάζει όσο ο σύντροφός μου τον σαπουνίζει. Μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία , το μπάνιο έχει γίνει σαν το κέντρο της Αθήνας στην πρώτη φθινοπωρινή βροχή.


Στο σπίτι δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα στην οποία να μην επιχειρήσει να εμπλακεί.Διαρκώς πίσω από τα πόδια μου, περίεργος να δει τα πάντα, να χώνει τα μούτρα του κάτω από τη φούστα μου ή να την τραβάει.Και όσο και αν φοβάται το μπάνιο, όταν μπαίνω εγώ για ντους, κάθεται δίπλα στο πατάκι και μου γλείφει το νερό από την πλάτη και τα χέρια.


Τελευταία έχει γίνει ιδιαίτερα κουτοπόνηρος. Τις νύχτες, όταν δεν έρχεται στο δωμάτιο να κοιμηθεί, πετάει όλα τα μαξιλάρια από τον καναπέ και θρονιάζεται πάνω του προνοώντας να έχει εξαφανιστεί το πρωί που θα σηκωθώ για τον καφέ. Τον προδίδουν όμως το χαζάδι οι δεκάδες άσπρες τρίχες που αφήνει. Στο κρεβάτι μας δεν κοιμάται αλλά και εκεί λειτουργεί πονηρά. Μόλις φύγει ο σύντροφός μου, στέκεται στην πόρτα μέχρι να βεβαιωθεί ότι έχει πλέον κλείσει και την εξώπορτα και αφού πειστεί, τρέχει και βουτάει στο κρεβάτι δίπλα μου. Και ο άτιμος δεν ξαπλώνει από την άλλη πλευρά, αλλά μπλέκει το κεφάλι του στο λαιμό μου σίγουρος ότι νυστάζω πολύ για να τον διώξω.


Η κοινωνικότητά του έχει βαρέσει κόκκινο. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην πλησιάσει, να μη χώσει τα μούτρα του στα χέρια του. Σε όλους μας τους φίλους πηδάει πάνω τους και τους αγκαλιάζει. Τους αγνώστους προσπαθεί να τους μάθει μυρίζοντάς τους. Όταν βγαίνουμε για καφέ, πλησιάζει όλα τα τραπέζια και χαριεντίζεται με όλους.Αρκεί να ξέρει ότι βρισκόμαστε εκεί κοντά. Θυμάμαι τη μέρα που πήγαμε για σέρβις στο αυτοκίνητο και ο μηχανικός πήρε το αμάξι για βόλτα με εκείνον μέσα, χάλασε τον κόσμο μέχρι να δει ότι δεν έχουμε φύγει.


Τις προάλλες ο Προυντόν βγήκε στη γειτονιά για τη βόλτα του. Εγώ έμεινα στο μπαλκόνι να πίνω τον καφέ μου και να τον επιβλέπω. Στο διπλανό γήπεδο μια παρέα έπαιζε κρίκετ. Φυσικά ο αλήτης χώθηκε και τους διέλυσε το παιχνίδι. Κυνήγησε και πήρε το μπαλάκι,έτρεχε στα πόδια τους μέχρι που κατάλαβε ότι το παιχνίδι έχει κανόνες, ξενέρωσε και γύρισε σπίτι.


Το αυτοκίνητο εξακολουθεί να το απεχθάνεται. Από το φόβο του μια μέρα πήδηξε στην αγκαλιά μου καθώς οδηγούσα. Έκτοτε μένει δεμένος και ζωντανός.Και αυτός και εγώ.
Το ίδιο με το αυτοκίνητο μισεί να μένει μόνος. Και κυρίως τις νύχτες. Από τη χαρά του,όταν επιστρέφω είναι ικανός να με ρίξει κάτω ή να μείνει για λεπτά στην αγκαλιά μου ψευτοκλαίγοντας.


Το μόνο που πραγματικά με προβληματίζει είναι το κεφάλαιο διακοπές. Γιατί μπορεί εγώ και οι φίλοι μου να βρίσκουμε χαριτωμένες τις σκανταλιές του, δε μπορώ όμως να είμαι σίγουρη ότι θα συμμεριστούν την άποψή μας οι γύρω παραθεριστές. Την πρώτη του φορά στη θάλασσα έτρεχε σαν τρελός για ένα χιλιόμετρο, βούτηξε μέσα για να παίξει με ένα παιδάκι που κολυμπούσε, εκείνο τρόμαξε, ευτυχώς δεν πνίγηκε και ο Προυντόν δε μαζευόταν με τίποτα. Την επόμενη φορά που είδε θάλασσα ήταν νύχτα και ο ίδιος στο μακρύ λουρί του. Αφού έγλειψε τα πόδια όσων βρίσκονταν ξαπλωμένοι εκείνη την ώρα στην άμμο και χώθηκε σε όλες τις παρέες, βούτηξε, πλατσούρισε και έσκαψε με ζήλο τη μισή παραλία μέχρι να βρει νερό. Εγώ έμεινα να κρατάω το λουρί και να καπνίζω και να πίνω με μισό χέρι.


Λένε ότι τα σκυλιά διαμορφώνουν χαρακτήρα ίδιο με αυτό των "ιδιοκτητών" τους,οπότε και έχω προετοιμαστεί για κάθε είδους μούρλια και αλητεία. Κοινώς την έχω πατήσει.
 Τελευταία έχει αναπτύξει μια εντελώς αυτιστική συμπεριφορά σε ότι αφορά το φαγητό. Αρνείται να φάει το δικό του φαγητό από το πιάτο του και επιμένει να φάει ό,τι και εγώ. Κάθεται δίπλα μου στο τραπέζι με το πρόσωπο πάνω στο πόδι μου και με κοιτάει σπαρακτικά. Και τον αγνοώ όσο μπορώ αλλά εκείνος είναι τόσο πεισματάρης που είναι ικανός να μείνει νηστικός όλη την ημέρα, προκειμένου να φάει κάτι πικάντικο. Όταν δε κάθομαι στο γυάλινο τραπέζι, αυτός κάθεται ακριβώς από κάτω, κοιτάζει τα φαγητά και γλείφει το γυαλί από την κάτω πλευρά όπως τα βλέπει.:D
Έτσι, έχω καταφύγει σε διάφορα καραγκιοζιλίκια προκειμένου να φάει και να μην εξαϋλωθεί. Εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι θέλει να τρώω ότι και εγώ, σκύβω στο πιάτο του, παίρνω λίγο από το φαγητό του και προφασίζομαι ότι το τρώω. Συνήθως τσιμπάει το χαζό και τρώει. Άλλες φορές τον ταϊζω στο στόμα. Τελευταία ανακάλυψα ότι θέλει να κυνηγήσει το φαγητό του. Και εκεί που οι κροκέτες μπορεί να μένουν στο πιατάκι άθικτες για ώρες, του τις πετάω σε όλο το σπίτι, σε πατώματα, γωνίες και σκαλιά και εκείνος τρέχει πίσω τους για να τις φάει.

Προς τι αυτή η ακατάσχετη φλυαρία θα μου πείτε; Σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει καμία επαρκής δικαιολογία για να στερήσεις από ένα τετράποδο ένα σπίτι.


" Το σπίτι μου είναι πολύ μικρό, θα δυστυχήσει το σκυλί μέσα στο διαμερισματάκι"
( Ο Προυντόν, που είναι εκ φύσεως σκυλί υπερδραστήριο, καταφέρνει και ζει κατά διαστήματα ακόμα και σε γκαρσονιέρα. Και να είναι χαρούμενος μέσα στα λίγα τετραγωνικά μιας πνιγηρής τσιμεντούπολης )
" Θα το ήθελα αλλά θα γεμίζει το σπίτι τρίχες"
( Τα σπίτια μας τα διαλέξαμε για να ζούμε και όχι για να τα βλέπουμε σα φωτογραφίες από περιοδικά διακόσμησης )
"Εργάζομαι και θα μένει μόνο του"
( Αν και πλέον το ρήμα "εργάζομαι" τείνει να γίνει ρετρό έννοια, το σκυλί μπορεί να αυτοαπασχοληθεί για μερικές ώρες )
"Θα κάνει ζημιές στο σπίτι"
( Αν ψήφισες στις εκλογές, είναι γελοία ως δικαιολογία, δε νομίζεις;


Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ώρες από την τελευταία φορά που μάλωσα τον Προυντόν και αυτός, κουνάει την ουρά του στα πόδια μου περιμένοντας υπομονετικά να τελειώσω, πείθοντάς με τελικά ότι θέλω να παραμείνει αυτός ακριβώς που είναι. Αν ήθελα ρομπότ, θα απευθυνόμουν στους Κινέζους που το κατέχουν. 
Ας ζήσει όπως γουστάρει ο ίδιος. Άλλωστε, μου δίνει περισσότερα από όσα έχει λάβει.

Υ.Γ 
Τους τελευταίους μήνες προσπαθεί μετά μανίας να ανακαλύψει το μυστήριο που κρύβει το καζανάκι. Έχει χώσει τη μούρη του σε κάθε πλευρά προσπαθώντας να ανακαλύψει από που προέρχεται το νερό.