Αιρετικόν

Πριν κάποιες ημέρες έπεσε στα χέρια μου ένα παλιότερο τεύχος του Έψιλον της Ελευθεροτυπίας το οποίο και απασχόλησαν φιλοσοφικά ερωτήματα περί ύπαρξης θεού. Ανάμεσα στα άρθρα, διέκρινα μια συνέντευξη των ιερέων της Παγκληρικής Αγωνιστικής Κίνησης Κληρικών και Λαϊκών για την οποία ελάχιστα γνώριζα αν και δραστηριοποιείται από το 2004.

Το πάπλωμα που ακολουθεί είναι σχεδόν αυτολεξεί η συνέντευξή τους. Τη μεταφέρω αυτούσια έχοντας συμπεριλάβει και τα σημεία τα οποία  πυροδότησαν την εγγενή μου αλλεργία σε παρωπιδιστικές αγκυλώσεις. Στόχος της αναφοράς δεν είναι η προπαγανδιστική δημοσίευση απόψεων που αν και αιρετικές για το υφιστάμενο θεολογικό πλαίσιο, εμμένουν στη χρήση της ιδιότητας "χριστιανός" αντί για "άνθρωπος"

Σκοπός είναι η ανάδειξη μιας διαφορετικής φωνής μέσα στους κόλπους της σκοταδιστικά υποδουλωτικής θρησκείας, σε αντιδιαστολή με τις εθνικιστικές κορώνες του  Άνθιμου και τις κασσανδρικές φανφάρες των άπληστων ρασοφόρων που επέχουν θέση οδηγητή και πρωτοπόρου στη διαμόρφωση κοινωνικής συνείδησης.

Και μόνο φανταζόμενη αυτούς τους ανθρώπους-μέσα πιθανόν από την προσωπική τους πλάνη, στην οποία εν τέλει είμαστε υποκείμενοι όλοι μας- να στηλιτεύουν τις προβοκατόρικες σταυροφορίες των εξεχόντων της εκκλησίας εναντίον μεταναστών και να απέχουν από τα ξενοφοβικά σπέρματα που διαχέουν στην κοινωνία, νομίζω είναι άξιοι αναφοράς.

Με το χαμόγελο που μου επιτρέπει η συνειδητή μου αποχή από θρησκευτικά δόγματα και με την ίδια θεολογικά μηδενιστική στάση, σας το μεταφέρω.

Μπορεί να μην κατόρθωσαν να ανατρέψουν τη ροπή μου προς την αθεϊα, τα ξανθά εγκεφαλικά μου κύτταρα με καθιστούν ανίκανη να συλλάβω την αναγκαιότητα ύπαρξης θεού ή την ανάγκη ερμηνείας γένεσης του σύμπαντος, μιας και με αφορά περισσότερο η πορεία του, αλλά αν μη τι άλλο, το διάβασα ως χαστούκι στους politically correct χριστιανούς και χαμογέλασα στη σκέψη κάποιου Χριστόδουλου να αυτοστραγγαλίζεται στα χρυσά και αδαμάντινα μανικετόκουμπά του.


Για τη διοίκηση της Εκκλησίας


Η Εκκλησία φοβάται το λαό. Δεν κάνουμε διάλογο ποτέ, βγαίνουμε απλώς στην Ωραία Πύλη και αγορεύουμε. Ακόμα και τα σωματεία 50 ανθρώπων κάνουν συνελεύσεις, προϋπολογισμό, απολογισμό. Το εκκλησιαστικό σώμα είναι νεκρωμένο σήμερα. Αλλάζουν τα πρόσωπα και όχι η πυραμιδοειδής δομή της Εκκλησίας. Εμείς, κατά τα πρότυπα των πρώτων χριστιανών, ζητάμε η Εκκλησία να διοικείται από λαϊκές συνελεύσεις, οι επίτροποι να είναι εκλεγμένοι και ανακλητοί και όλοι οι ιερείς, μέχρι τον ανώτατο, να παντρεύονται.
Το κοινωνικο-οικονομικό αυτό μοντέλο προτείνεται από το Ευαγγέλιο αλλά η επίσημη Εκκλησία το αποκρύπτει εδώ και αιώνες. Στην Εκκλησία δεν αναγιγνώσκεται ποτέ η περικοπή από το 4ο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων, όπου ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας διασώζει το πώς βίωναν την Εκκλησία οι πρώτοι Χριστιανοί. Κανείς δε διατηρούσε προσωπική ιδιοκτησία, τα πάντα ήταν κοινά ώστε ο καθένας να έχει πρόσβαση σε ότι είχε ανάγκη. Έτσι, δεν υπήρχε ουδείς ενδεής.
Αυτή η πρόταση μπορεί να εφαρμοστεί και σήμερα αν τα μέσα παραγωγής περάσουν σε κοινή χρήση και ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς άρχοντες και υπηκόους.


Για τον Κοινωνικό Χριστιανισμό


Ο προσδιορισμός "κοινωνικός" είναι πλεονασμός για τον χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός του Ευαγγελίου χαρακτηρίζεται από ενδιαφέρον για την  κοινωνία και τα προβλήματά της , μιλάει για αγώνα για την επίλυση αυτών των προβλημάτων με σκοπό την οικοδόμηση της κοινωνίας της αγάπης.
Αν σήμερα απαιτείται ο προσδιορισμός "κοινωνικός" για να καταδείξει το ενδιαφέρον κάποιων χριστιανών για την κοινωνία, θα πρέπει να προβλημαίισει κάποιους γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Ο χριστιανός απευθύνεται στον άνθρωπο ως πρόσωπο και όχι ως άτομο. Για τον μαρξισμό, ο άνθρωπος υπάρχει ως ον κοινωνικό. Αυτό βλέπουμε ως σημείο συνάντησης μαρξισμού και χριστιανισμού.


Για τον Επιστημονικό Υλισμό


Χρησιμοποιώντας τους όρους του σήμερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων "όαση κομμουνισμού μέσα στη δουλοκτητική κοινωνία".
Ο μαρξισμός, ως επιστήμη, δε μπορεί να έχει θεολογία με τον τρόπο που την εννοούν οι χριστιανοί ακόμα και αν κάποιοι αποκαλούν "μαρξιστική θεολογία" τον τρόπο χρήσης του μαρξισμού από ομάδες ή πρόσωπα για την ερμηνεία του κόσμου. Κάποιοι αποκαλούν το μαρξισμό "χριστιανισμό χωρίς μεταφυσική". Νομίζουμε ότι αυτός ο ορισμός βρίσκεται κοντά στην πραγματικότητα και καθιστά σαφές το βασικό σημείο απόκλισης. Φυσικά, μιλάμε για μαρξισμό και χριστιανισμό που δεν έχουν στρεβλωθεί. Για μας, απορίας άξιον είναι όχι η συμπόρευση μαρξιστών και χριστιανών, αλλά το πως οι χριστιανοί στηρίζουν πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικά συστήματα , όπως αυτό του καπιταλισμού, που βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου.


Για την υπόσχεση του μετά θάνατον παραδείσου και την ακύρωση της πάλης στην επίγεια ζωή


Πρέπει να αγωνιστούμε για μια άλλη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος, μέσα στον υπάρχοντα κοσμοχώρο, θα ζει ευτυχισμένος εδώ και τώρα.Απαιτούνται αγώνες, σύγκρουση με το εκκλησιαστικό και κοσμικό κατεστημένο, ανατροπή των εμποδίων που δεν αφήνουν ο κόσμος να γίνει πιστή εικόνα των εσχάτων ( αυτός είναι ο ορισμός του παραδείσου στη Θεολογία )
Χρειάζεται να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να αγαπήσουμε παράφορα τον άλλον, αυτόν που δε γνωρίσαμε ακόμα, αυτόν που έχει ανάγκη. Στο πρόσωπο του πάσχοντος βλέπουμε το Χριστό. Η διοικούσα Εκκλησία πιστεύει στην ελεημοσύνη, εμείς αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο που δε θα έχει ανάγκη από φιλανθρωπία.


Για την  ένοπλη επαναστατική πάλη


Εμείς αγωνιζόμαστε για την ειρήνη. Ειρήνη όμως δεν είναι η παύση του πολέμου με την επιβολή του θελήματος του ισχυρού. Τέτοια ειρήνη είναι χειρότερη από πόλεμο.Για αυτό ο Χριστός είπε"Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην.ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν"
Πρέπει να επαναστατήσουμε εναντίον αυτού του κόσμου της αδικίας. Επανάσταση δεν σημαίνει αιματοκύλισμα, αλλά ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Για αυτό σήμερα, η δική μας "μάχαιρα", το δικό μας όπλο, είναι ο λόγος. Στο μέλλον, και για την προάσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας αγάπης, στον πόλεμο για την οριστική εξάλειψη του πολέμου, ίσως να απαιτηθεί χρήση βίας.
Ο ίδιος ο Χριστός χρησιμοποίησε βία εναντίον των εμπόρων στο ναό. Στην Εκκλησία δεν αναγιγνώσκεται η αρχή του 5ου κεφαλαίου από τις Πράξεις των Αποστόλων, όπου γίνεται λόγος για την προάσπιση της κοινοκτημοσύνης στην πρώτη χριστιανική κοινότητα.Ο Ανανίας και η Σαπφείρα θανατώθηκαν γιατί δεν παρέδωσαν όλα όσα είχαν στην κοινότητα αλλά κράτησαν τα μισά για τον εαυτό τους.Στο πρόσφατο παρελθόν, κληρικοί όπως ο Δημήτρης Χολέβας και ο παπα-Ανυπόμονος ζώστηκαν τα όπλα για τη λευτεριά ενώ ακόμα και οι πλέον συντηρητικοί της Εκκλησίας μιλούν με καμάρι για τον Παπαφλέσσα και το Διάκο.
Κατά μεγίστη οικονομία λοιπόν και μόνο για την προάσπιση των κατακτήσεών του, νομίζουμε ότι ο λαός δικαιούται να πάρει τα όπλα. Μέχρι τότε όμως ας αγωνιστούμε για το σημαντικότερο. Να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ταξική συνείδηση.


Για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας


Η ζωή πολλών κληρικών μέσα στη χλιδή, για την οποία δικαίως αγανακτούν οι πιστοί, ουδόλως θίγεται από αυτό το μέτρο. Όταν η Εκκλησία διαθέτει τεράστια περιουσία, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν ενδεείς. Για να ωφεληθεί ο λαός, η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να "εκκλησιαστικοποιηθεί" , δηλαδή να κοινωνικοποιηθεί ,ώστε όλα να ανήκουν σε όλους. Οι κληρικοί να ασχοληθούν με τη διακονία του λόγου του Θεού και η διαχείριση της περιουσίας να γίνεται από αιρετούς εκπροσώπους του λαού, χωρίς προνόμια, άμεσα ελεγχόμενους και ανακλητούς από το λαό.Ο πλούτος να διαχυθεί παντού, να φτάσει σε όποιον έχει ανάγκη. Δε μιλούμε για διανομή αλλά για δυνατότητα πρόσβασης όλων στον κοινό πλούτο, μέσω της κοινοκτημοσύνης.Σε μια εποχή που η παιδεία και η υγεία αποτελούν εμπορεύματα, η Εκκλησία, στο μέτρο του εφικτού, μπορεί να λειτουργήσει ως όαση παροχής δωρεάν παιδείας και υγείας για όλους όσους έχουν ανάγκη, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους.


Για το Δεκέμβρη


Γα χρόνια στηλιτεύαμε τους νέους για απάθεια και αδιαφορία για τα κοινά. Τώρα που ο "ασθενής" μας άρχισε να αντιδρά σε ό,τι τον ενοχλεί, κάποιοι διαμαρτύρονται επειδή πάνω στην αφύπνιση προκάλεσε κάποιες ζημιές. Εμείς, παρά τα παρατράγουδα, είμαστε αισιόδοξοι ότι η αφύπνιση αυτή θα έχει τελικά θετικά αποτελέσματα. Οι σοβαρές αδυναμίες που παρουσιάστηκαν το Δεκέμβρη κατέδειξαν ότι για να μετατραπεί η εξέγερση σε επαναστατική διαδικασία απαιτείται σαφής προσδιορισμός του στόχου. Επανάσταση για την επανάσταση είναι ανώφελη, αν όχι επιζήμια.Αν η εξέγερση του Δεκέμβρη είχε προσλάβει, με την παρουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ταξικό χαρακτήρα, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα αποκαλύπτονταν και θα αποβάλλονταν οι προβοκάτορες και η τεράστια αυτή ενέργεια των νέων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα ελληνικό 1871.


Περί ύπαρξης θεού


Η γνώση της ύπαρξης ή όχι θεού, δε μπορεί να γίνει με λογικούς συνειρμούς. Είναι απόρροια προσωπικής σχέσης. Και επειδή η πίστη είναι υπόθεση προσωπική, το Κράτος δε μπορεί να θρησκεύεται.Ο Χριστός σέβεται την ελευθερία μας. Δεν ήρθε να μας επιβάλλει το θέλημά του αλλά να μας αφήσει ελεύθερους να επιλέξουμε αν θα τον ακολουθήσουμε ή όχι. Δεν είναι ο Χριστός αίτιος των δεινών μας, αλλά εμείς που ακολουθούμε άλλο δρόμο, που επιτρέψαμε να γίνει η διδασκαλία Του θρησκεία και εργαλείο ποδηγέτησης των λαών.
Ο Θεός μας κάλεσε να άρουμε τα εμπόδια στα οποία προσκόπτει η ενότητα του κόσμου. Τέτοια εμπόδια είναι η ταξική κοινωνία, ο εθνικισμός, οι διακρίσεις ανάλογα με το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία. Η πάλη, λοιπόν,για την άρση αυτών των εμποδίων πρέπει να γίνει λόγος ύπαρξης για τον καθένα που θέλει να λέγεται χριστιανός.


Για την αντίδραση της επίσημης, καθεστωτικής Εκκλησίας


Έχουμε δεχθεί απειλητικά τηλεφωνήματα αλλά όχι διώξεις. Η ανεξέλεγκτη δεσποτική εξουσία των επισκόπων φοβίζει πολλά από τα μέλη και τους φίλους μας, κυρίως τους κληρικούς και τους απομακρύνει από τη δημόσια δράση.Κάποιοι από αυτούς προσφέρουν στο παρασκήνιο ίσως και περισσότερα από εμάς που δραστηριοποιούμαστε δημόσια. 
Σήμερα, ένας επίσκοπος έχει την εξουσία να επιβάλλει αργία σε έναν παπά χωρίς να είναι υποχρεωμένος μέχρις ενός ορίου να αιτιολογήσει την απόφασή του. Μπορεί να αποφασίζει τις μεταθέσεις των κληρικών και να διαχειρίζεται τα χρήματα της μητρόπολης. Φυσικό είναι να αισθάνεται όχι απλά αφεντικό, αλλά αυτοκράτορας.

Και από μια παλαιότερη ανακοίνωσή τους με αφορμή τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008


Ως Χριστιανοί αισθανόμαστε την ανάγκη να ενώσουμε την φωνή μας μ’ όλους όσους καταδικάζουν την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αθώου νέου παιδιού, του Αλέξη, από τον κρατικό μηχανισμό καταστολής, που βρίσκεται σταθερά στην υπηρεσία των ισχυρών του πλούτου. Ο φόνος αυτός δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά συνέχεια άλλων δολοφονιών του παρελθόντος, συνέχεια της αστυνομικής τρομοκρατίας με πράξεις όπως το φιάσκο της ζαρντινιέρας.
Τα γεγονότα των ημερών που πέρασαν καταδεικνύουν την ανάγκη διάλυσης των Μ.Α.Τ., των οποίων αποδείχθηκε περίτρανα ότι μόνος λόγος ύπαρξης είναι η καταστολή οποιασδήποτε αντίδρασης των εργαζομένων έναντι της αντιλαϊκής πολιτικής.